Ontmoedigingsbeleid leidt tot forse daling van aantal klachten en bezwaren in het kader van de Participatiewet
In Amsterdam zou het aantal klachten en bezwaarschriften zijn gedaald van tweehonderd per week onder de voormalige GroenLinks-wethouder Andrée van Es naar veertig per week onder de huidige SP-wethouder Arjan Vliegenthart. Het totale aantal tussen 2015 en 2017 daalde met een derde naar 4.198 schriftelijke bezwaren. Dat zou je wellicht nog kunnen toeschrijven aan het beleid van Vliegenthart, maar het blijkt dat ook in zeer veel andere gemeenten het aantal klachten en bezwaren drastisch afneemt. De afname heeft gevolgen voor de hele juridische keten: ook het aantal rechtszaken neemt daardoor af. Deskundigen staan voor een raadsel, schijnt het. In het Amsterdamse stadhuis vond daarover onlangs een bijeenkomst plaats met vertegenwoordigers van meerdere gemeenten. Naar wij hebben begrepen gaat de VNG onderzoek doen naar het fenomeen.
Daling in vier grote steden
Naast het ontmoedigingsbeleid speelt volgens de Bijstandsbond ook een rol dat er drastisch is bezuinigd op de reïntegratiegelden, waardoor gemeenten veel minder trajecten hebben en er dus in dat opzicht ook minder klachten zijn. Volgens deskundigen zou er nog een andere reden zijn, namelijk dat binnen gemeenten de koppeling van bestanden veel beter zou zijn geregeld. Uitkeringsgerechtigden die bijverdienen, krijgen niet pas veel later terugvorderingen, zoals vroeger gebeurde. Want de gemeente is er nu al binnen twee maanden van op de hoogte als iemand een deeltijdbaan neemt. Men kan dus eerder ingrijpen. Maar wij hebben onze twijfels over deze reden, want het blijkt dat bij de Sociale Verzekeringsbank op het gebied van de AOW ook veel minder klachten en bezwaarschriften binnenkomen. Behalve in zaken waar het gaat om de IOA-aanvulling.
Nadat wij deze ontwikkeling hadden doorgegeven aan Binnenlands Bestuur, wijdde dat blad er een artikel aan. Daaruit blijkt dat een soortgelijke daling als in Amsterdam ook werd geconstateerd in Den Haag. In Utrecht halveerde het aantal bezwaarschriften bijna. Voorlopige cijfers van de gemeente Rotterdam laten zien dat het aantal bezwaarschriften bescheiden afnam. Daar ligt het aantal bezwaarschriften vooralsnog het hoogst; voor zover nu bekend deden afgelopen jaar 7.242 Rotterdammers hun beklag. Dat betekent dat in 2017 rond de 25 procent van de bijstandsgerechtigden in Rotterdam een bezwaarschrift heeft ingediend tegen een beslissing van de gemeente. Binnenlands Bestuur onderzocht niet de ontwikkelingen in andere gemeenten en ook niet bij de Sociale Verzekeringsbank.
Propaganda
De gemeenten geven zelf als reden voor de dalingen aan dat besluiten die ongunstig zijn voor inwoners tegenwoordig mondeling worden gecommuniceerd. Ook worden besluiten waar bezwaar tegen is aangetekend eerst heroverwogen, waarbij na een voor de cliënt gunstige herziening de bezwaren vaak weer worden ingetrokken. Den Haag en Utrecht laten weten dat medewerkers van Sociale Zaken worden getraind om samen met cliënten naar de best mogelijke oplossing te zoeken. Daarnaast maakt Utrecht werk van preventie. Zo wordt er meer moeite gestoken in voorlichting om fouten te voorkomen. Amsterdam wijst ook op meer mondeling contact met cliënten, en daarnaast op het stroomlijnen van aanvraagprocedures. Met dit soort propaganda kloppen de grote steden zichzelf op de borst. Dankzij een beter preventief beleid, betere communicatie met de klanten en verbetering van de uitvoeringspraktijk zou het aantal klachten en bezwaren zijn afgenomen. Volgens de Bijstandsbond is dat op zijn minst gedeeltelijk onzin. In de praktijk is er bijvoorbeeld in Amsterdam bij het indienen van een bezwaarschrift helemaal geen extra communicatie met de betrokkene.
