Dwangarbeid en opsluiting: het is voor ons eigen bestwil

De kapitalistische economie kan niet zonder de slaafse loondienst, en het gif van de valse veronderstelling dat het individu floreert bij de dagelijkse sleur van een lullig en slecht betaald baantje, het liefst met een flexcontract zonder enige zekerheid, is niet meer uit de wereld weg te denken. Wil je niet, dan moet je. Dwangarbeid is het toverwoord van deze tijd. We zien het aan de dwang bij mensen met een uitkering en aan de plannen van Klijnsma van de PvdA voor de uitkeringen. En wie zich aan het systeem dat zoveel mensen dwingt tot blinde gehoorzaamheid tracht te onttrekken, wacht straf. Van het stopzetten van uitkeringen tot het gevangenzetten van hen die het hoofd niet meer boven water hebben kunnen houden, verslaafd raakten, in psychische problemen kwamen, of zich verzetten tegen het systeem. En daar, in die cel, wacht ons dezelfde ellende in het kwadraat. Ik schrijf “ons”, omdat een ieder die dit leest in die situatie terecht kan komen. Anders dan veel mensen denken, zitten er namelijk niet alleen maar zware jongens/meisjes in de bak. Het leven is er een uitvergroting op kleine schaal van alles dat we buiten de muren al kennen. We zijn er terecht gekomen door een wanhoopsdaad, door “overlevingscriminaliteit”, door verwarring, uit verzet, of gewoon per ongeluk. Echte boeven zitten er ook, al zijn die in de minderheid, maar er zitten nog veel meer echte boeven niet daar, waarmee ik doel op de uitbuiters en regeerders, ofwel de bedenkers, uitvoerders en profiteurs van wurgbeleid, comfortabel in hun villa’s en achter hun schrijftafel in overheidsgebouwen. En laten zij nu net diegenen zijn die bepalen wat er met het plebs gebeurt, of het zich nu in de grote buitenbajes bevindt of in de geconcentreerde vorm ervan binnen de muren.

Joke Kaviaar in Dwangarbeid en opsluiting: het is voor ons eigen bestwil (Jokekaviaar)