Ik kreeg een fictief personeelsnummer

“Ik heb jarenlang in de verkoop gewerkt, vooral als accountmanager in de buitendienst. Dus toen ik als verkoopmedewerker aan de slag kon in een winkel van De Tuinen, was m’n eerste gedachte: dit kan ik al, wat leer ik dan nog van zo’n leertraject? Maar aan de andere kant was ik ook zo blij. Eindelijk weer een baan, al bleek het te gaan om werk met behoud van uitkering. Er werd me verteld dat ik tijdens die periode scholing kreeg en uiteindelijk een normaal contract zou krijgen. Natuurlijk wil je het liefst volwaardig betaald krijgen voor het werk dat je doet, maar ik hield mezelf voor dat het maar een half jaartje zou duren en ik daarna eindelijk weer zelfvoorzienend zou zijn. Daar bleek dus niets van waar. Ik heb me het rambam gewerkt, laten zien wat ik kon. Ik werd niet als volwaardig gezien: ik kreeg een fictief personeelsnummer en geen toegang tot het intranet. Dat voelde vernederend. Je trots wordt gekrenkt en je kunt je mond niet opentrekken, want je bent je maar al te bewust van de positie waarin je verkeert. Je kunt niet anders dan schikken en slikken. En echt hoor, ik mocht m’n directe collega’s stuk voor stuk. Je bent werkloos en vecht tegen het stigma dat je niets kunt en anders toch alleen maar thuis op de bank zou zitten. Toch heb ik m’n mond nooit opengetrokken tegenover hen, ik wilde niet het nest bevuilen. Maar geloof me, je voelt je waardeloos. Niet alleen op het werk, ook thuis. Ik durfde m’n familie niet eens te vertellen wat ik deed, ik schaamde me kapot. Toen de zes maanden voorbij waren, zou ik een volwaardig contract aangeboden krijgen. Maar ik mocht niet eens bij mijn eigen contractbespreking zitten! Dat gesprek werd gevoerd door een manager van De Tuinen en een medewerker van de gemeente. Ik zou een contract moeten ondertekenen waarvan ik de inhoud niet eens kende! Uiteindelijk bleek het een contractje te zijn voor 24 uur. Daarmee schoot ik helemaal niets op, ik was nog steeds niet zelfvoorzienend. Echt hoor, er wordt je een mooi beeld voorgehouden en je doet álles om dat contract te verdienen, maar het is een wassen neus. Je wordt gewoon besodemieterd. Je bent niets anders dan een speelbal, een gratis werknemer die net zo makkelijk weer opzij wordt gezet voor een ander.”

Marieke van ‘t Hart (51 jaar) in Stop werken zonder loon (FNV)