Het misselijke schouwspel rondom Sylvana Simons
Wat mensen ook mogen vinden van haar aansluiting bij DENK of de standpunten van de partij; de bekendmaking opende een grot met primitieve volkswoede. Nederland voelt zich verraden. En Simons aan de schandpaal nagelen, gebeurt niet alleen via die Facebookpagina. Het gaat ook subtieler. Erotische foto’s van Simons boven ‘scherpe stukjes’ over haar politieke keuze. Een gerichte aanval op haar identiteit als zwarte vrouw, een lustobject die het lef heeft om het niet eens te zijn met alle gevestigde partijen in Nederland. “Hoe durft ze? Ze heeft het hier toch goed?” Het zijn reflexen die niet alleen aantonen hoe diep, maar ook hoe wijdverspreid de Nederlandse woede zit als ‘onze tolerante volksaard’ in twijfel wordt gebracht. Met aan de oppervlakte de vernederaars, die door schelden en wegpesten de aandacht naar zich toe trekken. Daarna, de verontwaardigden: “hoe durft iemand te denken dat Nederland racistisch is”? En dan de gezelligerds die niet snappen waarom er zo gezeurd moet worden. Het zijn onze vrienden op feestjes, buurvrouwen en ooms, mensen die moppen willen tappen en geen zin hebben om zich druk te maken. “Ja, ik vind het gewoon jammer” zegt dj Giel Beelen als hij bij De Wereld Draait Door met Sylvana Simons praat. “Het ging allemaal net zo lekker, en nu worden we weer in een hokje geduwd.” En hier vinden we misschien wel de moeilijkst te bestrijden ziektekiem van de Nederlandse ontkenning. Dat er mensen zijn die het allemaal net zo lekker vinden gaan.
Laura Kemp in Het misselijke schouwspel rondom Sylvana Simons (Mindshakes)