Dwangarbeid: gratis werken in de blijvende armoede

Gemeenten tuigden allerlei constructies op met bv’s, stichtingen en nv’s om maar geld te kunnen verdienen aan mensen in de bijstand. Het werkt ongeveer als volgt. Je zet een bijstandsgerechtigde aan het werk in een “sociale werkplaats” (…) Als iemand drie dagen per week werkt bij een “sociale werkplaats”, spaart men bij dat bedrijf rond de 2.200 euro aan salariskosten uit. Dat komt neer op tenminste zo’n 26.000 euro per jaar. (Een minimumloner kost de werkgever rond de 19,50 euro per uur aan salariskosten en verzekeringen). Voor dat bedrag wordt wel productie gemaakt of diensten verleend die worden verkocht. Het komt ook voor dat men echt betaalde banen wegconcurreert door onder de prijs van een normale ondernemer te gaan zitten. Verdringing dus, op basis van valse concurrentie door de overheid. Let wel, een bijstandsuitkering is amper 1200 euro per maand. Dikke vette winst dus voor de gemeenten. Bovendien komen uit die productie inkomsten, bovenop de bijstandsuitkeringen die door de staat grotendeels worden vergoed. Je zorgt er natuurlijk voor dat ze niet meer dan die 24 uur gaan werken, want anders gaan de te verrekenen nettobedragen boven het bedrag dat de bijstandsgerechtigde aan uitkering zou ontvangen. Een uitkering is tenslotte gebaseerd op 70 procent van het minimumloon, dus maximaal 24 uur per week. Dat wil een gemeente niet hebben, want dan verliest men natuurlijk de aanspraak op vergoedingen vanuit het rijk en ben je de controle over de bijstandsgerechtigde kwijt. Dan is een “eeuwig durende werkervaringsplaats” eigenlijk opeens een gewone baan met bijpassende salarissen en vrijheden. Dat zou wel heel goed en rechtvaardig zijn voor de bijstandsgerechtigden, maar niet goed voor de gemeentekas. De mensen die dat werk doen, blijven in een slechte financiële situatie en blijven onder controle van de sociale dienst. Dus een leuk liefdesleven, ho maar: dat komt je op een huiszoeking en strafkorting te staan. Ieder jaar al je bankafschriften op tafel en een stevige toespraak van een ambtenaar. Steeds bedreigingen met sancties. Ambtenaren lopen je woning in en uit, als ze dat willen, onder het mom van huisbezoeken die bekend staan als “tandenborstels tellen”.

Alfred Blokhuizen in Gratis werken in de blijvende armoede (Joop.nl)