Het nieuwe onbetaalde werken onder staatstoezicht, ofwel: de verkwanseling van vrijwilligerswerk
| This text in EnglishLees hier meer over de “tegenprestatie” en vrijwilligerswerk in Leiden. |
We doen vrijwilligerswerk omdat niet alles om geld hoeft te draaien, omdat we leuke dingen willen doen voor anderen en die betaalbaar willen houden. Of misschien willen we gewoon samen iets voor onszelf opbouwen, wat gemakkelijker voor vrijwilligers is, juist omdat we niet per se grote bedrijfsplannen hoeven te schrijven. We ontmoeten allerlei mensen, we versterken ons sociale netwerk en dat van de mensen om ons heen. We krijgen er veel voor terug: een dankbaar gevoel, een gevoel van saamhorigheid, een gevoel van kracht. We doen het omdat we het wíllen, omdat we het werk dat we als vrijwilliger doen op zich waardevol vinden, en niet omdat we er bijvoorbeeld geld mee willen verdienen. Voor velen van ons is het niet meer dan logisch om ons vrijwillig in te zetten voor een betere wereld. Onze solidariteit met de wereld om ons heen, dat collectieve belang, motiveert onze individuele keuze om vrijwillig iets te doen.
Economische drijfveer
Maar politici en bestuurders doen het meer en meer voorkomen alsof ons individuele belang de reden zou moeten zijn om vrijwilligerswerk te doen. We moeten in onszelf investeren, werknemersvaardigheden leren, gaten vullen in onze cv. Als arbeider op een geflexibiliseerde arbeidsmarkt moeten we, als we “tussen twee banen in zitten”, onze waarde op de arbeidsmarkt op peil houden door onbetaald aan het werk te blijven. Vrijwilligerswerk is een carrièrebooster en staat goed op je cv, zo wordt gezegd. Tegenwoordig dan. Want waar eerder vrijwilligerswerk helemaal niet zo belangrijk voor het krijgen van een baan was, is het nu bijna een vereiste. Vrijwilligerswerk is daarmee niet meer een doel op zichzelf, maar een stap naar het “echte” werk, het betaalde werk. Overheidsinstanties die met baanlozen te maken hebben, zien dat ook letterlijk zo. De “participatieladder” telt zes treden naar betaald werk, en “onbetaald werk” staat op trede vier.
We moeten tegenwoordig de motivatie voor vrijwilligerswerk dus uit ons individuele economische belang halen, en niet meer uit het collectieve belang. Natuurlijk, voor veel vrijwilligers is er niets veranderd. Vrijwilligerswerk was al een onderdeel van ons leven, en we zijn van plan om het te blijven doen. Ook al waren er eerder vanzelfsprekend mensen die vrijwilligerswerk zagen als opstapje naar een baan, om ervaring op te doen of om te netwerken. Op individueel niveau is daar ook niets mis mee. Het probleem zit in de trend waarbij vrijwilligerswerk in toenemende mate nodig is om een betaalde baan te krijgen, en daarmee vooral een economische drijfveer moet hebben, en in feite onderdeel van de arbeidsmarkt wordt. Zo wordt onze vrije ontwikkeling en expressie in commerciële banen geleid ten behoeve van de dwingende eisen van de arbeidsmarkt. En de keuze om vrijwilligerswerk te doen, maken we niet meer individueel, nee, die keuze wordt “collectief” op beleidsniveau gemaakt. We moeten vrijwilligerswerk doen!
Onbetaalde arbeid en verdringing
Is vrijwilligerswerk op basis van economische motivatie nog vrijwilligerswerk? Of moeten we het onbetaalde arbeid of dwangarbeid noemen? En vrijwilligerswerk is nog maar één voorbeeld van een scala aan vormen waarin onbetaalde arbeid wordt gegoten. Het wordt bijvoorbeeld steeds normaler dat net afgestudeerden onbetaalde stages moeten lopen voordat ze überhaupt kans maken op een betaalde baan. Baanlozen moeten massaal “werknemersvaardigheden aanleren” in dwangarbeidtrajecten, ook degenen die al jarenlang “actief” zijn geweest op de arbeidsmarkt. Er was altijd al de proeftijd bij een nieuwe baan, bedoeld om de werkzaamheden te leren en te kijken of het werk van beide kanten bevalt. Een werknemer heeft dan nog niet de volledige bescherming van arbeidsrechten, maar wel al een salaris. Maar die proeftijd wordt nu soms vooraf gegaan door een periode van gratis meelopen, ook als het gaat om banen waar geen opleiding voor nodig is, maar iemand alleen ingewerkt moet worden. Allerlei manieren dus waarop steeds meer werk steeds langer onbetaald moet worden verricht. Hoe meer er onbetaald wordt gewerkt, hoe meer betaald werk er verdwijnt en hoe in het algemeen de betaalde baan voor baanlozen verder weg komt te staan. En dat is met medeweten, medewerking of op stimulans van sociale dienst-consulenten die baanlozen naar betaald werk zouden moeten leiden. Zij helpen dus actief mee aan de vernietiging van betaald werk.
