Geen IC-bed voor mij en mijn vrienden

Op de vraag wie in een crisissituatie wel en niet wordt opgenomen heeft de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care (NVIC) een antwoord paraat. De vereniging deelde eerder deze maand het Draaiboek pandemie. Het uitgangspunt van het draaiboek is om zoveel mogelijk levens én levensjaren te redden. Afgaande op de criteria zullen er in tijden van “crisiszorg” geen nieuwe patiënten op de IC worden opgenomen die weinig kans hebben om te overleven en een korte levensverwachting hebben. Maar ook mensen die in hun dagelijks leven volledig van hulp afhankelijk zijn, hoeven niet te rekenen op een bed op de intensive care (…) Ja, wij zijn “kwetsbaar”. Een groot deel van mijn vrienden heeft een aangeboren spierziekte. Sommigen van ons zijn overdag en/of ’s nachts afhankelijk van een beademingsapparaat. Een gemene deler is dat we allemaal luchtwegengevoelig zijn: een longontsteking tijdens een griepseizoen kan ons fataal worden. Ikzelf heb nog maar 23 procent longcapaciteit en bij een longontsteking kan mijn hart het begeven. Hoewel ik ondanks mijn verminderde longcapaciteit niet slechter adem dan iemand met een doorsnee longinhoud (de artsen staan ervan versteld), zijn mijn overlevingskansen bij een ernstige vorm van covid-19 buitengewoon klein, zelfs als ik op een IC opgenomen werd. Dat alles betekent echter niet dat mijn vrienden en ik een onwaardig of “voltooid” leven zouden leiden. In de dagelijkse praktijk functioneren wij als volledig gezonde mensen. We participeren in deze maatschappij. Een aantal van ons werkt nu vanuit huis, onder andere in de zogeheten “vitale beroepen”. De meesten van ons hebben veel en gelukkige levensjaren voor ons, die de moeite van het redden meer dan waard zijn. Toch tellen wij voor de beleidsmakers blijkbaar niet mee als volwaardige leden van de maatschappij.

Hayat Afkyr in Geen IC-bed voor mij en mijn vrienden (Oneworld.nl)