Bond Precaire Woonvormen: dat vluchtelingen op straat belanden is een falen van de samenleving, van het politieke systeem
Op de manifestatie na afloop van de demonstratie van Wij Zijn Hier, gisteren in Amsterdam, werden nog enkele belangrijke speeches gehouden. Een daarvan was van onze vrienden van de Bond Precaire Woonvormen (BPW). Lees en kijk hun verhaal hieronder terug.
Mijn naam is Pieter en ik ben actief voor de Bond Precaire Woonvormen, een groep die strijdt tegen de flexibilisering van wonen. Sinds het campuscontract van 2006 heeft er in Nederland een wildgroei van tijdelijke huurcontracten plaatsgevonden. Dat zijn contracten waarbij je vroeger of later je huurrechten verliest zodat een huiseigenaar je zonder reden dakloos kan maken. Er hoeft geen vervangende woonruimte geregeld te worden en geen verhuiskosten vergoed te worden.
Een van die contracten is het anti-kraak contract, het contract dat Ymere nu via Camelot wil inzetten voor de woningen in de Rudolf Dieselstraat. Met dit contract pakt Ymere de bewoners niet alleen de huurrechten af, maar ook het recht op privacy en huisvrede. Zo mogen medewerkers van Camelot op elk moment je kamer betreden en moet je je houden aan een waslijst van huisregels. Volg je een van deze regels niet, dan gebruikt Camelot dit om je nog verder onder druk te zetten. Rookwaren op je kamer, een onopgemaakt bed: voldoende om bedreigd te worden met een huisuitzetting. Het krijgen van kinderen is er verboden. Word je toch zwanger, dan beland je met je pasgeboren kind op straat.
Inmiddels is de helft van de nieuw aangeboden contracten in Amsterdam tijdelijk, waardoor een steeds groter wordende groep bewoners als flexnomaden door Amsterdam beweegt, terwijl zij zich in een permanente staat van onzekerheid bevindt. Woningcorporaties huren maffia-organisaties als Camelot in die bewoners de keuze geven: je huurrechten inleveren of op straat slapen. Het is allang geen noodoplossing meer en zal het woningtekort niet oplossen. Sterker nog, de woningnood wordt gebruikt om van steeds meer bewoners de rechten te ontnemen en ondertussen krijgen de bewoners de schuld van de woningnood. Wij die te groot wonen, te goedkoop, te dicht bij ons werk in een te hippe buurt. Wij die eigenlijk niet in de stad zouden mogen wonen, maar in de omliggende gemeenten en het liefst daarbuiten. Leve de gentrificatie. Maar het zijn politieke beslissingen die tot de woningnood hebben geleid. Een woningnood die door diezelfde politiek gebruikt wordt om groepen bewoners tegen elkaar op te zetten. Iedereen trapt naar beneden en helemaal onderaan staan de vluchtelingen.
Het zijn niet de vluchtelingen die de woningen afpakken, maar wel de politiek die uit onze naam hun rechten afpakt en niet alleen die van hen, maar ook die van onszelf. Wat we in Amsterdam, maar ook in de rest van Nederland moeten gaan beseffen, is dat het mensenrechten zijn die de We Are Here-groepen worden ontnomen, en dat die rechten niet alleen rechten zijn die voor ons allemaal gelden, maar die ook van ons allemaal zijn. Het zijn dus niet alleen de rechten van de We Are Here-groepen die hier geschonden worden, maar ook onze rechten, de rechten van ons allemaal. En het is daarmee ook onze verantwoordelijkheid als stad, als samenleving om deze rechten op te eisen.
We moeten af van het idee dat wanneer iemand het huis uit wordt gezet, dit het probleem van die persoon is, dat wanneer iemand op straat komt te staan, dit het falen van het individu is. Wanneer iemand op straat komt te staan, dan is dat het falen van ons als samenleving, van de maatschappij, het falen van het politieke systeem.
En daarom is het noodzakelijk om in solidariteit samen te komen om zoals hier vandaag te laten zien dat we er zijn, dat we hier zijn om onze rechten op te eisen. Eisen omdat er geen ruimte is voor discussie, het gaat hier om basisrechten en op basisrechten doe je geen concessies.
Pieter