Ook door de massale bezuinigingen die de laatste jaren zijn doorgedrukt, vooral op sociale voorzieningen, is betaald werk verder weg komen te staan. Enorm veel werk wordt niet langer meer beloond met een salaris, maar moet nog wel worden gedaan. Met de ideologie van de “participatiemaatschappij” proberen beleidsmakers dat op te vangen. Oftewel: zoveel mogelijk mensen zoveel mogelijk onbetaald werk laten doen. Maar dan wel van bovenaf gemanaged en aangestuurd. Baanlozen vrijwilligerswerk in duwen, of laten geloven dat vrijwilligerswerk hen aan een baan gaat helpen, vormt daar een onderdeel van. En veel organisaties die zware bezuinigingen krijgen te verwerken, spelen daar graag op in. Maar als wat eerst een betaalde baan was, daarna door vrijwilligers gedaan moet worden, betekent dat uiteraard dat er minder banen op de arbeidsmarkt zijn. Die ontwikkeling wordt verdringing genoemd. De bezuinigingen aan de ene kant en baanlozen vrijwilligerswerk induwen om die bezuinigingen op te vangen aan de andere kant maken samen deel uit van hetzelfde beleid. Baanlozen moeten onbetaald het werk opknappen dat de overheid eerder heeft weggesneden.
Professionalisering
Met het afnemende aantal betaalde banen hebben vrijwilligersbureaus inmiddels een enorme professionaliseringsslag gemaakt. Dezelfde woorden als bij betaald werk worden gebruikt bij vrijwilligerswerk: er zijn heuse “vacaturebanken” met “vacatures” die niet onderdoen voor betaald werk-vacatures. Dat die overlap niet denkbeeldig is, zien we ook aan het feit dat in de vacaturebanken voor vrijwilligers ook vacatures voor stages staan. Vrijwilligers kunnen zichzelf met hun cv op de vacaturewebsites “aanbieden”, en organisaties en bedrijven kunnen dan op deze “profielen” reageren. Het “matchen’ van vrijwilligers en organisaties wordt zo steeds meer gestroomlijnd. Bemiddelingsbureaus voor vrijwilligers worden zo steeds meer een soort uitzendbureaus. En sommige vrijwilligersvacatures zouden zo fulltime betaalde banen kunnen zijn. Vrijwilligerscoördinator, pr-medewerker, mantelzorgondersteuner, begeleider voor terminaal zieken, allemaal verantwoordelijke taken waar een opleiding voor nodig is, die vaak ook wordt geëist. Werk dat nog niet heel lang geleden gewoon werd betaald. Er zijn ook genoeg vacatures die opgeknipte banen lijken te zijn, zodat vrijwilligers het werk in kleinere hapjes kunnen doen. Kok voor een paar avonden per week bijvoorbeeld, of elke ochtend een bed opmaken in een verzorgingstehuis.
Het is opvallend dat de professionaliserende vrijwilligerssector voor een aanzienlijk deel draait op vrijwilligers en stagiaires. Zo worden vrijwilligers door andere vrijwilligers naar vrijwilligerswerk begeleid en op een efficiënte en goedkope manier in de molen van onbetaald werk gehouden. Zo komt een soort vrijwilligersindustrie op gang, voor en door vrijwilligers, die het gemakkelijker maakt om betaald werk langzaam om te zetten in onbetaald werk.
Reproductief werk
Bij al dat “nieuwe” vrijwilligerswerk gaat het voor een groot deel om zorgtaken. Reproductief werk dus, waarbij het menselijke aspect centraal moet staan. Waarom nu juist dat werk? Ten eerste omdat iemand het moet doen. Ook al wordt het niet meer betaald, dan nog zal het onvermijdelijk wel gedaan moeten worden. Er was al steeds meer een beroep op “mantelzorgers”. Met de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) moeten er behalve familieleden ook kennissen en buren worden ingeschakeld. En om steeds meer overvraagde mantelzorgers af en toe te ontlasten (ze moeten immers niet uitvallen), is er zoiets als respijtzorg ontstaan. Daarbij wordt de mantelzorger voor een tijdje vervangen, in de meeste gevallen ook weer door vrijwilligers. En om bezuinigingen op te vangen wordt in het zogenaamde “keukentafelgesprek” bekeken wie er van het sociale netwerk taken kan overnemen van betaalde zorgkrachten waar geen geld meer voor zou zijn. Als we niet willen, dan worden we emotioneel gechanteerd met onze moeder, buurman of goede vriend die ons nodig heeft. En met de mantra dat “iedereen een steentje bij moet dragen”, want we leven immers in de “participatiemaatschappij”. De boodschap daarbij is dan ook dat iedereen altijd moet werken, en als het niet betaald is, dan maar onbetaald.
Ten tweede heeft reproductief werk altijd een lagere status gehad dan ander werk. Veel van de zorgtaken die betaalde banen zijn geworden, vormden vroeger de onbetaalde arbeid die vooral door vrouwen werd uitgevoerd. Nu vrouwen “mee mogen doen” met de arbeidsmarkt, mee moeten doen zelfs, zijn zorgtaken eerst uitbesteed aan zorginstellingen, crèches en huishoudelijk werkers, onder wie veel migranten. Voor wie tenminste kinderopvang kan betalen, want de kinderopvang is duur en vormt een van de gebieden waarop flink is bezuinigd. In verzorgingstehuizen kom je niet meer binnen, tenzij je heel ziek bent of veel geld neertelt. En al die organisaties en instellingen zijn vercommercialiseerd, aan het reorganiseren geslagen ofwel aan het bezuinigen op de werkvloer. Al jaren klagen zorgmedewerkers dat de werkdruk toeneemt en dat ze geen tijd hebben om nog iets “leuks” met cliënten te kunnen doen. Daar werden al in toenemende mate vrijwilligers voor ingezet. Maar de vrijwilliger rukt nu nog verder op en neemt ook allemaal taken over die vroeger door een huishoudelijk werker of verzorgende betaald werden verricht. Reproductief werk wordt daarmee weer naar de onbetaalde sector geduwd. Een fenomeen dat de antropoloog David Graeber ook beschrijft: het meest waardevolle en betekenisvolle werk wordt het slechtst (of helemaal niet) betaald. En vrouwen, in ieder geval die aan de onderkant van de samenleving, zijn daarvan opnieuw het meest de dupe. Zij werken immers het vaakst in het betaalde reproductieve werk dat nu wordt wegbezuinigd, en zijn ook degenen aan wie de meeste onbetaalde zorgtaken ten deel vallen.
