Haagse werklozen als dienstplichtigen gekeurd en gedrild
Werklozen optrommelen, in grote groepen bijeenbrengen en op straffe van korting op hun uitkering klaarstomen voor dwangarbeid en flexwerk. Met dat soort opjaagcampagnes, zoals het kassenproject in het Westland, hopen de gemeenten Rotterdam en Den Haag hun werklozen te kunnen dumpen in pulpbanen. Een trend lijkt gezet, want duizenden Haagse bijstandsgerechtigden moeten deze dagen op commando verschijnen voor een vleeskeuring door een reusachtig leger ambtenaren.
De overheid zet bijstandsgerechtigden de laatste jaren steeds meer onder druk om “een tegenprestatie” te leveren voor hun uitkering, zonder dat daar nog loon, contracten en arbeidsrechten tegenover staan. De maandag gehouden mobilisatie-actie “Klant op koers” van de gemeente Den Haag had veel weg van een collectieve oproep voor het vervullen van de dienstplicht. Geen militaire, wel te verstaan, maar een sociale. Katja was een van de vele Haagse werklozen die werden verplicht om te komen opdagen. Ze moest zich melden in het grote zalencomplex “Opera” aan de Fruitweg. “Al bij de ingang zag ik een aantal bewakers staan, en ook binnen liepen er flink wat beveiligers. Dat maakte meteen duidelijk hoe de gemeente denkt over mij en mijn lotgenoten. Wij dienen blijkbaar voortdurend in de gaten te worden gehouden. De keuring speelde zich af in diverse zalen vol luxe, pluche en kroonluchters, die een scherp contrast vormden met de strenge tafelopstelling, nummerapparaten en stapels dossiers waar we langs gevoerd werden.”
Speeddaten
Nadat ze zich had gelegitimeerd, moest Katja “een intakegesprek” voeren. “De zaal waar ik me bevond, straalde een soort eindexamensfeer uit. Overal stonden kleine tafeltjes met Sociale Zaken-ambtenaren erachter. Ik voelde me echt als een nummer behandeld, als een ding. Het was duidelijk lopende band-werk. Het leek wel een carroussel, een mallemolen waar de werklozen doorheen gejaagd moesten worden, een fuik waaruit geen ontsnapping mogelijk was. De gesprekken die mijn collega-werklozen en ik moesten voeren, hadden allemaal het karakter van een vervelend soort speeddaten. Mijn eerste gesprek duurde nog geen tien minuten. De ambtenaar vroeg niet naar het werk dat ik kon en wilde doen. Hij had geen dossier van mij voor zich liggen, alleen een papier met wat summiere gegevens over mij. Hij was niet benieuwd naar mijn interesses, zei dat ik mijn medische beperkingen bij het volgende tafelgesprek kon bespreken, keek niet naar mijn cv en ook niet naar de brief van de medische behandelaar die ik moest meenemen. Hij kon dus nauwelijks een indruk krijgen van de persoon die tegenover hem zat.”
Maar dat deerde de ambtenaar niet. Het achter de broek zitten van de werklozen bleek te zijn opgezet als een vleesfabriek waar ze tot eenheidsworsten moesten worden vermalen. De ambtenaar legde Katja drie opties voor. Hij verwierp zelf meteen de optie “Geen werk”. “Hoeveel uur stelt u zich beschikbaar voor de arbeidsmarkt?”, drong hij aan. Minder dan 8 uur per week werken bleek de tweede optie, en meer dan 8 uur de derde. Een vrije keuze voor haar antwoord had Katja niet, dat begreep ze wel. Als ze zich in de ogen van de ambtenaar onvoldoende bereid toonde om te werken, dan zou ze haar uitkering kwijtraken. “Ik heb daarom maar gezegd dat ik voor meer dan 8 uur beschikbaar was, hoewel ik chronisch ziek ben. Maar vanwege de dreiging van een strafkorting durfde ik het niet aan om de indruk te wekken dat ik onvoldoende beschikbaar was voor werk. Bij eerdere medische keuringen was telkens de conclusie getrokken dat ik beperkt belastbaar was en hooguit 10 uur per week kon werken. Tot mijn verbazing vertelde mijn vaste ambtenaar een tijd geleden dat die keuringen waren ‘afgeschaft’ en dat de conclusies daarvan niet meer meetelden.” Tot voor kort had Katja betaald werk bij een welzijnsinstelling.”Dat kon ik goed volhouden, omdat het om een beperkt aantal uren ging. Ik verdiende niet genoeg om boven bijstandsniveau uit te komen en mocht dus niets houden van het geld dat ik verdiende, maar ik vond het belangrijk om iets nuttigs te doen. Ironisch genoeg is dit werk sinds kort wegbezuinigd. De overheid zorgt ervoor dat mijn betaalde werk wordt afgebroken, en dwingt me daarna om werk en een nuttige bezigheid te zoeken.” Katja liet de ambtenaar nog wel weten dat ze ziek was, waarop hij haar zogenaamd geruststelde: “Als het toch niet blijkt te gaan met werken, dan kunt u dat nog veranderen. Uw medische beperkingen kunt u straks in het vervolggesprek met mijn collega bespreken.”