Wel is het zeer waarschijnlijk dat gemeenten steeds meer een beleid aan het voeren zijn om bijstandsgerechtigden ervan te weerhouden om van hun rechten gebruik te maken. Baanlozen die een bezwaarschrift willen indienen of naar de rechter willen stappen, krijgen te maken met ambtenaren die stevig op hen in gaan praten en hen onder druk gaan zetten om af te zien van verdere procedures. In de zin van: je hebt toch geen kans, het zit zo en zo in elkaar, bezwaar maken heeft daarom geen zin, enzovoorts. Met andere woorden: mensen aan de onderkant van de samenleving krijgen weer eens aangepraat dat verzet zinloos zou zijn en dat ze zich koest zouden moeten houden. Maar het tegendeel blijkt waar te zijn: alleen degenen die blijven vechten, kunnen successen boeken.
Piet van der Lende
(Dit is een geredigeerde versie van een artikel dat eerder op de weblog van de Bijstandsbond verscheen.)
Ik denk dat het aan de inhoud Participatie wet ligt en de sociale advocatuur en de Rechtse sfeer in Nederland. Om met het eerste te beginnen : in 2016 werd ik gewaarschuwd door sociale advocaat met specialisatie uitkeringen Bijstand van Amsterdams kantoor dat hij bij een straf in kader dwangarbeid weinig voor me kon doen. Dus ga maar niet in beroep tegen je afkeuring was de boodschap als je toch word goedgekeurd kan je in een dwang traject komen en kan ik weinig voor je doen. Ik ben langdurig afhankelijk van Bijstand en denk dat de mensen die nu nog in de Bijstand zijn veel al langdurig Bijstand afhankelijk zijn. Dan sta je al op achterstand als je klaagt over maatregel. Bovendien een straf is vrijwel direct langere tijd geen uitkering gezien inhoud participatie wet dat is iets wat veel Bijstanders zich realiseren denk ik . Bijstanders zeker langdurig afhankelijk nemen geen risico en klagen niet passen zich aan daar door aan de discipline van uit de gemeente opgelegd door de gemeente denk ik. Als je langdurig afhankelijk bent vd Bijstand kom je pas weer in beeld als je verhuist naar een andere gemeente hoe wel je vaak impliciet dan wel expliciet arbeidsongeschikt bent verklaard vanwege langdurig geen betaald werk hebben gehad. Desondanks kan je toch in een dwang traject komen in je niuewe gemeente met de kans op straf en dat is dan al snel langere uitsluiting. de meeste Bijstanders nemen geen risico en verhuizen niet naar een andere gemeente denk ik. Er kan ook straf worden opgelegd om andere reden o.k. maar als je expliciet dan wel expliciet arbeidongeschikt bent verklaard hoef je weinig meer en daarom ook kleinere kans op straf en dus ook geen klacht en bezwaar. De sociale advocatuur als tweede : die is problematisch tegenwoordig er is weinig te verdienen in vergelijking met het verdedigen van rijke criminlen. De advocaat morsig type in gebreide trui is en politiek bewogen is zeldzaam denk ik het is “de schoorsteen moet roken ” en er word dus weinig gedaan voor een client door een advocaat. Sterker nog je zaak word niet eens ingenomen. Ga maar naar een andere advocaat maar welke dan ? Dan de Rechtse sfeer : Bijstanders mensen die afhankelijk zijn van Bijstand zijn nu eerder geneigd zich zelf de schuld te geven van hun ellende en klagen dus niet want ze denken dat het allemaal hun eigen schuld is gehersenspoeld door de mainstream media. Weinig assertiviteit ook. Daar bij wie is je bondgenoot ?
Wie betaald bijv. de huur als je bent uitgesloten en in verzet bent ? Ik heb dus wel wat begrip voor voorzichtigheid bij Bijstanders gezien de sfeer van terreur tegen Bijstanders van uit de gevestigde orde.
Als je in de Bijstand zit, zou ik er zeker voor zorgen dat je zelf alvast zelfgekozen vrijwilligerswerk doet, waardoor je de sociale dienst kunt laten zien dat je al nuttig bezig bent en dat je zelfgekozen vrijwilligerswerk in feite al een tegenprestatie voor je Bijstand is. Je weet namelijk zelf wel welk werkzaamheden je liggen en welke werkzaamheden je niet moet doen. Als je al bezig bent, hoeft de sociale dienst je niet in een dwangtraject stoppen!
