Dwangarbeid is het juiste woord
“Dwangarbeid” is de verkeerde benaming voor de werkzaamheden van bijstandsgerechtigden op bijvoorbeeld het Hembrugterrein, zo betoogde het Amsterdamse PvdA-raadslid Dennis Boutkan afgelopen vrijdag in zijn opiniestuk “Neem afstand van SP-terminologie”, dat in Het Parool verscheen. Maar er is geen beter woord voor, en Boutkan maakt zich druk over de verkeerde zaken, schrijven vier critici, waaronder Doorbraak-activist Piet van der Lende, vandaag in hun gezamenlijke reactie hieronder, die ook in Het Parool is gepubliceerd.
Bijstandsgerechtigden uit Amsterdam werden op het Hembrugterrein verplicht aan het werk gezet, op straffe van korting op de uitkering. Zij moesten vanaf oktober 2011 het gebied vrijmaken van struiken en onkruid zonder beschermende maatregelen en zonder dat er een precies beeld was van de mate van vervuiling van het terrein. Er was geen vergunning voor het werken op terreinen met gevaarlijke stoffen en er waren geen gecertificeerde werkmeesters. Hoewel de betrokken uitkeringsgerechtigden diverse keren aan de bel trokken dat er wellicht een gevaar voor hun gezondheid bestond, werd er weinig acht geslagen op hun protesten. Niet meer komen betekende een korting op de uitkering. Tegen deze wantoestanden protesteert Boutkan niet, hoewel mensen wellicht blijvende gezondheidsschade hebben opgelopen. Wel treft de term dwangarbeid hem in zijn hart, schrijft hij.
Wat hem in zijn hart had moeten treffen, is de gedwongen tewerkstelling onder het mom van reïntegratie van mensen onder dreiging van een flinke korting op of zelfs intrekking van hun bijstandsuitkering. Dat betekent geen huur kunnen betalen, geen eten kunnen kopen en de zorgpremie niet kunnen voldoen. Het ís namelijk dwangarbeid volgens de definitie van de Internationale Arbeidsorganisatie: “Onder dwangarbeid wordt arbeid verstaan die mensen onder bedreiging van straf, tegen hun wil, verrichten.”
Schoenenpoetsen
Ieder weldenkend mens hoort daar tegen te zijn. De PvdA heeft er echter hard aan meegewerkt dat mensen zonder werknemersrechten, zonder veilige arbeidsomstandigheden en zonder salaris moeten werken. Dat leidt tot verdringing van betaalde arbeid, ontduiking van het wettelijk minimumloon, niet-naleven van de cao en oneigenlijke concurrentie voor andere werkgevers. Maar dat raakt sociaal-democraat Boutkan niet in zijn hart. Sterker: hij bejubelt het feit dat mensen met veel werkervaring, die recent werkloos zijn geworden, via de Herstelling van de gemeente totaal zinloos “werknemersvaardigheden” moeten opdoen. Schoenenpoetsen, strijken, takken rapen in het Amsterdamse Bos.
Zijn bewering dat door dit beleid meer dan vierduizend bijstandsgerechtigden aan het werk zijn geholpen, wordt niet gestaafd door de feiten. Schoolverlaters en uitstromers naar de Sociale Werkvoorziening zijn bij deze cijfers inbegrepen. Boutkan doet een hartstochtelijk appèl op wethouder Arjan Vliegenthart om afstand te nemen van de term dwangarbeid. Ondergetekenden doen een hartstochtelijk appèl op de PvdA-fractie om daden te tonen en niet te vallen over woorden. Maak samen met ons zo snel mogelijk een einde aan werken zonder loon in Amsterdam. Werk moet lonen, te allen tijde, dat zou de Partij van de Arbeid toch moeten onderschrijven.
Piet van der Lende (Actiecomité Dwangarbeid Nee)
Déjo Overdijk (Bijstandsbond)
Maureen van der Pligt (FNV)
Sadet Karabulut (SP)
(de links zijn toegevoegd door de redactie)
Inderdaad! En typisch een regentenreactie van Boutkan. Regenten komen immers niet meer in aanraking met het echte werk, maar alleen met een papieren afspiegeling daarvan. Regenten zijn dus eerder zorgvuldig met woorden over- dan met de werkelijkheid van dwangarbeid. Dwangarbeid mag dus niet zo genoemd worden, ook al is het dat wel. Doorgaans kennen we dit fluwelen taalgebruik van de christelijke partijen doe al wat onchristelijk is liever onder het vloerkleed vegen of verbloemen door er andere etiketjes op te plakken. Maar PvdA Jetta heeft al bewezen dit hypocriete christelijk verdraaien van de werkelijkheid met grote verve toe te kunnen passen. De toelichting op haar wurg(participatie)wet stond voorin in het teken van naastenliefde; onze medemens met beperkingen toch vooral niet buiten te laten staan. Laat de lankmoedige burger het loon betalen i.p.v. de baas, en beloon de ruimhartige werkgever nog eens met €5.000 tot €25.000 per persoon per jaar en je zult zien dat de stakkerds met open armen worden binnengelaten! Ik daag Boutkan uit voor een paar weken undercover te gaan, ergens in Nederland, om het dwangarbeid regime aan den lijve te ondervinden. daarna wil ik m nog wel eens naar hem luisteren!
