Feministische terreur, of het uitblijven daarvan

Irene schreef een helder boekje over radicale strijd van vrouwen, dat dit jaar uitkwam bij de Franse uitgeverij Editions Divergences en snel populair aan het worden is. De titel is “La Terreur Feministe”. “Feministische terreur” dus, maar het is tegelijkertijd een aanklacht tegen structureel geweld tegen vrouwen en stelt de vraag waarom er juist zo weinig teruggeslagen wordt door vrouwen. Irene schrijft in de inleiding dat ze niet langer kan verkroppen dat er tegenwoordig allerlei praatprogramma’s zijn waarin gesteld wordt dat mannen tegenwoordig slachtoffer zouden zijn van “feminazies”. Denk aan de Proud Boys en dat soort “incel”-bewegingen die kennelijk ook aanslaan bij mannen op tv en radio. Feministes verdedigen zich dan vaak – ze noemt wat voorbeelden – met de stelling dat feministes helemaal niet gewelddadig zijn en “nog nooit iemand vermoord hebben”. Irene vindt dat juist het probleem. Ten eerste klopt het niet, want er is een minderheid die wel degelijk met geweld heeft geantwoord. En ze wil in haar boek aftasten wat er zou gebeuren als vrouwen in grotere getallen wat minder terughoudend zouden zijn met hun reacties op het geweld en de vernedering die ze dagelijks te verduren hebben. Irene beschrijft “feministische terreur” in drie soorten: in de verbeelding, individuele acties en georganiseerd gewelddadig feminisme. Bij elke categorie schetst ze kort een paar portretten. In de beschrijving van elk geval wordt mede de dramatische maatschappelijke situatie belicht die de oorzaak is van de gewelddadige reactie. En het begint met het beeld dat er in mainstream media en politiek geschapen wordt van “gewelddadige vrouwen”: die sporen niet, als er al over bericht wordt. Feminisme, als het al goedkeurend beschreven wordt, dient keurig en ingetogen en volgens de regeltjes te zijn, anders wordt het genegeerd of neergesabeld. Dat is volgens de schrijfster een groot onderdeel van het probleem: ondanks het systematische geweld tegen hen wordt vrouwen wijsgemaakt dat ze poezelig volgzaam horen te zijn. Maar er zijn voorbeelden van vrouwen die zich daar – al dan niet gedwongen door de omstandigheden – niet aan houden, en daar gaat het boek over. “Tegenover een systeem dat vrouwen mishandelt en ze zelfs het leven kan kosten, is het antwoorden met geweld van levensbelang, het is legitiem en noodzakelijk.”

Kees in Feministische terreur, of het uitblijven daarvan (Globalinfo.nl)