Van fabrieken en productiefouten

Logo van het Amsterdamse comité.
Logo van het Amsterdamse comité.

Afgelopen zaterdag verscheen in De Volkskrant de wekelijkse column van Frank Kalshoven, dit keer getiteld “Bijstand met plichten is juist prima idee”. Kalshoven besprak daarin de artikelenserie van vorige week dinsdag over de toestanden bij Herstelling Werk en Uitvoering (HWU) in Amsterdam. Doorbraak-activist Dries Bergmans dient hem van repliek middels een ingezonden brief aan de krant.

In zijn opiniestukje in de Volkskrant van 28 december 2013 maakt Frank Kalshoven slechte reclame voor zijn “De Argumentenfabriek”. Wat hij als argument presenteert, is in feite niets anders dan een drogredenering. Hij “[stelt] vast dat de hardhandige liefde van DWI geholpen heeft” omdat “Patrick geen toekomst zag in blaadjes tellen” en dat Patrick Vermeulen “dus […] begin december begonnen [is] aan een gemeentelijke opleiding tot beveiliger.” De redenering van Kalshoven is een drogredenering omdat hij het geval van Vermeulen verwringt tot stropopredenering door hem verkeerd te citeren en aan zijn verdraaiing van de feiten de rest van zijn redenering op te hangen. Patrick is niet dankzij de dwangarbeid begonnen aan een gemeentelijke opleiding tot beveiliger, maar hij heeft zich ondanks de dwangarbeid aangemeld voor die opleiding. Als de DWI vanaf het begin met Vermeulen had gesproken over zijn wensen en mogelijkheden en hem daarin gefaciliteerd had, was het hele dwangarbeidtraject niet aan bod gekomen.

“Het grote punt” van Kalshoven, “met het verstrekken van ‘gratis inkomen’ neemt de geneigdheid om naar werk te zoeken af”, valt zonder zijn stropopredenering dan ook in het water. Hij heeft geen enkel legitiem argument voor zijn “grote punt” en verzint daarom een drogredenering. Daarna begint hij met een verhaal over “een baan voor vier dagen in de week met een bruto maandsalaris van 1.100 euro” of “1.100 euro bruto in de maand en nul uur werken”. Dit is een valse dichotomie, want los van het gegoochel met cijfers, kiest Kalshoven ervoor een ernstig bezwaar tegen werken voor een uitkering te negeren: een uitkering is geen loon. Het essentiële verschil is dat er bij een loon sprake is van een arbeidscontract met onder meer een cao en sociale verzekeringen. De werkloze tewerkgestelde blijft ondanks zijn arbeid een rechteloze werkloze die beschimpt en gekleineerd wordt.

Over het aangehaalde voorbeeld van de “boze ’42-jarige blondine”; als zij als volwaardige arbeider tien minuten te laat komt, wordt haar niet de les gelezen alsof zij een kind is en wordt zij *zeker* niet 30 procent gekort op haar salaris.

Deze hele discussie is een valse dichotomie; een bijstandsuitkering met tegenprestatie of gratis geld vangen en thuis op je luie reet zitten. Alle verzonnen anekdotische bewijzen ten spijt, zit niemand met een bijstandsuitkering de hele dag thuis te niksen. Het zegt meer over de mensen met de misvatting dat bijstandsgerechtigden luie profiteurs zijn dan over de bijstandsgerechtigden zelf. Kortom, deze krant kan beter geld vragen voor het stukje van Kalshoven; meer dan misleidende reclame is het niet.

Dries Bergmans