Wilders, BornHere Marokkanen en selectieve verontwaardiging
De hashtag bedenkers hebben zonder twijfel goede bedoelingen, daar gaat mijn punt hier niet over. Het gaat over hoe de hashtags en foto-acties niet verder keken dan de eigen groep. Bij #BornHere vroeg ik me af waarom we dat nog moeten benadrukken, maar vooral waarom een actie beperkt wordt tot het verdedigen van rechten van wie hier geboren is. Deze hashtag werd ook door Belgen overgenomen, soms gecombineerd met #IkbenOokBelg. Ik vroeg me af of de bedenkers van deze hashtags stil stonden bij hoe beperkend hun slogans zijn. Velen zijn zoals ik niet in België of Nederland geboren. En hoe zit het met diegenen die niet de Belgische of Nederlandse nationaliteit bezitten? Of diegenen die niet eens officiële papieren hebben? Waar staan zij in onze strijd tegen racisme? En blijft de strijd bij deze hashtags of werken we samen aan een visie voor een verzet op langere termijn? Intussen ging het helemaal scheef bij onze zogenaamde (witte) bondgenoten en hun #IkbenOokMarokkaan hashtag. Het is vreselijk om te zien hoe witte Nederlanders zich ineens Marokkaan durven noemen alsof ze zomaar onze levenservaring en identiteitsbeleving kunnen lenen. Alsof ze ons Marokkaans-zijn mogen reduceren tot een masker dat ze even kunnen opzetten. Ze maakten er letterlijk een kostuum van door t-shirts aan te trekken met de tekst “Ik ben een Marokkaan”. Deze belediging gebeurde uit ‘solidariteit’. Solidariteit willen tonen is mooi, maar niet als je daarbij doet alsof je je de identiteit en de daarbij horende ervaringen van een onderdrukte groep kan toe-eigenen terwijl je behoort tot een (dominante) groep die vrij is van de last van het racisme dat mensen die als Marokkaan worden gezien moeten dragen. Het deed me helemaal terug denken aan waarom na de moord op de zwarte Trayvon Martin vorig jaar een lichtbruine Amerikaan niet echt helpt met de woorden “we zijn allemaal Trayvon Martin”.
Hasna Ankal in Wilders, BornHere Marokkanen en selectieve verontwaardiging (Mgharba.nl)