Overheidsbezuinigingen opvangen
Ook op andere terreinen rukt de vrijwilliger op om de gaten op te vullen die zijn veroorzaakt door schaamteloze bezuinigingen. In de welzijns- en liefdadigheidssector bijvoorbeeld, waar overheidssubsidies danig zijn teruggelopen. En ook overheidstaken zelf worden in toenemende mate door vrijwilligers verricht. De staat had zich eerder al ingespannen om initiatieven van onderop of lokale buurtgerichte activiteiten de nek om te draaien. Nu moet dat weer worden opgebouwd, maar dan wel gratis en op voorwaarden van de staat. Denk bijvoorbeeld aan het verzorgen van gemeentelijk groen, waarbij een toenemend beroep op de “eigen kracht” van buurten wordt gedaan, onder het mom van “participatie”, of zelfs zogenaamd “meer democratie”. Als de buurt de middelen krijgt en zelf de regie mag voeren, kan die “burgerparticipatie” op zich wel goed uitpakken. Maar meestal wil de overheid een flinke vinger in de pap hebben, zodat het weliswaar niet meer rechtstreeks door de staat, maar wel op voorwaarden van de staat wordt uitgevoerd. En dan ook nog eens voor een schijntje. Organisaties of initiatieven die daaraan niet voldoen, dreigen hun subsidie te verliezen. De overheid gebruikt de goede naam van vrijwilligerswerk om de dwang en de bezuinigingsgaten te verhullen. Vrijwilligersinitiatieven worden voor het karretje van de overheid gespannen en gebruikt om bezuinigingstargets en disciplineringsdoelen te halen.
Tegenprestatie en gedwongen vrijwilligerswerk
Subsidies zijn een manier om buurtinitiatieven de “gewenste” richting in te dwingen, en de uitkering is dat voor baanlozen. Uitkeringsgerechtigden zijn volgens de overheid bij uitstek geschikt om het werk uit te voeren dat tot onbetaalde arbeid is gebombardeerd. In 2012 sprak Doorbraak met een “activeringsmedewerker” die bij een welzijnsorganisatie baanlozen verplicht aan het vrijwilligerswerk moest “helpen”. Gemeenten moeten op grond van de Participatiewet een tegenprestatie vragen van uitkeringsgerechtigden. De centrale overheid houdt daarbij scherp in de gaten dat er niet alleen om een “vrijwillige tegenprestatie” wordt gevraagd, maar dat er ook een “verplichte tegenprestatie” wordt opgelegd. De tegenprestatie houdt in dat uitkeringsgerechtigden “iets terug moeten doen voor hun uitkering”. In sommige gemeenten gaat dat gepaard met harde dwang en moeten baanlozen bijvoorbeeld papier gaan prikken, voor een fiks aantal uur per week. In andere gemeenten gaat het subtieler en worden mensen het vrijwilligerswerk ingeduwd.
Een van de eisen aan de tegenprestatie is dat het “maatschappelijk nuttig” moet zijn. Maar wie bepaalt wat dat is? Er zullen vast heel wat consulenten zijn die vinden dat bijvoorbeeld politiek activisme, denk aan het verzet tegen de tegenprestatie, niet “maatschappelijk nuttig” is, terwijl dat voor onszelf een van de waardevolste vormen van vrijwilligerswerk zou kunnen zijn die we kunnen bedenken. Niet alle vormen van vrijwilligerswerk zullen dus zomaar worden goedgekeurd. Bovendien is, zoals gezegd, vrijwilligerswerk ook steeds meer noodzakelijk om nog kans te maken op een betaalde baan. Deze twee zaken zorgen ervoor dat we niet meer “kiezen” voor het vrijwilligerswerk dat we intrinsiek belangrijk vinden, maar dat we in de richting worden geduwd van de onbetaalde arbeid die erg dicht bij betaalde arbeid zit. Want deze arbeid levert de meest relevante werkervaring op. Officieel heeft de tegenprestatie weliswaar geen reïntegratiedoel. Maar het is zeer waarschijnlijk dat de overheid er een voorkeur voor heeft dat we dit soort vrijwilligerswerk doen. En dat is ook juist de arbeid die je reinste verdringing is!
Veel gemeenten voeren de tegenprestatie op een “subtiele manier” in. Zij gebruiken expres woorden als “stimuleren”, “activeren”, “motiveren” en “uit het isolement halen”. Dat klinkt wel aardig: geen dwang, maar mensen alleen helpen om vrijwilligerswerk te vinden. Maar is het ook zo mooi? Want als “ze echt niet willen”, dan is er wel degelijk dwang. In feite maakt de gemeente tegenover de baanloze duidelijk: als jij niet binnen een aantal maanden vrijwilligerswerk vindt, dan leggen we jou de verplichte tegenprestatie op. De dreiging van de tegenprestatie is dus concreet en valt samen met een aangescherpt sanctiebeleid, een aangescherpt fraudebeleid en een uitgebreide en onmogelijke inlichtingenplicht. Dat is de sociaal-democratische manier, waarbij de dwang vaak niet expliciet is, maar altijd als een schaduw op de achtergrond meespeelt. Er bestaat met andere woorden altijd de dreiging dat je bestaanszekerheid wordt afgepakt. Het valt te vergelijken met de werkwijze van de zogenaamde “vrijwillige” terugkeer, waarbij illegaal gemaakte vluchtelingen en migranten met het mes op de keel worden gedwongen om mee te werken aan hun eigen deportatie. Doen ze dat niet, dan wacht maandenlange detentie en een mogelijk fysiek gewelddadige deportatie.
