Nee theaters, met het programmeren van Najib Amhali heb je niet al genoeg gedaan aan diversiteit

Misschien heeft het te maken met het schrijnende contrast tussen ideologie en uitstraling. Directeuren hebben de mond vol van het theater als gemeenschapshuis, maar gaan intussen prat op chique avondjes met bobo’s en bubbels. Als je écht vindt dat theater voor iedereen is en geen elitaire hobby, moet je een radicaal andere sfeer creëren voor je publiek. Ik wil een sprankelende, feestelijke première-uitnodiging, niet een brief die doet vermoeden dat ik mag toetreden tot een exclusieve herensociëteit. Ik wil guerrilla-optredens van jonge performers in de hoeken van de foyer zien in plaats van met koffie en koekjes naar Sjostakovitsj luisteren. Ik wil barpersoneel dat losjes en spontaan met me omgaat in plaats van harkerige jongens die zich gedragen alsof Máxima elk moment uit het damestoilet tevoorschijn kan komen. Ik wil dat iedereen die leeft onder de armoedegrens gratis binnenkomt. Ik wil dat de borrelhapjes worden uitbesteed aan de Turkse bakker of Anita’s oliebollenkraam. Ik wil een huis-dj. Ik wil dat voorstellingen toegankelijker worden voor doven en blinden. Ik wil een enthousiasmerende aankondiging van de voorstelling die ik ga zien van een meisje met microfoon. Ik wil nagesprekken geleid door lokaal presentatietalent in plaats van door een lijzige dramaturg. Ik wil met zijn allen in de kroonluchters hangen tot ze neerstorten. Ik wil een beeldenstorm in het Nederlandse theater. Én ik wil naar een schouwburg in de provincie kunnen waar ze níet vinden dat ze door het programmeren van Najib Amhali al genoeg aan diversiteit hebben gedaan. Kom óp, culturele sector!

Daria Bukvic in Beste theaterdirecteuren (Zuiderlucht.eu)