Stop ontruiming: eerste solidariteitsactie voor Jenny en haar kinderen

Op vrijdag 12 april heeft Jenny haar eis om niet ontruimd te worden, kenbaar gemaakt aan Eigen Haard. Gesteund door buren, vrienden, familie en solidariteitsnetwerk Thuisbasis trokken we naar het hoofdkantoor van Eigen Haard in Amsterdam voor een gesprek met de hoogste baas. Jenny woont inmiddels al 15 jaar in de Hunzestraat, de straat waar haar kinderen geboren zijn. Het gezin is er geliefd en de kinderen gaan er naar school. Het is ook de straat waar zij sinds twee jaar noodgedwongen als onderhuurder woont. Ze zoekt zich een ongeluk naar een andere woning, maar wanneer je geen hypotheek krijgt, niet voldoet aan de inkomstenseisen voor middenhuur en niet genoeg wachttijd hebt voor een sociale huurwoning, dan ben je aan jezelf overgeleverd. De zes maanden die Eigen Haard voldoende achtte voor het vinden van een nieuwe woning bleken niet genoeg. Krijgt ze dan geen urgentie? Om in Amsterdam recht te hebben op een woning moet het gezin eerst verder afglijden. Omdat ze geen verslaving, schulden of psychische problemen heeft, zal ze eerst de crisisopvang in moeten, voordat ze in aanmerking zal komen voor een urgentieverklaring. Omdat dit voor Jenny en haar kinderen geen oplossing is, heeft Jenny besloten te knokken om haar rechten op te eisen. Wij steunen haar daarin. Het is een situatie die sterk doet denken aan de zaak van Busra die in 2017 tegen haar huisuitzetting in actie kwam. Een zaak die zowel op lokaal als op landelijk niveau veel aandacht kreeg van de media en de politiek. Er lijkt echter weinig te zijn veranderd, gezinnen zoals die van Jenny worden nog altijd ontruimd. Woningcorporaties en wethouders wijzen naar elkaar of schuiven de schuld schaamteloos af op het gezin. Zo zou Jenny een “slechte moeder” zijn omdat zelf een woning in onderhuur regelde. Dat dakloosheid het alternatief was, wordt voor het gemak verzwegen, zo ook de eigen politieke verantwoordelijkheid in het ontstaan van de woningcrisis. Wij vinden Jenny geen slechte moeder, maar een vechter, een moeder die tot het laatste moment blijft knokken voor haar gezin en er alles aan doet om dakloosheid te voorkomen.

Pieter Augustijn in Eerste solidariteitsactie voor Jenny en haar kinderen (BPW)