De praktische steun van No Borders Morocco
No Borders Morocco is verbonden met het internationale No Borders-netwerk. Er is geen centrale organisatie of leiding: ieder individu of groep die zich inzet voor vrijheid van beweging en tegen discriminatie, uitsluiting en illegalisering van mensen, kan onder de vlag van No Borders opereren. In de praktijk betekent het dat No Borders vaak directe actie voert tegen grenscontroles en uitzetgevangenissen. Op allerlei manieren worden vluchtelingen en migranten ondersteund.
No Borders Morocco zorgt voor onderdak, kleding, onderwijs, medische hulp, kinderopvang, psychologische hulp en werk gedurende het verblijf in Marokko. Ook ondersteunt men vluchtelingen en migranten bij het daadwerkelijk oversteken van grenzen, via land en zee. Daarnaast oefenen de activisten druk uit op de staat om gevangen vluchtelingen en migranten vrij te laten, deportaties af te gelasten en repressieve maatregelen te stoppen. En daarbij verspreiden ze informatie over de situatie waarin de geïllegaliseerde vluchtelingen en migranten aan de grenzen van de Europese Unie verkeren, en natuurlijk over het verzet daartegen van individuen en zelforganisaties, zowel in Marokko als in het buitenland.
Migratiebeheersingsstrategieën
In 2012 begon een kleine groep No Borders-activisten met het bestuderen van het zogenaamde Barcelona-proces van de EU. Dat verbond van EU-landen en mediterrane “partnerlanden” maakt vanaf 1995 afspraken over hun samenwerking en gedeelde regionale ambities. Hun officiële streven bestaat eruit om “een mediterrane regio te creëren van vrede, veiligheid en gedeelde welvaart”. In de praktijk regelt het verbond vooral de economische belangen van het rijke deel van Europa en van het neo-liberalisme in het algemeen. Zo worden de niet-EU-staten betaald om koste wat het kost vluchtelingen en migranten te beletten om de EU binnen te komen. Vaak gaat het om landen die het (net als de EU zelf) toch al niet zo nauw nemen met eerbiediging van de mensenrechten. Daarbij wordt onder meer Frontex ingezet, de speciaal daartoe gecreëerde gezamenlijke grensbewaking rond de Middellandse Zee. Deze organisatie heeft in zijn relatief korte bestaan een zeer kwalijke reputatie opgebouwd.
Marokko is een van die niet-EU-landen en ontvangt het meeste geld. Het is het dichtstbijzijnde Afrikaanse land, slechts gescheiden door een zeer smal stukje zee. Daarnaast heeft Marokko met zijn twee Spaanse enclaves Cueta en Melilla daadwerkelijk landsgrenzen met de EU. Deze enclaves zijn dan ook een gewild, zij het vaak tijdelijk, reisdoel voor vluchtelingen en migranten uit Afrika. De Marokkaanse staat schendt daarbij de meest basale mensenrechten, wat regelmatig leidt tot de dood van vluchtelingen en migranten. Gedurende hun verblijf in Marokko worden die geconfronteerd met racisme, met name van de autoriteiten, maar ook wel van de Marokkanen zelf. De meeste vluchtelingen en migranten zijn zwarte Afrikanen, afkomstig uit landen ten zuiden van de Sahara.
| Een voorbeeld van de berichtgeving op No Borders Morocco
Transnational Action Day: Stop the War Against Migrants! On the 6th of February 2015 in Tanger, Morocco, to remember the more than 15 people that have been killed by the Spanish border police (Guardia Civil) exactly one year ago on the fence. For this reason more than 80 people come together in Tanger to lament the deaths of their comrades, amongst them many migrants who survived the attack of the Guardia Civil. Five people, who survived these teargas- and rubberbullet-attacks, speak out about the inhuman reality. A young man from Cameroun testifies what he experienced: “The evening before the atmosphere in the forest of Casiago was good, we were dancing and singing. A young man called his mother on the telephone. The next time he would call her from Spain, he said. Another man was talking to his wife on phone and spoke with his child. He told him that his father would arrive in Spain tomorrow, that he would sit in a comedor eating chicken.” “At three o’clock in the morning we prayed together. At around four o’clock we were on the way to the border. We were many people, 300 persons in my group. The Morrocan police was behind us. We arrived at the beach. Swimming we tried to reach the Spanish enclave Ceuta. The Guardia Civil surrounded, blocked and shot on us. The first bullet, the second, third, it did not stop. Nobody could defend themself in this moment. Next to me there was a man with his face in the water and I asked myself at first how he could swim like this. Like this. Then I realized that he was dead.” |
De Marokkaanse politie valt vluchtelingen en migranten voortdurend lastig met invallen op hun woon- en werkplekken en op straat met identiteitscontroles. Hun kampen worden vernietigd. Mensen zonder de juiste papieren worden onder inhumane omstandigheden gevangen gezet en regelmatig gefolterd of anderszins misbruikt. Daarna worden ze vaak naar de Algerijnse grens gebracht en daar in de woestijn gedumpt, zonder water of voedsel. Waar iedereen de andere kant op lijkt te kijken, doet No Border Morocco zelf onderzoek naar dit soort praktijken en schrijft erover in artikelen, ondersteund door videomateriaal.
Bootvluchtelingen
Momenteel staan de kranten bol van nieuws over verdronken bootvluchtelingen in de Middellandse Zee. Politici huilden krokodillentranen dat het toch zo’n schande is hoe die “mensensmokkelaars” te werk gaan en stelden zelfs voor om hun schepen in Libische havens te gaan bombarderen. Maar het is juist het repressieve beleid van migratiebeheersing van die politici zelf dat werk verschaft aan mensensmokkelaars. In een poging om een humaan gezicht te tonen stemde de EU onlangs in om een klein beetje meer vluchtelingen op te nemen. Maar Nederland en de andere EU-staten blijven volledig verantwoordelijk voor de mensenrechtenschendingen en de lotgevallen van de vluchtelingen en migranten, op zee, in doorgangslanden als Marokko en binnen de eigen landsgrenzen. Wij kunnen ervoor zorgen dat solidaire organisaties als No Borders Morocco geen roependen in de woestijn blijven door hen te steunen en hun informatie verder te verspreiden.
Ellen de Waard