Dwangarbeid bij de Rotterdamse vuilophaaldienst

Je krijgt een paar schoenen; lelijke werkschoenen met spekzolen die na een week vol blaren toch best lekker gaan zitten, handschoenen en het verplichte fel gekleurde hesje waaraan iedereen op een kilometer afstand kan zien dat je een tewerkgestelde bent. Terwijl we ons hesje passen worden er plannen gemaakt om een keer met zijn allen in ouderwetse zwart wit gestreepte gevangenispakken te verschijnen. Maar waarschijnlijk gaan ze dan meteen onderzoeken waarvan je zo’n pak hebt kunnen betalen. Dan door naar het werkstation waar je voor gekozen hebt. Ik koos voor centrum en kwam uiteindelijk in Noord terecht waar de helft van mijn kennissen woont en ik de hele dag op straat wordt herkend. Daar wordt er nog even bepaald welke werkdag het meest geschikt is voor jou. Ik wil een dag die zover mogelijk van het weekend verwijderd is omdat ik in het weekend ’s nachts dus als vrijwilliger nog steeds voor die stichting werk en me al om 7 uur bij de Roteb moet gaan melden. Ik kies dus de woensdag en besef op de rit terug naar huis pas dat ik nu op woensdagen niet meer kan trainen en ook te vroeg op moet om te kunnen schrijven. De sfeer bij de Roteb is gelukkig nog best OK. De vuilnismannen die je ploeg moeten begeleiden zijn een stuk relaxter dan de ambtenaren van Sozawe. Dat je hun baantjes inpikt wordt je niet nagedragen; ze weten ook wel hoe de vork in de steel zit. De afgelopen jaren zijn er honderden collega’s afgevloeid, de meesten worden niet vervangen, ook niet door werklozen. Een vuilniswagen heeft tegenwoordig maar 1 bestuurder en die doet alles alleen.

Leen Steen in De Soos 4 (Werk Loont) (Leensteen.org)
(Onderdeel van een zesdelige serie op Leensteen)