“Als je in de Bijstand zit, zou ik er zeker voor zorgen dat je zelf alvast zelfgekozen vrijwilligerswerk doet,”
Er ontstaat echter een probleem, wanneer ook het betaald werk aantrekt, zoals in de regio Parkstad. Dan kunnen ze je verplichten in een van de magazijnen op Trilandis/Avantis te werken of bij Nedcar. Je bent uit de uitkering, maar echt vrolijk word je er niet van.
@vilseledd : het is nog erger . Ook als er GEEN betaald werk is word er geroepen door de soc dienst JE MOET AAN HET WERK ! Dan kom je in de dwangarbeid waar verdringing en vernedering de regel zijn. Als je als Bijstander bijv. papiertjes zwerfvuil moet opruimen zo als in Rotterdam word er gecontroleerd of je vuilniszak wel vol genoeg is. Daar sta je dan met je grijze kop met haar zichtbaar geen kleine jongen meer maar wel als zodanig afgeblaft afgebekt in het openbaar.
Behandeld als een zeer verstandelijk beperkte Down syndroom persoon of nog erger gemanipuleerd als een dood object als een hersenloos voorwerp verplaatst dan weer eens hier dan weer eens daar. Vrij willekeurig . Ja W T F ! Jaar na jaar na jaar . JE MOET AAN HET WERK ! Werd mij ook weer eens gezegd in 2017 van uit de gemeente waar ik een uitkering heb en die me had opgeroepen de plus minus twee jaar ” tijdelijk afgekeurd ” waren voor bij het was weer tijd voor heroverweging. Ik had en heb namelijk EIGEN ideeen EIGEN behoeften. Die bracht ik ter sprake maar daar werd niet naar geluisterd en zeker werden die ideeen niet overwogen. Ik wil aan het werk ! Maar ook op mijn voorwaarden. Ik ben geen hersenloos object stel ik er dan nog maar even bij. Erg genoeg dat ik dat moet stellen. Op een gegeven moment is de vitaliteit minder ja er is zo iets als oud worden hoe wel dat verschillend is afhankeljk van lichamelijke gezondheid en geestelijke veerkracht. Keer op keer op keer gesaboteerd worden in de afhakelijkheid dan kan ik me voorstellen dat je als Bijstander niet voor de zo veelste keer met je kop spreekwoordelijk tegen de muur hoeft te lopen.
Dan is het o.k. ik doe niks meer ik probeer niks meer. Of dat nou zo goed is ? Voor dat je het weet zit je zachtjes te zingen ” Ik ben een arme mus een hongerlijder dus de hemel sta me bij ” in je sociale huur rothok . Te luisteren naar de asoos aan de andere kant van de muur van je kamertje. ” Somebody jumping…it is not my business. ” Terminus.
https://www.youtube.com/watch?v=WQ0WKLv5zTU
Daar bij wat is de motivatie van de Staat in deze ? Wie of wat is de Staat ? Er worden argumenten naar voren gebracht zo als de kosten voor de gemeenschap van al die uitkeringen. Vergelijk dat eens met de argumenten nav. de Sleepwet recent.
Mijn idee is dat die NIET gericht is op bescherming van ” de burger ” immers ALLE burgers zijn de potentiele vijand van de Staat van de ambtenaar. Met of zonder Sleepwet. Idem Bijstanders ALLE Bijstanders zijn volgens de Staat oplichters tot dat door die Bijstanders anders is bewezen. Tsja dan weten we ( weer ) waar we Bijstanders ” burgers ” staan.
Dan die jongeren met hun Sleepnet wet referendum die voor de tv camera ’s “cute ” zich afvragen of er nog een aanpassing kan komen. Op die wet. Nou zit ik toch even bitter te lachen. Maar ja ik ben een Arme mus en niet zo camera geniek als die schattige jongeren. Wie luisterd er naar een Arme mus. Nou daar is de Doorbraak site nog.
Arme mus, “de staat verdrukt, de wet is logen” zegt een der strofen der Internationale. En “de rijkaard leeft zelfzuchtig voort”.