Vlagtwedde behandelt bijstandsgerechtigden als dwangarbeiders

Wethouder Klap hongert werklozen uit.
Wie wil weten wat bijstandsgerechtigden met de afbraakplannen van het rijkeluiskabinet Bruin I te wachten staat, die moet zich eens verdiepen in de repressie van de gemeente Vlagtwedde tegen werklozen. Vlagtwedde is een Oost-Groningse proeftuin waar bijstandsgerechtigden worden opgejaagd, gedrild en klaargestoomd om ver onder het wettelijk minimumloon dwangarbeid te verrichten. Dit “mirakel van Vlagtwedde”, waar niet werken niet eten betekent, gebruikt premier Mark Rutte als inspiratiebron voor de richting die Nederland zou moeten inslaan.

“Een bijstandsuitkering is altijd een noodvoorziening”, stelt de gemeente Vlagtwedde. “Ieder werk dat voorhanden is, dient de uitkeringsgerechtigde te accepteren, ook als het maar om enkele uren per week gaat. Daarnaast moet de uitkeringsgerechtigde alles doen wat in de macht ligt om een geschikte werknemer te worden, aan het reïntegratietraject mee te werken en aan het werk te komen.” Tijdens de aflevering van het NCRV-programma “Altijd wat” op 22 april maakte wethouder Hendrik Klap duidelijk hoe de werklozen in zijn gemeente worden fijngeknepen. In de bijstand zitten brengt volgens hem de verplichting voor hen mee dat ze niet langer meer thuis mogen zitten.

Dat bedoelt de wethouder zo letterlijk mogelijk. Net als het Lochemse VVD-raadslid Hennie van der Most wil Klap de bijstandsgerechtigden als werkvee bijeendrijven in “een activeringscentrum”. Terwijl Van der Most alleen nog maar aan het dagdromen is over het disciplineren van het arbeidsreserveleger, heeft Klap zijn dwangarbeiders al daadwerkelijk aan het werk gezet in “een leerwerkkwekerij”. De bijstandsgerechtigden moeten daar elke dag verplicht aanwezig zijn. Wie niet op zijn werk verschijnt, krijgt geen uitkering meer. Wie werk weigert, ook niet. Wie te laat komt, wordt gekort. De zweep erover, zo doet men dat in Vlagtwedde. Wie daar niet werkt, eet er ook niet meer. Daarom zien sommige bijstandsgerechtigden in Vlagtwedde zich gedwongen om te verhuizen naar buurgemeenten waar minder fanatiek op werklozen wordt ingehakt.

Volgens de work first-methode van Vlagtwedde is het hebben van een bijstandsuitkering het aangaan van een soort dwangarbeidcontract. Werkloos zijn is een vrijbrief voor de gemeente om het slachtoffer rechteloos, flexibel en gratis te laten werken voor bazen die de loonkosten zoveel mogelijk willen drukken. “Werken is gezond”, schreeuwen de bij het project betrokken ambtenaren en bestuurders van de daken. In hun ogen zijn mensen pas waardevol als ze arbeid verrichten. Wie niet werkt, is overbodig en nutteloos, en verdient het om te worden uitgehongerd. Dit griezelige scenario dreigt onder aanvoering van Rutte en zijn asociale kornuiten in heel Nederland werkelijkheid te worden.

Harry Westerink