Gekte

Minuten nadat iemand zei dat hij zijn kinderen niet meer buiten zou laten spelen als er asielzoekers in de buurt woonden, scandeerde een deel van de zaal naar een vrouwelijke voorstander dat daar “een piemel in moest”. Zoiets overkwam iedereen die het waagde af te wijken van een simpel “azc nee”: uitgescholden worden, inclusief woest dreigende gebaren. De uitgekafferde vrouw zei in zo veel woorden dat anderen het spreekgestoelte uit vrees voor repercussies niet hadden durven beklimmen en dat de vrije meningsuiting dus in het geding was. Een ingehuurde gespreksleider deed af en toe een halfslachtige poging om het ergste gejoel in te perken. “Laat deze mevrouw even uitpraten, mag dat?” Hij durfde dat niet te zeggen zonder eraan toe te voegen dat hij de zorgen heus wel begreep. Hij was ook vader. Daar zijn we nu. Zelfs een hooligan die zonder enige grond met gezwollen aderen in de nek een ander helemaal de tyfus scheldt, wordt nog invoelend tegemoet getreden in zijn hoedanigheid van bezorgde burger. En dat zo’n avond zonder fysiek geweld verloopt, wordt als een aangename meevaller beleefd. En die politici zaten daar maar, naast het podium. Als zoutzakken. In plaats van op te komen voor de mensen die werden geïntimideerd.

Kustaw Bessems in Gekte (BNR)