“Denk aan de kinderen!” – Wit nationalisme, de overheid en zwarte piet

Nu zijn anti-zwarte-piet activisten al zeker sinds 1968 bezig om de kwestie uberhaupt op de agenda te krijgen: men is weggelachen, gearresteerd en nooit serieus genomen tot voor kort. De confrontatiemethode die men erop na houdt werkt. Het argumenten van “de kinderen” is dan ook absoluut niet serieus te nemen. Niemand van deze mensen die zich zo bezorgd tonen om het zieleheil van de kinderen, heeft zich eerder bezorgd getoond over de gevoelens van zwarte kinderen. Daarbij komt dat ouders wel eerst hun kinderen een volledig uit de duim gezogen mythe op de mouw gespeld hebben; één die onder andere sterk racistische motieven kent. Hoe okee is dat voor de gemoedstoestand van hun kinderen? En dan zou je je kinderen niet kunnen uitleggen dat zwarte piet verandert of verdwijnt? Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Om die kinderen. Die worden vooral gebruikt door pro-zwarte activisten als argumenten om te claimen dat hun tegenstanders kinderhaters zijn, dat ze een kinderfeestje verpesten en dat ze dus eigenlijk bullebakken en tuig zijn. Maar natuurlijk waren de anti-zwarte piet activisten precies op de plek waar ze wezen moesten. Het hele punt is namelijk voor hen dat dit geen onschuldig kinderfeestje is, maar een festijn met racistische wortels dat zich manifesteert in de gedaante van het zwarte piet fenomeen. De hoeveelheid racistische commentaren die hun actie losmaken laten nogmaals zien dat het de pro-zwarte piet mensen helemaal niet gaat om de kinderen: het gaat om macht, het uitoefenen van macht over zwarte burgers die de witte status quo uitdagen en om het uitoefenen van macht over die witte burgers en die instituties die (zij het voorzichtig) aan het schuiven zijn. Zoals afgelopen week te zien was met de ophef over de witte piet bij het sinterklaasjournaal.

Martijn in ‘Denk aan de kinderen!’ – Wit nationalisme, de overheid en zwarte piet (Religionresearch)