Een blinde vlek of erger

Ik weet niet meer goed wie er toen hoe mee bezig waren, in de jaren tachtig, maar we sloten ons aan, we bedachten korte teksten voor stickers, die we drukten of kopieerden – ik heb geen idee meer wat erop stond, de strekking zal dezelfde geweest zijn als die van “Zwarte Piet is racisme”, ik vermoed dat het iets op rijm was. Ik plakte die sticker op alle enveloppen die ik verstuurde (en dat waren er in die tijd nog veel). Ook naar familie, vooral als het ging om een gezin met kinderen. De weinige reacties die ik erop kreeg, getuigden van verbazing, lichte verontwaardiging zelfs, mensen vonden het allemaal erg overdreven. Moest je nu ook al kritisch doen over zo’n leuk kinderfeest? In natuurvoedings- en andere alternatieve winkels waar we dachten dat de mensen die er werkten ons zouden begrijpen, vroegen we (met een duidelijke uitleg) of ze de Zwarte Pietenpoppetjes die in de etalages lagen, weg wilden halen, maar dat had eenzelfde resultaat als de stickers. Geen resultaat dus. Stilte. Hooguit een glazige blik. Ik herinner me uit die tijd niet dat mensen woedend werden, daarvoor waren het te kleine clubjes die ageerden. Bovendien was er nog geen internet.

Rymke Wiersma in Een blinde vlek of erger (Konfrontatie)