Compromisloze solidariteit

“We hebben ons vanaf ons festival op internationale vrouwendag in 2018 expliciet geprofileerd met intersectioneel feminisme én anti-racisme. Want die twee horen gewoon onlosmakelijk bij elkaar.” Dat is dan ook waar Women’s March NL volgens Veltrop haar bestaansrecht vandaan haalt. “Als je telkens alles op dezelfde manier blijft doen, dan gaat er nooit iets veranderen. Dan kan er ook niets veranderen. Dus je moet minder braaf de status quo volgen en meer je eigen pad durven trekken. We moeten af van dingen doen omdat ze altijd zo zijn gedaan.” En het anders aanpakken deden ze. Dat de beweging divers moest worden, was overduidelijk. Maar in tegenstelling tot vele organisaties die met een diversiteitscommissie aan de slag gaan, hadden ze bij Women’s March NL iets anders voor ogen. “Intern hadden we wel discussies over of we heel bewust bepaalde mensen moesten gaan aantrekken naar de organisatie om mee verder te werken, maar ik had zoiets van: nee, we have to show up first. That’s the most important thing. Als je solidariteit wilt, dan zal je zelf daar als eerste mee moeten beginnen. Dus dat hebben we vorig jaar ook gedaan. We probeerden zoveel mogelijk aanwezig te zijn bij alles, vooral wanneer daar traditioneel gezien vaak geen steun vanuit feministische of vrouwenbewegingen was. In de bus met Mitchell Esajas naar de demo tegen Zwarte Piet; bij de initiatieven van de sekswerkersbeweging waar je nooit nonprofits met een focus op vrouwen ziet; bij We Reclaim our Pride van Black Queer Trans Resistance. Van alles. Dit was in de eerste plaats omdat het nodig was en we dit historisch gezien hebben verzaakt, maar het was ook meteen de manier om mensen intern in de groep te laten zien hoe belangrijk die intersectionele benadering is. Er is zoveel te leren door schouder aan schouder met anderen te staan en naar hen te luisteren.” En zo bouwde Women’s March Nederland een beweging en gingen ze binnen korte tijd van een compacte groep naar een collectief van 50 mensen. Door zich overal te laten zien, door de kruisbestuivingen op te zoeken, door actief te handelen op basis van die intersectionele benadering. “Dat is dus ook precies waar ik het eerder over had, het actie ondernemen. Want intersectionaliteit gaat over rechtvaardigheid en je verantwoordelijkheid nemen. Als je bulkt van het privilege, of dat nou wit privilege is of financiering van de overheid, dan moet je daar iets mee doen.” En gedaan hebben ze. Op 9 maart liepen er, ondanks het slechte weer, 15.000 mensen door Amsterdam om zich uit te spreken tegen de misstanden van het patriarchaat.

Naomí Combrink in Compromisloze solidariteit (Hardhoofd.com)