Rant van een decadente deeltijdwerker
Op zondagochtend schreef Volkskrant-columnist Sander Schimmelpenninck een nogal paternalistisch draadje op Twitter dat begon met: “Zoals ik al jaren betoog, is het geen ‘mening’ dat vrouwen meer moeten werken, maar een (pijnlijke) realiteit. Stijgende kosten maken de deeltijddecadentie onhoudbaar. Maar nog altijd geen volwassen discussie over hoe we vrouwen aan het werk krijgen/gratis kinderopvang etc. Wat we wel lezen van vrouwen: de pijnlijke ontmoeting met deze realiteit. Met als conclusie dat er geen andere optie is dan een rijke vent te vinden. Gênant.”
Aanleiding bleek een stukje van Iris Koppe, over een gescheiden vriendin die op zoek is naar een partner met een eigen huis.
Schimmelpennincks Volkskrant-collega Asha ten Broeke reageerde meteen met een eigen draadje: “Die realiteit van de stijgende kosten – voor onder andere een huis – waar mijn collega het over heeft, is geen natuurwet. Het is een gevolg van neo-liberaal kapitalisme en een overheid die vindt dat ze hier niet hard hoeft in te grijpen want de-markt-is-oké-olé-olé. Keuzes dus”. De rest lees je hier. Ook onze redacteur Boosvrouw kwam met een rant, en die lees je hier:
“Ja hoi, decadente deeltijdwerker hier. En mijn (mannelijke) partner werkt ook deeltijd! Weet je waarom? Omdat wij werken om te leven en niet andersom. En ik gun het iedereen om ervoor te kunnen kiezen om ‘maar’ een halve baan te hebben.
Weet je wat dat ook goeddeels zou oplossen? Werkeloosheid! Maar dat vergt wel een compleet ander beleid, een beleid waarin ‘fulltime’ werken niet als zaligmakend wordt gezien, een sterke regulering van de woningmarkt etc.*
En weet je wat het bizarre is? Uit onderzoek na onderzoek na onderzoek blijkt dat minder werken leidt tot meer productiviteit. Dus dit is ook in het belang van ‘werkgevers’ (ik spreek liever van bazen). Maar we zijn allemaal zo compleet geïndoctrineerd door het systeem waarin we gevangen zitten dat we niet eens zien hoe het binnen dat systeem zo veel beter zou kunnen, laat staan dat we ons een revolutionair andere samenleving kunnen voorstellen. En ik vind dat zo zonde want je leeft verdomme maar één keer en waarom zou je dan elke dag de hele dag willen besteden aan het verdienen van geld voor een ander?
Wat jij op je werk doet levert jouw baas meer geld op dan jou! Hoe zien mensen niet hoe oneerlijk dat is? En hoe stáán mensen erop dat niet alleen zijzelf maar ook ieder ander hun meest kostbare bezit (tijd) geven aan een systeem dat niets om hen geeft?
Dit dus nog even los van het feit dat deeltijdwerkende vrouwen veelal helemaal niet deeltijd werken. Die andere twintig uur krijgen ze alleen niks betaald omdat hetgeen ze dan doen voor lief wordt genomen. Maar zorg en huishouden zijn gewoon arbeid!
Oh en ik heb dan nog best een leuke baan. Ik heb er lol in. Het verdient goed. Maar ik weet ook dat ik voor het bedrijf compleet vervangbaar ben. Dat wil niet zeggen dat ik geen collega’s heb die om me geven en die ik aardig vind, maar als puntje bij paaltje komt dan is het voor mij tien anderen.
Dus nee, ik geef niet mijn ziel en zaligheid aan mijn werk. Ik geef om mijn klanten en voor hen doe ik mijn best. Het bedrijf kan me gestolen worden want het bedrijf geeft niet om mij. En dat geldt letterlijk voor elk bedrijf, als het erop aan komt.
En eerlijk, ik denk dat dit feit alleen al psychologisch echt enorm schadelijk is voor mensen. Want deep down weet iedereen dit. Maar je moet wel en dus bedenk je hele constructies om te verdedigen dat je gevangenis eigenlijk goed is, en dat iedereen die zou moeten willen.
En naast mijn loondienstbaan hebben we dus een eigen zaak zonder personeel. En die is maar twee dagen per week open. En daar zijn mensen verbaasd en soms zelfs schijnbaar verontwaardigd over. Omdat ze geïndoctrineerd zijn met het idee dat een bedrijf ‘moet’ groeien. Maar wij werken zoveel als nodig is om te kunnen leven en geen seconde meer, want we hebben wel betere dingen te doen.
En ja, ik snap dat dit echt een enorm privilege is. Eentje dat ik iedereen zou gunnen, dat is waarom ik zo ontzettend graag zou willen dat deze discussie een totaal andere wending krijgt dan wat die schimmeldude ervan maakt.
En verder moeten mensen die geen betaald werk doen ook gewoon goed kunnen leven. Het hebben van een baan staat niet gelijk aan het bijdragen aan de samenleving (integendeel vaak zelfs). De waarde van mensen hangt niet samen met hun capaciteit om geld te verdienen.
En voordat iemand iets over ‘mIsBrUIk’ gaat roepen: ja, misschien bestaan ze, ‘freeloaders’. Misschien bestaan er mensen die niks willen doen en die verder ook weinig voor de samenleving betekenen. Ik ken persoonlijk helemaal niemand die aan die omschrijving voldoet, en de meeste mensen niet, gok ik.
Maar als ze bestaan, zijn ze een hele kleine minderheid. En is dat zo erg? Is dat erger dan wat we nu hebben, namelijk een samenleving waarin iedereen die wat voor ondersteuning dan ook nodig heeft, verdacht is tot het tegendeel is bewezen? Is dat erger dan stinkend rijke mensen voor wie het meer nooit vol is en die hun werkers tot in het absurde uitbuiten? Kunnen we alsjeblieft van ‘I suffered so you should too’ naar ‘I suffered so you shouldn’t have to’? Kunnen we elkaar gewoon een goed leven gunnen los van onze veronderstelde economische waarde?”
* Na deze tweet stelde SupportOccupyNL Boosvrouw de vraag: “Moet baanloosheid worden ´opgelost´? Wat een rotvraag hé 😉 “, waarop haar antwoord was:
“Nee, dat is helemaal geen rotvraag maar dat voerde gewoon te ver voor dit draadje. Ik gun iedereen die dat wil baanloosheid en een leefbare uitkering. Ik ken nogal wat baanlozen en geen van hen is arbeidsloos, ze werken voor het merendeel harder dan ik, aan dingen die belangrijker voor de samenleving zijn dan wat de meeste mensen in hun baan doen. Ik was vooral even aan het redeneren binnen de mogelijkheden van het bestaande systeem. Maar uiteindelijk wil ik gewoon de revolutie en een afschaffing van deze uitbuitmaatschappij.”
Eric Krebbers