19 oktober, Amsterdam: workshop met Isabell Lorey over precair wonen en sociale strijd
Op woensdag 19 oktober organiseert Octavo Publicaties een workshop met Isabell Lorey over precariteit, collectieve organisatie en verzet, wonen en sociale strijd. Aanleiding voor deze workshop is het verschijnen van Loreys boek “Het regeren van precairen”, waarin ze laat zien dat precarisering niet alleen onzekerheid en bedreiging impliceert, maar ook nieuwe perspectieven biedt op leven en werk.
Workshop
Woensdag 19 oktober
16:30 uur tot 18:00 uur
MixTree
Overtoom 301 (2e verdieping)
Amsterdam
Facebook
Toegang is gratis.
Aanmelden via info@octavopublicaties.nl
De voertaal is Engels.
Uit de aankondiging: “Precariteit, oftewel bestaansonzekerheid, is steeds meer een realiteit voor uiteenlopende groepen mensen, van laaggeschoolden tot studenten en van kleine creatieven tot vluchtelingen en huishoudelijk werkers. Steeds meer raakt deze onzekerheid niet alleen ons werk, maar dringt ze ook ons alledaagse leven binnen. Ook buiten werktijd, in onze relaties met anderen, worden onze levens steeds mobieler, flexibeler en kwetsbaarder. Bijvoorbeeld op het gebied van wonen. Door neo-liberale hervormingen is de huizenmarkt steeds meer het terrein geworden van een verregaande precarisering. Huren stijgen; tijdelijke huurcontracten verdringen het vaste contract; en grote partijen sociale huurwoningen worden per opbod verkocht aan beleggingsfondsen – en dus onttrokken aan de publieke woningvoorraad. Dit woonbeleid, zeker in Amsterdam, is een katalysator van de groeiende kloof tussen arm en rijk, waardoor de segregatie en uitsluiting in onze maatschappij toenemen.
Is er een uitweg? In deze workshop willen we aan de hand van het thema wonen met elkaar onderzoeken hoe we gezamenlijk antwoorden kunnen formuleren op de crisis waarin leven en werk door neo-liberaal beleid zijn beland. Het doel is om ervaringen en kennis uit te wisselen en verbindingen in kaart te brengen tussen sociale werkelijkheden en persoonlijke situaties die op het eerste gezicht ver uit elkaar liggen. Hoe kunnen we het oprukken van precaire woonsituaties stoppen? Hoe hangt uitbuiting op de woningmarkt samen met andere vormen van kwetsbaarheid, zowel sociaal als subjectief, bijvoorbeeld onder invloed van gender, etniciteit, herkomst en/of seksualiteit? Hoe kunnen we de strijd voor betaalbare woonruimte verbinden met andere vormen van sociale strijd, zoals feminisme, anti-racisme, en het recht op goede, betaalbare zorg voor iedereen? Deze en meer vragen zullen in een informele omgeving aan bod komen.”
Shirley de Vet
Als aanvulling wil ik uitdrukkelijk mensen met een Bijstand uitkering als precairten benoemen met name als ze langdurig Bijstand afhankelijk zijn. Dat ontbreekt in de uitnodiging. Verder het verschil tussen de provincie en de stad wat betreft aantrekkelijkheid. Met name Amsterdam maar ook andere steden in het westen van Nederland zijn blijkbaar zeer in trek voor vestiging om te wonen. De randen van Nederland voor de armen ? Hoe kun je je als Bijstander handhaven in de stad ?
Hoe komt het dat er een mannen overschot is in de randen van Nederland ? Vrouwen zijn succesvoller ?
Hoe kom je naast een wonng aan een ruimte om wat te ondernemen zonder te moeten voldoen aan de eisen van het kapitalisme dus lenen en dan ook nog tegen bizar hoge rentes ? Kraken. Dat duurt tegenwoordig met name in Amsterdam kort.
Mijn vrees : als ik als Bijstander aan die workshop deelneem dan verwacht ik onbegrip o.a. omdat vele aanwezigen krijgen geen uitkering en vinden mij dan mogelijk in een luxe positie.
Een persoonlijk onderwerp dat denk dat ik velen delen : goed openbaar vervoer en betaalbaar. Buiten de steden is er op veel plaatsen niet of nauwelijks ov. Alleen nog enkele keren per dag voor schoolgaande tieners of een busje door vrijwilligers.
Als Bijstander ben je absoluut beter af in vele opzichten in de stad. Ik ben weggepest uit de stad. Ik was aangewezen op een lange wachtlijst voor een woning in de stad en kon niet anders dan verhuizen naar de provincie waar een minder lange wachtlijst. Ik woon nu al vele jaren eenzaam en in armoede op een plek waar ik niet wil zijn. De pesterijen zijn niet voorbij trouwens.