Onmensen
Die collega was een “startbaanconsulente” die voortborduurde op de gegevens die haar collega al had genoteerd. De vrouw was vooral geïnteresseerd in Katja’s opleiding. Zij ging namelijk bepalen waar Katja naartoe gestuurd zou worden. “U bent hoog opgeleid en kunt dus gewoon werken. Uw medische situatie kunt u bespreken tijdens uw vervolgafspraak.” Wat vooral indruk op haar maakte, was de opmerking van de consulente: “U moet passend werk aanvaarden, en al het werk dat wij u aanbieden, is passend.” Katja was dus gewaarschuwd. Ziek zijn bleek een luxe die ze zich niet kon veroorloven, wilde ze tenminste nog een inkomen blijven behouden. Schijnheilig verklaarde de ambtenaar: “Wij zijn geen onmensen. Zo streng zijn we nu ook weer niet.” Lachend voegde ze eraan toe: “Maar als u dit formulier niet ondertekent, dan mag u even langs gaan bij mijn collega’s verderop.” Met andere woorden: dat zou gevolgen hebben voor haar uitkering. Op het formulier stond onder andere: “Het ondertekenen van deze overeenkomst houdt in dat u medewerking verleent aan alle oproepen, opdrachten, trainingen, opleidingen en/of programma’s.” Onderaan was in kleine lettertjes te lezen dat niet ondertekenen of onvoldoende meewerken aan de uitvoering zou leiden tot stopzetting of verlaging van de uitkering.
Katja kreeg het gevoel dat ze werd gedwongen om haar eigen noodlot te ondertekenen. Opnieuw werd ze naar een andere zaal doorgestuurd. Daar werkte men de werklozen af als standaardpakketjes. “De hele procedure ging razendsnel. Bij de laatste tafel zaten de ‘consulenten Uitstroom’ op een stoel achter een tafel, maar wij, de werklozen, moesten blijven staan. Je kreeg een formulier overhandigd met daarop een datum voor een afspraak. Toen ik ernaar vroeg, bleek de gemeente vier categorieën werk voor de werklozen te hebben opgesteld, onder meer in de zorg- en welzijnssector, in de horeca en in de techniek. Ik had geen enkele inspraak in welke keuze er werd gemaakt. De ambtenaren wisten nauwelijks wie ik was, maar ik werd simpelweg ingedeeld in de zorgsector, ondanks mijn lichamelijke klachten. Mensen worden dus zonder overleg zomaar ergens geplaatst, afhankelijk van welk traject ‘nog niet vol was’. Ik kreeg te horen dat ik verplicht was om op 25 september aanwezig te zijn op een praktijktraining. Tot mijn verbazing stond in de brief die ik ontving: “U heeft zojuist een gesprek gehad met een consulent Uitstroom van de afdeling StartBaan…’ Maar ik had bij het laatste tafeltje helemaal geen gesprek gehad. De twee consulenten bespraken ‘mijn geval’ onderling en mij werd alleen een brief overhandigd met een afspraakbevestiging. Belachelijk genoeg vertelde niemand me wat die training inhield, hoe lang dat zou gaan duren en welk soort werk dat eventueel zou opleveren. Op de afspraak komen, anders krijg je een strafkorting. Dat is de bevelsstructuur waarmee ik werd geconfronteerd. Ik voelde me totaal overdonderd en ook erin geluisd. Alsof ik door de gehaktmolen was gedraaid. Dat is waarschijnlijk ook de bedoeling van dit soort oproepacties.” Verbluft door de overrompelingstactiek stond Katja aan het eind nog wat te dralen. “U kunt gaan, hoor”, meldde een ambtenaar. Ja, ze kon gaan. En ze kan ook elk moment weer worden opgeroepen om te dansen naar de pijpen van de uitkeringsbureaucraten.
Katja is een schuilnaam.
Harry Westerink
Wat een verschrikkelijk verhaal weer. Ik raad iedereen aan die daar geweest is om zich overspannen te melden en een klacht in te dienen tegen deze procedure.
