Satire, ontheiligen en pesten

Mijns inziens werkt satire juist wanneer het volledig het machtige iets dat aanvalt begrijpt en het onderwerp tot de puntjes uitkleedt. Van het Reve probeert een machtige groep voor te stellen door alle mensen die een variant op het islamitische geloof belijden bij elkaar op te tellen. Hij roept zo een beeld op van een gigantische groep mensen die het allemaal met elkaar eens zijn. Een geheimzinnige collectie die vanuit de schaduwen de wereld hun wil opleggen als het ware een gelovige versie van de Bilderberg groep. Dat is een door angst aangedreven voorstelling van de werkelijkheid. Het is een ontkenning van de precaire situatie van de groep moslims die in Europa woonachtig zijn, en aanhangers zijn van verschillende stromingen, om hen tot de machtige mensen in Westerse samenlevingen te rekenen. Hun aantallen zijn helemaal niet zo veel zoals Reve ons wil doen geloven. The Economist liet na de aanvallen feilloos zien dat de perceptie van de grootte van de groep niet eens in de buurt komt van de werkelijke hoeveelheid in Europese landen. Het is vele maler kleiner en kwetsbaarder dan men voordoet. Het beeld van een miljard mensen die het op het Westen gemunt hebben, of zelfs een paar honderd miljoen, is een gevaarlijke en paranoïde omdraaiing van de historische realiteit. Het Westen is er keer op keer uitgetrokken om andere delen van de wereld structureel te destabiliseren voor eigen gewin. Van Afrika en het vermoorden van Patrice Lumumba op 17 januari 1961 tot Zuid Amerika en het vermoorden van Salvador Allende op 11 september 1973 om maar twee voorbeelden te noemen.

Quinsy Gario in Satire, ontheiligen en pesten (Roet in het eten)