Er ontstaat dus een grijs gebied tussen echt vrijwilligerswerk en dwangarbeid. Veel baanlozen zullen worden gedwongen om iets te zoeken waar ze in feite niet echt op zitten te wachten, en wat ze dan maar gaan doen, meer of minder gemotiveerd. Dat vormt niet alleen een probleem voor baanlozen, maar ook voor vrijwilligersorganisaties. Want er komt zo een zweem van dwang te hangen rond vrijwilligerswerk. In de vrijwilligerssector komen zo steeds meer mensen te werken die misschien maar half zijn gemotiveerd.
Verzet tegen gedwongen vrijwilligerswerk
In Groot-Brittannië heeft de actiegroep Boycott Workfare ervaring met door de overheid opgelegd vrijwilligerswerk. Daar heeft de overheid verschillende dwangarbeidtrajecten bedacht. Sommige daarvan zijn officieel vrijwillig. Maar als je weigert om aan de “vrijwillige” trajecten mee te doen, dan word je doodleuk een verplicht traject in de maag gesplitst. Hoe vrijwillig is het “vrijwillige” traject dan nog? Boycott Workfare noemt die trajecten dan ook gewoon dwangarbeid. De actiegroep is al een tijd met de campagne “Houd vrijwilligerswerk vrijwillig” bezig. Organisaties kunnen een verklaring ondertekenen waarin ze aangeven niet mee te werken aan dwangarbeidtrajecten. De verklaring is inmiddels door honderden organisaties ondertekend. De campagne is hard op weg om gedwongen vrijwilligerswerk onmogelijk te maken.
In Nederland is het beleid verschillend per stad, komt het vaak wat vager over en lijkt de dwang implicieter dan in Groot-Brittannië. Maar dat maakt het niet minder belangrijk om tegenwicht te bieden aan de tendens waarbij vrijwilligerswerk tot een commercieel product, een reïntegratietool of een disciplineringsinstrument wordt gemaakt. Vrijwilligerswerk moet echt vrijwillig blijven en mag geen betaalde banen verdringen of keiharde bezuinigingen verhullen.
Joris Hanse
Mariët van Bommel
Ik heb het ooit in een discussieforum een vorm van COMMUNISTISCH KAPITALISTISCH systeem genoemd, waar Nederland naar toe wil gaan. De zogenaamd hogere functies blijven uitstekend betaald worden of de salarissen daarvan gaan zelfs drastisch omhoog.De grote bedrijven zullen allesbepalend gaan worden.
De rest daaronder zal rechteloos en bittere armoede worden.
Dit allemaal geregistreerd onder een oppermachtige overheid, onder zeer zware bedreiging en dwang.
De lager en midden geschoolde banen zoals bijvoorbeeld de groenvoorziening, magazijn en productiewerk, lagere logistieke functies, de zogenaamd eenvoudigere functies in oa de zorg, winkelpersoneel, horecapersoneel, etc etc zal worden gedaan zonder rechten en met behoud van uitkering. Voor die functies komt het minimumloon en de COA lonen te vervallen.
De uitkering WWB zonder rechten gaat massaal het nieuwe loon worden. Dus ook geen pensioenopbouw etc.
Je zal tot aan je dood straatarm en vrijwel rechteloos gaan blijven.
Dit wordt verkocht onder het mom van werknemersvaardigheden aanleren, participeren, mensontwikkelen en meerdere bedrieglijke en zwaar misleidende termen.
Ook worden mensen een schuldgevoel aangepraat, en geprobeerd onder sociale dwang, zogenaamd vrijwillig mantelzorg te gaan plegen voor hun buren, familie, vrienden etc etc. Is die “vrijwilligheid” er niet dan volgen er draconische sancties voor bepaalde groepen in de samenleving. De werkzoekenden en de mensen die financieel van de overheid afhankelijk zijn bijvoorbeeld.
Het toekomstbeeld is heel gemakkelijk te visualiseren. Denk aan de periode van zeg maar 1850 tot vlak na de Tweede Wereldoorlog. Maar dan met een stalinistisch sausje er nog overeen. De allesbepalende verstikkende staat.
Angst, armoede, haat, en verdeeldheid zullen de regenten worden.
We krijgen een complete tweedeling in Nederland. Eerste en tweederangs burgers. De eerste groep gaat in grote luxe leven met veel meer rechten, de tweede groep in bittere armoede zonder noemenswaardige rechten.
De rechtsongelijkheid in Nederland tussen verschillende bevolkingsgroepen is nu al dramatisch te noemen, maar ik verzeker jullie dat dit slecht het begin is. Het gaat nog veel erger worden.
Mensen mogen mij een pessimist noemen, maar als er niet snel een solidariteit en eensgezindheid en actiebereidheid hier bij de mensen gaat komen, dan zal wat ik bovenstaand schets heel snel werkelijkheid gaan worden.
