DENK: de anti-held van niet-witte Nederlanders

Het nieuws dat Sylvana Simons zich bij Denk voegt – de partij van Tweede Kamerleden Selçuk Öztürk en Tunahan Kuzu – lijkt iedereen te verrassen. In de media wordt er overwegend met kritiek en hoon gereageerd, maar uit andere hoeken schalt er steeds luider lofzang voor de politieke groep. Ondanks de dubieuze standpunten omtrent president Erdogan, homoseksualiteit en abortus (om maar een paar te noemen). Dat doet de vraag rijzen waarom hun populariteit blijft stijgen, vooral bij niet-witte links-georiënteerde Nederlanders en activisten. Ik zie het overal om me heen, van hoog tot laag opgeleid, van laag tot midden en hogere sociale klasse: ‘eindelijk eens iemand die onbeschaamd opkomt voor de rechten van minderheden’, ‘geen ‘knuffelallochtonen van de PvdA maar mensen die zeggen waar het op staat’. Men lijkt te hunkeren naar een vertegenwoordiger die onbeschroomd en hartstochtelijk misstanden aankaart en terecht stelt: ‘mogen wij ook eens boos zijn?’ (…) DENK heeft zich kunnen manifesteren en nestelen in de geest en het hart van wat je de ‘boze bruine burger’ zou kunnen noemen, die gegrond woedend, ontsteld, en teleurgesteld is. Met een politieke partij die zijn belangen lijkt te behartigen, lijkt het tij te keren. Het is niet meer bedelen om gelijkwaardigheid, of uitleggen waarom je die verdient. Het is nemen wat je toekomt. De grote vraag bij de duivel is alleen altijd – zelfs wanneer je hem kent – hoeveel het je gaat kosten?

Clarice Gargard in DENK: de anti-held van niet-witte Nederlanders (Joop)