De Peueraar 37, september 1993
Auteur: Irene
Reactie op Petra
In onderstaand stuk reageert Irene op het spraakmakende artikel "Waar hou jij je zoal mee bezig?" van Petra.
Ik wil reageren op de brief van Petra in Peueraar 35/36. Ik voel me door deze brief aangesproken, alhoewel ik niet (meer) tot de doelgroep behoor die zij beschrijft. Ten eerste ben ik geen Leidse meer en ten tweede hou ik me ook (bijna) niet meer bezig met kraken, kraakontbijt/lunch/avondeten/swing, demonstraties. Wel eet en swing ik af en toe gezellig mee. Van het rijtje info-middag/avond/blad/café, lees ik alleen zo af en toe wat. Toch voel ik me aangesproken door haar vraag "Waar hou jij je zoal mee bezig?". Misschien kan ik een bijdrage aan de discussie leveren door te vertellen waarom ik al deze dingen niet meer doe.
Mijn eerste reactie op de brief van Petra was "Wijf, waar bemoei je je in Godsnaam mee!" Ik hou er niet van op om zo'n manier ter verantwoording geroepen te worden. Maar het feit dat ik me zo aangesproken voelde zei voor mij toch wel dat er voor mezelf nog wel het een en ander te verantwoorden valt. En toen ben ik tot het onderstaande gekomen. Ik zal proberen de juiste woorden te vinden om het uit te leggen.
Voelen
Eigenlijk voel ik me er gewoon veel prettiger bij. Met vette strepen en uitroeptekens bij het woord 'voel'. Die info-avonden, discussies, actiegroepjes zijn steeds heel interessant, maar zo rationeel en daardoor zo ver van me af. Ik heb gewoon niets met veel van die onderwerpen. Zelfs na het beluisteren, lezen, discussiëren erover niet. En veel van die onderwerpen hebben ook niets met mij (ik noem geen voorbeelden van onderwerpen, ik kom er later op terug waarom niet). Om toch iets met die onderwerpen te krijgen ben ik maar aan mezelf gaan werken. M'n eigen socialisatie, m'n socialisatie als witte middenklasse vrouw. Want daar zou het dan wel begonnen moeten zijn dat ik met veel van die onderwerpen niets had. En ik wilde toch heel graag de wereld veranderen. Hard en scherp liet ik de links-radicale theorieën en levensfilosofieën die ik op allerlei manieren uit boeken en uit de 'scene' vernam op mijn wezen, mijn geschiedenis, mijzelf inhakken. Dat heeft de nodige wonden achtergelaten. Ik hoef niet meer, ik wil niet meer, sterker nog, ik kán niet meer. Ik ben op vakantie, op revalidatie, weet ik veel hoe je het noemen wilt. Ik ben in ieder geval eindelijk weer eens bij mezelf. Mag van mezelf weer voelen wat ik voel, ook al zijn die gevoelens vanuit links-radicale ideeën af en toe erg dubieus.
En nog steeds wil ik de wereld veranderen. Maar niet meer via die harde rationele wereldpolitiek. Persoonlijk is ook politiek. Nou, daar heb ik al die tijd toch verdomd weinig van gemerkt. Alsof je persoonlijk je kop in het zand wilt steken en mee wil doen aan het idee dat het kapitalistische Westen, waar we met z'n allen in leven, niets met jezelf te maken heeft. De oorzaak van het feit dat ik het allemaal zo opgevat heb ligt trouwens, even tussendoor, ongetwijfeld bij mezelf. Dit is ook een verhaal over hoe het voor mij is. En ik ga nog even verder.
Ieder zijn of haar eigen principes
Al dat gegal en gemek tegen elkaar de hele tijd (waar ik zelf ook hard aan meegedaan heb) ben ik hartstikke zat. Ieder zijn of haar eigen principes, ieder zijn of haar eigen standpunten en belangrijke strijdpunten. Logisch toch; ieder zijn of haar eigen geschiedenis! Daar valt niet uit te komen met elkaar. Ik voel me verbonden met iemand anders of niet. Daar van uit kan solidariteit ontstaan. Het zijn juist die geschiedenissen van mensen die me veel meer zijn gaan interesseren. Van de mensen om me heen, m'n vriendinnen en af en toe een enkele vriend. Hoe leeft zij nou? En hoe komt het nou dat zij daar of daar voor kiest? Deze dingen vroeg ik me af: hier ben ik mee bezig. Heel dichtbij dus. De mensen en situaties om me heen zijn ook de dingen waar ik een mening over, of in ieder geval bij, kan hebben. Juist op feestjes en dergelijke kom ik mensen tegen. En dan ben ik blij dat ik, ondanks alle shit en ellende, het leven nog de moeite waard vind om een feestje te vieren. Ik hoef niet naar een thema-avond, voor een groot deel gevuld met vage kennissen of onbekenden. Ik kom mensen tegen en zij komen mij tegen, en dat klikt of dat klikt niet (hierom ben ik niet op de onderwerpen van de info-avonden ingegaan).
Ben ik te weinig solidair met andere strijdenden? Zelf vind ik mijn solidariteit met anderen heel groot. Degene die er anders over denkt, kan ik zeggen dat deze grens wel een bewuste keuze is om het voor mezelf bevattelijk te houden. En het 'zwemmen' in minderheden en strijdgroepen te voorkomen.
Ben ik me te weinig bewust van de grote wereldproblematiek? Misschien. In ieder geval ben ik me wel bewust van mijn eigen vermogen hier iets mee te doen. Ben ik gefrustreerd? Ja, natuurlijk. Maar wie niet? In ieder geval ben ik gelukkig en dat kan toch niemand me kwalijk nemen. Gevoel en rationaliteit horen gewoon bij elkaar. Geen theorie of deze is op een gevoel gebaseerd. Ik ben een vrouw en ik wil de wereld veranderen met de krachten die ik heb. Op de manier waarop vrouwen al eeuwenlang met de wereld om zich heen omgaan, via sociale contacten. Wens me succes. Ik wens jou succes met de manier waar jij voor kiest.