Condor
“Of misschien willen we gewoon samen iets voor onszelf opbouwen, wat gemakkelijker voor vrijwilligers is, juist omdat we niet per se grote bedrijfsplannen hoeven te schrijven.”
Je krijgt ervoor terug, wat we eigenlijk in plaats van groei moeten hebben, namelijk bloei. Het huidige corporatisme leidt ertoe, dat er steeds meer groei nodig is om de satansdienaars in banken en politiek overeind te houden. Een gezonde gemeenschap groeit op een zeker moment niet meer, maar bloeit wel, evenals een levend wezen. Een kind, dat groeit, is gezond; begint een volwassene plotseling te groeien, dan mag die eens langs de dokter.
“We moeten in onszelf investeren, werknemersvaardigheden leren, gaten vullen in onze cv.”
Dat zeggen uitkeringsinstanties wel, maar van de andere kant zetten ze doodleuk in het CV, dat iemand een ‘afstand tot de arbeidsmarkt’ heeft, omdat die zoveel jaar niet meer betaald heeft gewerkt. Vul je nu het gat in je CV of niet?
“De “participatieladder” telt zes treden naar betaald werk, en “onbetaald werk” staat op trede vier.”
Een multimiljonair, die van zijn vermogen leeft of iemand, die de hele dag zit te beleggen, zou ook op die trede 4 komen. De conventuele monniken en nonnen, dus die niet buiten het klooster kwamen of niet in het klooster ‘seculiere’ taken als ziekenzorg of onderwijs hadden, eveneens.
“Baanlozen moeten massaal “werknemersvaardigheden aanleren”
Die heeft iedere afgestudeerde moeten aanleren en iedereen heeft daarin gestunteld, voorbeelden van mezelf:
– Vragen, of je naar de WC mag (‘meedelen’ was voldoende)
– Een directe collega met u aanspreken (ik dacht, dat die een bijzondere taak had of een senior was of zoiets)
– De uren op het uitzendbriefje precies invullen, zoals je gewerkt had (vul er gewoon steeds 8 in en hou zelf bij, wanneer je er meer of minder maakt)
Is dat een reden geweest om me de eerste drie maanden niet te betalen? Uiteraard niet. Ook niet om me er tijdens de proeftijd uit te stampen. Het was gewoon jeugdige onervarenheid. Bovendien is het leren van ‘werknemersvaardigheden’ nooit afgesloten.
“Ook door de massale bezuinigingen die de laatste jaren zijn doorgedrukt, vooral op sociale voorzieningen, is betaald werk verder weg komen te staan.”
Binnen 20 jaar hebben we de kloosters weer terug, zoals net beschreven, maar dan met religieuzen op participatietrede 6. O nee, ook 4, want ze krijgen geen ruk betaald.
“Met de nieuwe Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) moeten er behalve familieleden ook kennissen en buren worden ingeschakeld.”
In Simpelveld, waar mijn vader woont, mag de thuiszorg geen ramen meer wassen, maar ze wilden wel een vrijwilliger sturen via de sociale dienst (Kompas). Mocht je nu denken, dat mijn vader deze hulp dan gratis kreeg, dan het je het goed mis. De ‘overheadkosten’ (strijkstok) waren maar liefst € 17. Er wordt dus nog steeds flink aan verdiend, maar dan niet door de mensen, die het werk uitvoeren, maar door de gemakkelijke leventjes.
Nou Condor, mag je mij eens uitleggen wat hier nu precies communistisch aan is. En je mag dan erg goed zijn in het schetsen van dystopiën, maar ik hou me zelf liever bezig met hoe we samen kunnen vechten voor een betere toekomst. Want jij doet voorkomen alsof het al een gelopen koers is. Maar als dat zo is, als het altijd maar slechter voor ons gaat worden, hoe kan het dan dat het na die periode die jij schetst ooit beter is geworden? Ik denk onder meer doordat mensen erin geloofden dat ze door ervoor te vechten een betere wereld konden creëren, onder meer doordat ze geloofden in het communisme (een systeem van geven naar vermogen en nemen naar behoefte, iets wat we allemaal al doen in onze naaste omgeving, en dat we eigenlijk alleen maar hoeven uit te breiden naar de rest van de samenleving).
Het is kapitalistisch. Het lijkt een beetje communistisch, omdat het eigenschappen heeft communisme. Iedereen verdient hetzelfde en dwangarbeidcentrums. Nu is het een negatieve vorm van kapitalisme. De werkgever verdient geld zonder dat hij de werknemers loon betaald. Een positieve vorm van kapitalisme zou zijn als iedereen een goede betaalde baan zou hebben.
Hoi Eric,
Het gedeelte van het communistisch systeem is totale staatscontrole van de burgers die nu aan het plaatsvinden is.
Plus dat voor veel lager geschoolde functies op verschillende vlakken een uitkering op bijstandsniveau zonder rechten
massaal ingevoerd wordt. Voor de meeste banen waar een overvloed aan arbeidskrachten voor is zal er maar 1 beloning plaats gaan vinden. Bijstandsniveau. En deze banen komen verreweg het meeste voor.
In de communistische landen was dit nog verder doorgevoerd ook naar de hogere functies zoals artsen etc.
Maar de hoge politieke en militaire functionarissen baadden in die landen in weelde. Grote vakantiehuizen, dure dranken en sigaren, en limousines met chauffeurs en bedienend personeel.
Het communisme was echt niet zo’n geweldig systeem, zeker niet voor vrijdenkers en andersdenkenden.