Lang levende werkverschaffing, lang levende PvdA en VVD
Een absolute schande.
Wat een walgelijk land zijn we geworden.
Je bent lui, praracitair en onrendabel als je arm bent,
en nog net(/of net wel) een gevangene/slaaf indien werkeloos.
Volledig rechteloos.
Dat kun je toch niet pikken.
DEMONSTREREN voor de ingang.
laat je niet kisten.
Jij bent toch g0dverdomme ook mens.
De 10 procent hoogste inkomens krijgen tezamen ongeveer evenveel geld aan hypotheekrenteaftrek als álle bijstandstrekkers bij elkaar!
http://www.cbs.nl/nl-NL/menu/themas/bouwen-wonen/publicaties/artikelen/archief/2010/2010-3118-wm.htm
Dus wie is er hier onrendabel, lui, en paracitair.
Bovendien is een grote reden van de grote werkeloosheid dat bedrijven graag flexwerkers willen om zo onder allerlei verantwoordelijkheden uit te kunnen.
Jullie zijn niet de oorzaak, jullie zijn het slachtoffer.
Hier.
https://i.imgur.com/d3H8P.jpg
print dat maar in een stapel uit op de Sociale dienst printer en deel ze uit voor de ingang.
leg mensen uit dat ze gedwongen worden hun rechten weg tekenen op straffe van op straat gezet worden.
Blokkeer desnoods de ingang tot het ‘slachthuis’ met een sit-in.
g0dverdomme k@nkernederland..
heb respect! FTW
(excuses voor het taalgebruik, maar eens komt het moment dat zachtere taal de lading niet meer dekt, en wat mij betreft is dat nu)
Beste Harry,
Allereerst: bedankt voor je artikel. (Ik vond het via NUjij.nl, waar er al uitgebreid over wordt gesproken.)
Waar het in de kern om gaat tegewoordig is allang niet meer het belang van de uitkeringsgerechtigde – een droom van lang geleden – en ook niet meer alleen maar om het te werk stellen van mensen, waar nog iets voor te zeggen is binnen menselijke grenzen, maar het gaat erom dat er veel geld verdiend kan worden áán de uitkeringsgerechtigden. Het zit zo:
1. Vroeger moest je een baan zoeken en daar kreeg je dan voor betaald door die werkgever. Die werkgever betaalde dat salaris uit.
2. Nu is het zo dat de uitkeringsgerechtigde te werk wordt gesteld met behoud van uitkering. De baas betaalt dus helemaal geen salaris meer. (RaRa: bij toeval zijn het meestal overheids- of semi-overheidsinstellingen, waar uitkeringsgerechtigden te werk worden gesteld.) Die baas betaalt dus geen salaris meer uit, want hij krijgt gratis personeel.
3. Maar dat is niet alles: Voor het begeleiden van die uitkeringsgerechtigde – jaja, het zijn natuurlijk allemaal probleemgevalletjes – krijgt die baas ook nog eens subsidie.
Dus dubbele winst: geen salaris hoeven uitbetalen en ook nog eens een zak geld in de vorm van die begeleidingssubsidie. Zo verschaft vrnl de overheid zichzelf gratis personeel, waar ze zichzelf ook nog eens extra voor bij betalen. Dát is bezuinigen anno 2012 (maar al vanaf veel eerder): al het ‘uitgegeven’ geld blijft via cirkeltjes in eigen zak. (Eigenlijk zouden al die gratis banen moeten worden afgetrokken van de uitgaven aan de uitkeringen om een juist beeld te krijgen van die ‘kosten’.)
En rond dit ciscus zitten dus al die ambtenaren die er – zitten aan de andere kant van die tafeltjes en in hun kantoren – ‘eerlijk’ hun brood mee verdienen. Ook die hebben er geen enkel belang bij dat jij uit je uitkering gaat, vandaar dat ze daar geen aandacht aan schenken.
De uitkeringsgerechtigde telt als mens helemaal niet meer mee en is slechts speelbal in dit spel. Ze WILLEN helemaal niet meer dat je uit de uitkering gaat, want dan zijn zij hun melkkoetje kwijt.
De moraal van dit verhaal: Wie parasiteert er nu op wie? En wie is er nu de echte parasiteur?
Het meest trieste van dit verhaal is dat er als gevolg van de sociale druk steeds meer uitkeringsgerechtigden suïcidaal worden en mogelijk tot zelfmoord over gaan. DAAR zou eens een onderzoek naar gedaan moeten worden: naar zelfmoord binnen de groep uitkeringsgerechtigden. En dan natuurlijk wél kijken naar de oorzaak. Een onafhankelijk onderzoek is dan de enige mogelijkheid, want ‘zij’ zullen nooit erkennen dat dit het gevolg kan zijn van dit soort methoden.
