Radicale liefde vinden ze tenenkrommend

Het is een formidabele uitdaging. Overal om ons heen, en de hele tijd in onszelf, woekert een orde die ons klein maakt, die er belang bij heeft ons samenzijn kapot te maken. De reflex “Normaal. Doen”, die onbeschaamd tot slogan verheven is maar die van tijd tot tijd in de meesten van ons leeft, is hier equivalent aan de uitbreiding van Schiphol, aan “er moeten wel grenzen zijn”, aan “er moet wel draagvlak zijn”, aan nog een megastal erbij: steeds een stukje meer destructie. Maar heel de huidige orde is parasitair op ons samenzijn, op onze gemeenschap. Kapitaal is uiteindelijk extractie uit onze solidariteit. Uit het feit dat we, ondanks alles, steeds iets meer voor elkaar over hebben dan het kapitaal dat heeft. Uit onze reproductieve arbeid, onze helpende hand, onze solidariteit, ons reëel bestaande communisme, uit de kleine extra’s waartoe we altijd weer bereid zijn, ondanks ons gebrek aan tijd en aan energie, uit onze liefde. Dus elk nieuw gebouw op de Zuidas van waaruit onze exploitatie gecoördineerd wordt, elke app die kapitaliseert op onze communicatie, elke weg die aangelegd wordt om ons met logistieke listen lastig te vallen, elke muur, elk hek… het hek is allemaal van ons, en op een dag pakken we het allemaal terug en gebruiken we het voor ons samenzijn waarvoor we geen geweld nodig hebben.

Willem Schinkel in Campagnespeech BIJ1 (Bij1.org)