Opsluiting is geen opvang

Het zijn de media die helpen het publieke geheim van deportaties, gezinnen en kinderen incluis, te bewaren. Er is dan wel geen sprake van officieel door de staat gecontroleerde media, maar met media die welwillend het deksel op de doofpot houden, heb je dat ook niet nodig. De NOS schreef over de recente blokkade en muurbeklimming van 26 november 2015 bijvoorbeeld: “Ze hielden het bouwverkeer tegen om de bouw van een nieuwe opvang voor vluchtelingen op het terrein te blokkeren.” En: “de groep verzet zich tegen de opvang van gezinnen in Kamp Zeist.” Dat die activisten beweren dat het een gevangenis is, is uiteindelijk maar een bewering: “De activisten spreken van een gezinsgevangenis voor vluchtelingen”, zo citeert de NOS, gevolgd door: “In de opvang zitten vooral uitgeprocedeerde asielzoekers.” “Voorziening” of “opvang”, het is en blijft verhullend taalgebruik: de “GGV” is een gevangenis waar kinderen bang zijn en ouders in hongerstaking gaan. Het is een plek waar een jonge vrouw huilend in een paar zinnen, ondanks angst voor bewakers die dat verboden hebben, haar verhaal vertelt aan een al even machteloze activiste op de muur. Je kunt er speeltoestellen neerzetten, een sporthal bouwen, je kunt er houten huisjes neerzetten in plaats van betonnen gebouwen met cellen, het is en blijft een omgeving waar mensen als het aan de staat ligt slechts uitkomen wanneer het vliegtuig klaarstaat. Er staat een hoog hek met stroomdraad omheen en een even hoge muur met camera’s.

Joke Kaviaar in Opsluiting is geen opvang: wie beschermt het kind van een vluchteling? (Jokekaviaar.nl)