Dat is mij met de vele gesprekken die ik heb gevoerd met mensen die in het voormalig Oostblok onder het communisme hebben gewoond en gewerkt volkomen duidelijk geworden. Vandaar ook alle vluchtpogingen die zijn ondernomen naar het Westen. Het communisme was een idealistisch systeem wat volledig uit controle was geraakt. Veel mensen onder het communistische systeem vonden het een verschrikking, geen vrijheid van meningsuiting, totale staatscontrole en dwang, uitzichtloosheid etc etc. Wat nu in Nederland ook aan het gebeuren is. Zie steeds meer dat activisten ongenadig hard aangepakt en opgesloten worden hier. En de vrijheid van mening zwaar beknot wordt.
Ook zien we dat gemeenten al heel lang contracten met bedrijven aan het afsluiten zijn om mensen te laten werken met behoud van uitkering. Zie post.nl, Philips, Albert Heijn, Jumbo, DAF etc etc. De overheid via de gemeenten zorgt voor de dwang en sanctioneringen en de uitbetalingen van de verloonde uitkeringen. In feite is dan de staat de baas over de dwangarbeiders. Koppelbazen van het ergste soort dus. En verkapt verreweg indirect de grootste werkgever aan het worden. Ruim 1 miljoen ambtenaren en dan nog eens alle dwangarbeiders die ze met behoud van uitkering aan bedrijven aan het verhandelen zijn.
Een reactie van Vilseledd #2 maakt het verhaal van mij duidelijk.
In Simpelveld, waar mijn vader woont, mag de thuiszorg geen ramen meer wassen, maar ze wilden wel een vrijwilliger sturen via de sociale dienst (Kompas). Mocht je nu denken, dat mijn vader deze hulp dan gratis kreeg, dan het je het goed mis. De ‘overheadkosten’ (strijkstok) waren maar liefst € 17. Er wordt dus nog steeds flink aan verdiend, maar dan niet door de mensen, die het werk uitvoeren, maar door de gemakkelijke leventjes.
Dat is weer het kapitalistische element. De zelfverrijking van bedrijven en groepen van mensen over de ruggen van de dwangarbeiders.
Vandaar mijn verzonnen benaming communistisch kapitalisme bij gebrek aan beter. Ik zie de 2 naarste vormen van beide systemen ingevoerd worden.
En Eric ik zeg niet dat het een gelopen koers is, maar als Nederland niet heel snel wakker en solidair wordt dan gaat het echt een serieus probleem worden om de lawine te doen stoppen.
Vandaar mijn laatste zin:
Mensen mogen mij een pessimist noemen, maar als er niet snel een solidariteit en eensgezindheid en actiebereidheid hier bij de mensen gaat komen, dan zal wat ik bovenstaand schets heel snel werkelijkheid gaan worden.
Condor
@Pascal
Communisme is dat de commune (de van onderop vrij georganiseerde mensen) bepalen hoe de samenleving eruit ziet. Dat heeft helemaal niets te maken met evenveel verdienen (onder communisme is geld afgeschaft en nemen mensen naar behoefte en geven ze naar vermogen aan de gemeenschap) en al helemaal niets met dwangarbeid. Een positieve vorm van kapitalisme bestaat niet, althans niet voor ons. Kapitalisme is als de samenleving georganiseerd is met het oog op het vermeerderen van het kapitaal, en dat is in het belang van de kapitaalbezitters dus niet van ons. Als iedereen een goede betaalde baan heeft is dat niet positief, omdat er dan nog steeds een aanzienlijk deel van wat iedereen produceert wordt opgeëist door de kapitaalbezitter (je uiteindelijke baas) die daar niets voor doet en die dat gaat investeren of beleggen om nog meer te kunnen bezitten. En dat is slecht voor ons allen en voor het milieu.
Het is bijzonder jammer dat progressieve mensen nog steeds denken dat communisme iets slechts is, terwijl het feitelijk een voorwaarde is om de wereldwijde problemen echt te kunnen oplossen. En dat allemaal omdat een aantal autoritaire lui in de twintigste eeuw hun staats-kapitalistische dictaturen met die term getooid hebben.
De kapitalisten lachen in het vuistje (nou ja, eigenlijk vrij openlijk tegenwoordig) dat ze ons wijs hebben weten te maken dat er voor hun systeem geen alternatief zou kunnen bestaan, omdat het ‘communisme’ erger geweest zou zijn dan hun kapitalisme.
Wees terughoudend als vrijwilliger, maar doe wat je ziet dat constructief is:
Doe je vrijwilligerswerk:
1doe dan dingen die je zelf ook leuk vindt om te doen.
2wees zo terughoudend mogelijk met het doen van dingen die bij de instelling waar je werkt ook BETAALD werk zijn (bijvoorbeeld. ik ben vrijwilliger in de zorg. als er structureel gevraagd wordt om helpen met eten geven, doe ik dat niet, want het is betaald werk. wat ik wel doe, zijn recreatieve dingen met mensen met wie de betaalde krachten te weinig of niets doen.
Wat ik er verder nog over kwijt wil: mensen die zeggen dat de instelling voor wie jij vrijwilligerswerk doet, wel degelijk financieel gewin heeft door het feit dat jij of ik daar helpt, die hebben gelijk. Dat is gewoon zo. Maar ik doe zelf toch vrijwilligerswerk in een verzorgingshuis, omdat ik zie dat de mensen die daar wonen veel te weinig buiten komen. Met een aantal vast bewoners die echt graag buiten komen (wat ik toch zelf wel als een levensbehoefte zie) ga ik elke week even naar buiten. Ja, daarmee spaart de instelling geld uit, maar als ik het niet doe, komen deze mensen echt te weinig buiten. Dus het is een afweging.
