Stop met vermenselijken van de mensen die ons het leven zuur maken

Kat die zich wil bevrijden uit de handen van een racist.
Kat die zich wil bevrijden uit de handen van een racist.

Hitler hield van dieren. Ooit heb ik dat ergens gehoord of gelezen. Ik herinner me er zelfs een foto bij: Hitler geeft wat te eten aan een geit. Daar moest ik aan denken toen ik begreep dat Wilders bij Jinek was geweest om over zijn katten te praten.

Ik zag gelijk ook goede artikelen langskomen van bijvoorbeeld Flavia Dzodan over waarom dit echt niet kan. Beter kan ik het niet verwoorden.

Het punt dat ik wil maken is de trend die ik zie, namelijk de ‘vermenselijking van de mensen’ die ons het leven zuur maken.

Het beeld over een baas was ooit een man met een sigaar in de hand die totaal geen moraal heeft. Nu hebben we het niet eens meer over een baas, maar over een werkgever. Dus iemand die werk geeft aan anderen. Wat een vrijgevigheid. En het beeld is: iemand die hard werkt, die het heeft verdiend om daar te komen, en vooral: het is iemand net als u en ik.

Zo zie ik bijvoorbeeld ook een enorm verschil tussen hoe rijke mensen worden uitgebeeld in Turkse films van de jaren zeventig en tachtig en in de huidige Turkse tv-series. In de oude films waren het mensen zonder moraal, die geen weet hadden van de échte wereld, en ze speelden voornamelijk een bijrol. In de huidige series zitten ze in de hoofdrollen, hebben ze gevoelens, en vooral: ze zijn niet meer goed of fout, maar er zitten goede en foute tussen, net als overal het geval is.

Los van het feit dat ik er persoonlijk geen behoefte aan heb om te horen dat werkgevers, dictators en andere rechtse politici die de samenleving kapot maken, ook gewoon mensen zijn, heeft het ook een ander effect: het breekt het verzet.

Als we namelijk continu blijven horen dat de baas die duizenden arbeiders uitbuit ook wel een lieve vader is, of dat de racistische politicus ook van dieren houdt, zal het verzet tegen hen minder draagvlak krijgen en dus voor het dilemma komen te staan of het aangepast moet worden.

Daarom moeten we mensen laten zien vanuit het perspectief van de machtsstructuren. Een werkgever is een man met een driedelige pak die met zijn glimmende schoenen arbeiders kapot trapt. Een racist is een wit mens die met een gebalde vuist tegenover mensen van kleur staat. Niet meer, niet minder. Zolang de machtsstructuren zijn zoals ze nu zijn, is al het andere irrelevant.

Emek Egeli