Uit de oude doos: Tussen verleiden en verkrachten #zeghet

Dit druk uitoefenen is in feite geweld plegen. De mannen geven toe dat hun partner wel eens tegen haar zin met hen moet vrijen. Maar “veel mannen beweren dat hun vrouw of vriendin het prettig of niet zo heel erg vindt als ze zonder zin seksueel contact met hem heeft.” Deze mannen hebben het dus best door dat hun partner het niet geweldig (eufemisme) vindt, maar kunnen (lees: willen) zich geen voorstelling maken van de beleving van hun partner. Voor henzelf gelden blijkbaar andere regels want: “Vrijen terwijl je daar geen zin in hebt, lijkt voor veel mannen een vreemd, zo niet absurd idee. Mochten zij geen zin hebben, dan is er geen sprake van dat zij toch zouden vrijen”. Het is deze übermensch-mentaliteit van de man die genadeloos wordt blootgelegd in dit boek. Uit de interviews bleek dat 12 mannen hun partner wel eens dwongen of verkrachten, dat 7 mannen “slechts” overhaalden en druk uitoefenden. Een man bleek nooit geweld te plegen. Het is overigens aannemelijk, aldus Beelen, dat de cijfers hoger liggen. De mannen hebben er belang bij zichzelf niet zo negatief te zien. Dit zie je ook aan het feit dat de meeste mannen zichzelf nooit een verkrachter zullen noemen. Verkrachting is iets wat de engerd in de bosjes doet. Wat de meeste mannen (12 van de 20) bleken te doen in het huiselijke bed valt echter ruimschoots onder wat zij zelf als verkrachting zien. Alleen: ze noemen het als het thuis gebeurt niet zo. De geïnterviewde mannen bleken in de slaapkamer te zeuren en te drammen, op te vrijen, fysieke kracht te gebruiken, “even af te maken”, in te spelen op de schuld- en verplichtingsgevoelens van de vrouw, boos te worden, hun status te gebruiken, en de boel gewoon te belazeren.

Eric Krebbers in Tussen verleiden en verkrachten (Gebladerte)