Ha Condor, de propagandisten van het kapitalisme zullen je dankbaar zijn dat je de misstanden die nu plaatsvinden in ‘ons’ kapitalistische systeem, misstanden die dus overduidelijk voortkomen uit en bestaan in het kapitalisme, toch per sé wilt omschrijven als “communistisch”. Ze zullen je dankbaar zijn dat je doet alsof het alternatief voor het kapitalisme nog erger is.
Nogmaals, de regimes en systemen in Oost-Europa waren niet communistisch ook al gebruikten de heersers daar graag die term. En jij doet graag met hen mee kennelijk. Ook jij blijft die dictaturen maar “communistisch” noemen.
En ik zie ook niet in hoe je steeds terugkerende apocalyptische verhalen mensen zouden kunnen motiveren om in actie te komen. In tegendeel, de manier waarop jij ontwikkelingen schetst praat mensen machteloosheid aan.
Ik zou je willen uitdagen om je eens grondig te verdiepen in verzetsbewegingen van de afgelopen anderhalve eeuw bijvoorbeeld, in uiteenlopende delen van de wereld, en hoe mensen daar samen verzet hebben opgebouwd, waar ze in geloofden, hoe ze het voor elkaar kregen om dingen te verbeteren, etc. En om dan de komende tijd te reageren op stukken met inspirerende voorbeelden van verzet in plaats van de ene na de andere zwartgallige toekomstvisie, want ik geloof niet dat veel mensen daardoor in verzet zullen komen!
Wat de overheid bedoelt met participeren is gratis werken. Veel overheid taken zijn weg bezuinigt en dat word nu bij de gemeentes neergelegd die het op zijn beurt weer bij de burgers neer legt. Het moet maar vrijwillig gedaan worden en dan gaat het toch om werk waar niet zo lang geleden, normale mensen een normale boterham mee verdiende. U wilt het niet vrijwillig doen? Prima, dan word het verplicht gesteld met maatregelen (lees: straffen) als men weigert.
Denk nu maar niet dat het alleen uitkeringsgerechtigden zijn die verplicht vrijwillig moeten werken. Bij onze voetbal club mogen de kinderen alleen maar mee doen als de ouders, “vrijwilligerswerk” doen. Doen ze het niet dan mag het kind niet meer meedoen. Word er een keer overgeslagen, dan word het kind ook 1 training aan de kant gezet. Het kind word nu gebuikt als drukmiddel. Het gaat ook niet meer om klusjes, maar toch meer wat eerst betaald werd. Denk aan bv aan de administratie waar men eerst een boekhouder voor had. Zo kan ik wel even doorgaan. Wat me trouwens wel opviel is dat de prominente kopstukken en hun rijke vriendjes, totaal niks doen behalve aan de bar zitten zuipen en vreten, bedient, juist door diverse vrijwilligers.
We hadden gisteren een jaarmarkt. Normaal gesproken word het opbouwen, beheer en afbreken gedaan door normale werknemers, die daar normaal voor betaald kregen. Tot 3 jaar geleden. Toen zijn deze mensen allemaal ontslagen en vervangen door polen, die met hun eigen busjes, het materiaal voor de kraampjes en de hekwerken ect. aanvoerde en weer afvoerde. Nu moeten vrijwilligers dat werk gaan doen. lekker gratis. Van 6 uur s’morgen’s tot 19.00 uur s’avonds. Ik kan nog wel wat meer voorbeelden opnoemen, maar je begrijpt wat hier aan de hand is.
Sorry, maar met gratis werken of verplicht vrijwilligers werk krijg ik mijn rekeningen niet betaald. Participeren betekend meedoen. Ergens aan meedoen. Voor het gemak word vergeten dat meedoen aan de maatschappij, ook geld kost. Zonder geld kan ik , en andere met mij, niet participeren in de maatschappij. Werken is prima. naar wel tegen een normaal loon. Als nu iedereen dit eens doet, een normaal loon eisen voor het werk wat men doet, komt aan deze “participatie” onzin ook een einde.
Het is verbazingwekkend dat zoveel mensen nog steeds in de “participatie” neoliberale PR-mantra’s blijven intrappen.
Een neoliberaal neemt dergelijke bewoordingen in zijn mond weer enkel om burgers kosteloos werkzaamheden te laten uitvoeren die normaliter binnen de kapitalistische stelsel gewoon uitbetaald salaris vereisen.
De gore slimmigheid van de vierkant rond maken is – de neoliberaal neemt het schema van de overheid door en zegt vervolgens “dit kost me te veel geld, dwz moet ik hierop besparen”. Vervolgens doet de neoliberaal sluw de werkzamen op iemand (gemeente bijvoorbeeld) afwimpelen en vertelt vervolgens aan de burgers dat ze werk gewoon gratis moeten doen. Omdat op die manieren heeft de neoliberaal de optimalisatie van zijn winsten verder gegarandeerd.
Deze winstoptimalisatie noemen de neoliberalen “participatie”. Vervolgens indoctrineren ze iedereen mee.
De juiste oplossing is om ze te vragen ” moet je nou dergelijke exorbitante bonussen en winsten steeds maken? Moeten nou echt 1 tot 5% werkelijk alle miljarden binnenharken?” Doe effe normaal zou ik zeggen.
“Sorry, maar met gratis werken of verplicht vrijwilligers werk krijg ik mijn rekeningen niet betaald. Participeren betekend meedoen.”