Mensen die steun zoeken in dit soort gevallen moeten eens hier kijken:
http://www.bijstandsbond.org/
Groet en succes met de strijd.
[img]http://www.nwtonline.nl/upload/weblog/auteur/37/bloguploads/image/hand3.jpg[/img]
Zoals je ziet is de bijstand nauwelijks het probleem, extraduurhuis-bijstand, dat is het probleem.
Je kiest zelf voor je veel te dure huis, maar voor de meeste mensen in de overige uitkeringen is het overmacht. Niet rond kunnen lijkt me boete genoeg, dat doe je echt niet uit vrije wil, geen auto, geen huisdier, geen nieuwe kleding.
Mensen als submens behandelen gaat echt veel te ver. Laten we in dat geval ook vooral niet vergeten dat die 4 muren om je heen zeker niet zon complex object vormen dat je daar iedere maand voor de rest van je leven weer 30% van je geld aan uit moet geven. Poor by design, dan moet je ook niet lopen bitchen als jij een keer je motor moet verkopen omdat je die door de crisis naast je 2 mercedissen niet meer kunt betalen.
Sociale uitkerings gerechtigden.
Die moet je gewoon met rust laten, want ze hebben het al zwaar genoeg.
Rijke bobos!.. die zijn voor een maatschappij pas onrendabel. Zij zijn de genen die je met de stroomstok uit de belastingparadijzen moet houden. en mensen die het moeilijk hebben,die hun hoofd niet boven water kunnen houden, hen laat je met rust.
De romein,
Een waarheid als een koe wat je hier schrijft.
Maar zolang bijstandsgerechtigde nog als lui en laks, zwartwerkend, slecht gekleed en uit hun mond stinkend, niet bereid om te verhuizen of niet bereid om te werken “onder je niveau”, met een BMW voor de deur en profiterend van allerlei potjes ???, rokend, zuipend en in het bezit van minimaal 2 grote honden worden afgeschilderd vrees ik dat er niets tegen wordt ondernomen…..
Nergens in het verhaal of in de reacties kom ik tegen dat mensen met een uitkering graag uit deze situatie willen ontsnappen. Er klinkt alleen maar weerstand en geklaag. Ik zou helemaal gek worden als ik dag in dag uit thuis zat en ‘met rust zou worden gelaten’ zoals Piet zegt in de laatste reactie. Wat is er nu erger dan wakker worden met het besef dat niemand op je zit te wachten, dat je een zinloze aanwezigheid bent op deze aardkloot en afgedankt wordt met een uitkering totdat je eindelijk dood gaat (het liefst een beetje snel)? Dan liever naar deze werkverschaffing, ookal zou die inderdaad wel wat humaner georganiseerd kunnen worden.
Mijn advies om zaken niet zomaar te ondertekenen, een memorecorder mee te nemen, op ALLE slakken juridisch zout te leggen, ook wanneer het ogenschijnlijk kleine vergrijpen zijn, zoals iets met een volgende collega mogen bespreken, die er vervolgens zogenaamd niets van weet of door zijn superieuren bewust niet van de juiste informatie voorzien wordt. Van alles aantekening maken. Voor degenen, die nog in wat menselijkere gemeenten wonen: voordat deze omgaan: een buffer aanleggen, opdat een eventuele opschorting van de uitkering je niet in acute problemen brengt.
Hoi Bert,
Ik denk dat je een aantal dingen door elkaar haalt.
Het is inderdaad geen pretje om werkloos te zijn, en de de meeste werklozen willen graag uit die situatie ontsnappen. Maar het werkloos-zijn is natuurlijk in de eerste plaats een probleem omdat je minder inkomsten hebt dan je zou willen. Het verhogen het uitkeringsniveau zou daar een prima oplossing voor zijn.
Thuis zitten niksen en geen zinvolle bezigheden hebben is niet iets waar de meeste werklozen mee worstelen, denk ik. Veel werklozen zijn prima in staat om zich naar eigen inzicht nuttig te maken voor hun directe omgeving en de samenleving als geheel. Het is naar mijn beleving in ieder niet nodig om een baas te hebben voor een naar eigen inzicht goed, nuttig en zinvol leven.
Dwangarbeid is op geen enkele manier te rechtvaardigen, en ook niet ‘humaner’ te maken. Dwang is dwang, dwangarbeid is de kern inhumaan en dat valt alleen te verbeteren door de volledige afschaffing ervan.
