Foute goedheid

Op een filmpje is te zien hoe een agent een in bikini gekleed 14-jarig meisje hardhandig tegen de grond werkt. Vervolgens gaat hij op haar zitten. De jongeren die het voor het meisje op willen nemen bedreigt hij ver volgens met zijn vuurwapen. De beelden maken mij zo boos en dat laat ik ook merken in de tekst die ik toevoeg aan mijn bericht op Facebook: “Wat een idioten!! Woest word ik hiervan en nog bozer word ik van de mensen die dit politie-optreden dan ook nog willen rechtvaardigen met argumenten als ‘ja, maar voor hetzelfde geld waren het gangleden’… Nee, gewoon nee!! WTF…” Een klein uur later zie ik dat één van mijn (inmiddels ex-)Facebookvrienden mij het volgende privébericht heeft gestuurd: “Goedemorgen Sandra, ik zie je update op Facebook en het valt mij op dat jij best vaak zaken over racisme en discriminatie deelt op je tijdlijn. Dat is natuurlijk prima maar misschien moet jij je dit soort dingen niet zo aantrekken? Je maakt het volgens mij best persoonlijk en dat lijkt mij niet nodig. Jij bent zover ik weet maar halfbloed en aan je kinderen zie je het al helemaal niet meer. Dus vandaar dit bericht, je moet het natuurlijk zelf weten. Maar je maakt het jezelf best moeilijk zo.” Ik lees het bericht. In eerste instantie blijven het woorden en wil de boodschap niet echt inzinken. Dan begint het tot mij door te dringen wat hier werkelijk staat. Ik word woest, maar tegelijkertijd merk ik dat de tranen in mijn ogen springen. Van boosheid maar ook van verdriet. Hoe kunnen mensen dit bedenken en er waarschijnlijk dan ook nog vanuit gaan dat ze iets heel positiefs hebben geschreven? Hoe kan iemand met een beetje verstand in het hoofd oprecht denken dat het feit dat ik MAAR halfbloed ben, een soort van compliment is?

Sandra S in Foute goedheid (Sweetlittledevill)