Dan zou je zeggen: “Maar je krijgt toch je uitkering.” Een uitkering is geen loon en kent andere rechten en vooral plichten dan een loon. Welke werkgever verlaagt je loon, als je samen gat wonnen, kinderen 18 worden, het huis uitgaan etc.? Welke werkgever wil, dat je vijf keer per week ergens anders solliciteert. Welke werkgever houdt in op je loon, wat je ergens anders verdient? Welke werkgever heeft het recht om ongevraagd je huis binnen te treden en te snuffelen tussen het ondergoed?
Ook maatschappelijk gezien is het geen loon. Al eens een huis proberen te kopen met een uitkering (bijstandsuitkering; met de WIA zou het nog wel lukken)? Zelfs als je minder zou gaan betalen dan je huur, dan brandt geen hypotheekverstrekker er zijn vingers aan. Een mooi middenklassegezin opbouwen met een PW-uitkering? Hoe gaan kinderen uitleggen, wat vader of moeder doet?
Een uitkering moet iets tijdelijks zijn, afgezien van de WIA, en de taak van de overheid is daar op een gezonde en menswaardige wijze aan meewerken. Wat men nu doet is een politiek bedrijven van opgeven en er een parallelle arbeidsmarkt naast creëren.
“De juiste oplossing is om ze te vragen ” moet je nou dergelijke exorbitante bonussen en winsten steeds maken?”
Of vragen, wat een mens met zeven ton moet, en dat journalisten zich dan niet laten afschepen met, dat men anders de mensen niet kan krijgen, maar echt de vraag beantwoord krijgen, wat iemand met zeven ton moet. “Hoe gaat dat nu, meneer? U krijgt 7 ton, 3,5 gaat naar de belasting, 3,5 voor uzelf, delen door 12,96 (vakantiegeld) en dan komt er op 23 mei 27.000 euro op uw rekening om de komende maand mee rond te komen. Heeft u dat echt nodig? En zoja, hoe ziet uw huishoudboekje er dan uit?” Arme mensen laten ze vaak genoeg met de billen bloot, en dan moeten ze stoppen met roken of de hond wegdoen, waarom geen rijke mensen, zodat iedereen kan zien, dat er elke maand een belachelijk hoog bedrag over blijft.
Staatsdwangarbeid en werken met behoud van uitkering is nooit weggeweest in Nederland na1945 tot heden. Dan heb ik het niet alleen over dwangarbeid in de gevangenissen en als taakstraf.
Staatsdwangarbeid die gewone burgers zonder dat ze een strafbaar feit hebben gepleegd daar heb ik het over.
Het wederkerigheidsprincipe dat nu monsterlijke vormen aanneemt is altijd in dit land aanwezig geweest.
Ook in de jaren 70 van de vorige eeuw al moesten werkzoekenden bospaden schoonvegen met behoud van uitkering.
De Molukse KNIL militairen, families en hun kinderen moesten dwangarbeidden in de jaren 40,50 ,en 60 voor hun uitkeringen en hun huisvestingen.
In de jeugdzorg is dwangarbeid ook altijd al standaard aanwezig geweest. Vroeger in de tuchthuizen later in de zorginstellingen. Therapie en genezing door arbeid heette dat en is nog steeds gangbare praktijk.
In de jaren 80 was er ook een enorme toename in dwangarbeid voor werkzoekenden. Ook in de jaren 90 was het behoorlijk uit de hand gelopen. Van Kooten en de Bie hebben daar nog prachtige sketches van gemaakt.
Inrijverbodtoezichthouder:) Verplicht vrijwilligerswerk.
https://www.youtube.com/watch?v=Rg0Z_jh-Pds
Prullenwacht.
https://www.youtube.com/watch?v=asNbO0Oz7J8
Toren C Verplicht vrijwilligerswerk voor de heer Kansloos.
https://www.youtube.com/watch?v=GEvB7tu_yDc
Vrijwillige politie.
https://www.youtube.com/watch?v=ZOshVc6VvQQ
Herscholingintredingstage
https://www.youtube.com/watch?v=KIz6vxDRaQM
Ik kan nog met veel meer zaken komen om de complete krankzinnigheid in Nederland aan te tonen.
Was toen er nog enig gezond verstand in Nederland bestond satire. Nu is het allemaal werkelijkheid geworden.
Het is nog veel gekker hier in Nederland geworden dan van Kooten en de Bie ooit konden dromen.
Werkloze bijstandsmoeders die via dating aan rijke mannen gekoppeld moesten worden.
http://www.telegraaf.nl/binnenland/20314485/___Rijke_man_met_bijstandsvrouw___.html
Ik stuur dit soort zaken wel eens naar mensen in het buitenland toe. Ze denken dat ik de zaak voor de gek aan het houden ben, het is vrijwel onmogelijk voor mij om hun te overtuigen dat het in Nederland de normaalste zaak van de wereld is.
Dan vertel ik ze nog dat het in Nederland normaal is om werklozen via re integratie proberen aan een baan te helpen, via varkensknuffelsessies, tarotkaarten leggen, bomenknuffelen, chakratherapie etc etc.
Zelfs als ik ze alle bewijzen stuur dan geloven ze het nog niet, omdat het te bizar voor woorden is.
Condor
Ik herken het verhaal. Buitenlanders hebben een heel rooskleurig beeld van Nederland en kunnen ook niet geloven dat dwangarbeid hier normaal is. Het is ook ongelooflijk en men vraagt zich af waarom er geen of nauwelijks protest of verzet is?
Dat nog moeilijker uit te leggen.