@Bert: ik denk dat veel mensen juist wel uit die situatie willen komen. Lees het verhaal nog eens goed: > Tot voor kort had Katja betaald werk bij een welzijnsinstelling.”Dat kon ik goed volhouden, omdat het om een beperkt aantal uren ging. Ik verdiende niet genoeg om boven bijstandsniveau uit te komen en mocht dus niets houden van het geld dat ik verdiende, maar ik vond het belangrijk om iets nuttigs te doen. Ironisch genoeg is dit werk sinds kort wegbezuinigd. De overheid zorgt ervoor dat mijn betaalde werk wordt afgebroken, en dwingt me daarna om werk en een nuttige bezigheid te zoeken.” <
Ik zit zelf ook in de bijstand, en ik wil ook graag werken. Maar elke keer als ik aan de slag kom, word ik weer snel ontslagen omdat ik door een chronische aandoening vaker (kortdurend) ziek ben dan anderen, en werkgevers daar niets mee te maken willen hebben.
Ik woon overigens niet in Den Haag, maar ik zou niet eens mee kunnen doen aan zo'n dag, ik kan domweg niet lang genoeg staan.
Beste Bert,
Denk jij nu echt dat jouw baas op jou zit te wachten omdat jij zo aardig bent en dat jij zo nuttig bent voor hem? Dat is allang verleden tijd in Nederland want die man wil alleen maar aan jou verdienen anno 2012.
Als er iemand op jou zit te wachten dan is het jouw partner die verwacht dat je met een inkomen thuis komt en de kinderen die iets leuks willen doen. Of je familie die zo af en toe verlangt dat je op de verjaardagen langs komt met een leuk kado. Of je vrienden die je zo graag zien omdat je af en toe een rondje geeft. Ga je nu werken voor je uitkering, dan is van al die bovenstaande dingen niks meer vanzelfsprekend en ziet niemand je meer staan, ook je baas ook niet anders was hij geen voorstander van ontslagversoepeling!
De werkverschaffing is de oplossing niet, maar de oplossing is als de overheid ervoor zorgt dat als je werkt je ook over een normaal inkomen kan beschikken en je aan al die bovenstaande verplichtingen kan voldoen. Dan loont werken van twee kanten.
Er is maar een paar oplossingen.
De eerste is staken en deze praktijken onder de aandacht en in de media brengen. Daarvoor moeten de uitkerings gerechtigden zich wel eens gaan samen pakken en de straat opgaan.
De meest effectieve is waarschijnlijk een gang naar de rechter met vallide gronden. Iedereen die gedwongen word om werk te verrichten, maar daar geen minimum loon voor krijgt of waar de belastingen en premies niet van worden betaald is een goede redenen om naar de rechter te stappen.
De overheid kan je niet dwingen om onder het minimum loon te werken en op werkzaamheden moet in nederland gewoon belastingen en premie’s betaald worden. Zou de overheid hier van afwijken betekend dat rechts ongelijkheid tegenover werkenden, die wel belasting en premies moeten betalen.
Het recht om niet gedwongen te worden tot arbeid als daar een straf tegen over staat, staat zowel in de nederlandse grondwet als in het europesche grondwet, als in de verklaring van de rechten van de mens. Onze overheid probeerd hier onderuit te komen door het woord straf te vervangen door een symoniem zoals maatregel of sanctie. Omdat deze woorden niet in onze of europesche wet teksten voorkomen, heeft de rechter geen keus dan de overheid gelijk te geven want de rechter moet de letter van de wet volgen. Als je duidelijk maakt dat maatregel of sanctie in deze context gewoon straf betekend, heeft de rechter geen keus meer dan jou gelijk te geven. Hij/zij moet tenslotte de letter van de wet volgen.
Zo lang uitkerings gerechtigden maar in het verdomhoekje blijven zitten en niemand opstaat en een vuist maakt, zullen de praktijken van de overheid alleen maar erger worden.
Ook uitkerings gerechtigden hebben rechten, maar je moet ze wel gebruiken.
Met schelden op internet sla je geen deuk in een pakkje boter, sta op en doe wat, laat je stem horen.
Dit doet me denken aan de verhalen van mijn ouders over de schreeuwende armoede in nederland rond 1930 (veengebieden). ook die mensen werden als vee behandeld gebruikt en afgedankt. is er nou niks veranderd? dit is een schande, en waarom lenen zoveel mensen, op alle niveaus, zich hiervoor? bah en nog eens bah. petra