Het woord tijd dat er afstand wordt genomen van PvdA-terminologie zoals: “gewenningstrajecten” (afstompingstrajecten), “arbeidsfit” (je geestelijke en fysieke gesteldheid onderwerpen aan de wensen van de bazen), “aan werk helpen” (uit de bijstand kieperen), “schurende situaties” (onacceptabele werkomstandigheden, zoals bijvoorbeeld de situatie bij de Herstelling). En dat zijn maar een paar eufemismen die deze partij gebruikt om de harde realiteit van hun neo-liberale beleid te verdoezelen.
“Zijn bewering dat door dit beleid meer dan vierduizend bijstandsgerechtigden aan het werk zijn geholpen, wordt niet gestaafd door de feiten.”
Als dat zo zou zijn, dan zijn we binnen acht jaar van bijstandsafhankelijkheid af in het land. Dan zou ik nog voor kunnen zijn. Helaas denk ik, dat je er drie nullen van weg mag strepen.
Misschien moet mr Boutkan zijn ogen eens open doen. Mensen worden verplicht aan het werk gesteld onder de dreiging van een maatregel ( het synoniem voor het woord straf). Het weigeren van de aangeboden arbeid of de voorwaardes en het daarop volgende straf is DWANGARBEID, hoe je het went of keert. Het EVRM is daar zeer duidelijk in.
U zegt het zelf, u verdiende er een normaal loon mee, zonder dreiging van een straf. Waarom mag een burger niet een normaal loon verdienen zonder een dreiging va neen straf?
Sorry hoor, maar mensen verplicht onder dwang, met dreiging van een straf,, te werk stellen op een zwaar vervuild terrein, zonder de mensen hier van op de hoogte te stellen of te voorzien van beschermende kleding en zelfs te bestraffen als de “arbeiders” deze omstandigheden bekent maken heeft niks meer te maken met het opdoen van werk ethiek en ervaring, maar met complete uitbuiting van weerloze mensen. En die cijfers die u noemt zijn op geen enkel manier te staven. gelul uit de ruimte om die projecten te rechtvaardigen en nog meer geld te kunnen verdienen over de rug van mensen die zich er niet tegen kunnen verdedigen.
Wie is hier nu de grootste crimineel en fraudeur? De uitkeringsgerechtigde die dit werk verplicht moet doen voor een uitkering of de politieke figuren en de bedrijven die misbruik maken van deze weerloze mensen?
Wat nog veel triester is dat u partij hiervan al jaren lang op de hoogte was, maar niet ingreep om deze mensen te beschermen, maar deze wanpraktijken gewoon door liet gaan. Iedere wel denken mens had allang ingegrepen, maar niet de PVDA of de toenmalige politiek partijen die toen aan de macht waren. Die hebben het toegestaan dat de “arbeiders” in deze gevaarlijke omstandigheden bleven doorwerken, op dreiging van een straf als ze zouden stoppen of protesteerden.
En nu noemen de SP en andere partijen het beestje bij de naam: DWANGARBEID en kaart de misstanden aan en u bent gepikeerd? Hoe hypocriet kun je zijn? bent u soms bang dat u een inkomsten bron kwijtraakt?
Ik kreeg vandaag een krantje binnen van de Nieuwe Communistische Partij Nederland (NCPN). Misschien moeten we daar met z’n allen maar eens op gaan stemmen de komende verkiezingen. Want van de PVDA en andere zogenaamd linkse rakkers hebben we niks meer te verwachten.
“Het gebruik van de term ‘dwangarbeid’ trof mij recht in het hart. Ik vind het schandalig en verwerpelijk. Hiermee wordt op een valse manier heel bewust werk dat wordt gefaciliteerd door de Gemeente Amsterdam in een kwaad daglicht gesteld. En de directe associatie met ‘slavenarbeid’, ‘arbeitseinsatz’ en Noord-Koreaanse werkkampen ligt voor de hand. En juist dit maakt mij zo kwaad.”
Dat is ook de bedoeling, meneer Boutkan, maar word dan wel kwaad op de juisten. Er is sprake van arbeid en van dwang, dus we kunnen er niks anders van maken. En ook de excessen, die uit dwangarbeid voortvloeien, zijn al geconstateerd. Don’t kill the messenger, meneer Boutkan.
“Ik ben opgegroeid met het besef en de plicht dat werken goed is. Mijn eerste vakantiebanen als krantenbezorger, dozensorteerder of productiemedewerker waren niet altijd plezierig.”
Dan is dan een fout besef. Werk is zelfvernietigend, dat wil zeggen: wanneer het werk gedaan is, bestaat het niet meer. Alleen hebben we een politiek en economisch systeem opgetuigd rond het hebben en houden van werk. Wanneer je vervolgens gaat automatiseren en veel banen doet verdwijnen, dan heb je een groot probleem, wanneer je iedereen zonder betaalde baan als lapschwans, parasiet of kakkerlak wegzet. Neem een huishouden: daar wil je toch ook zo snel mogelijk alles gedaan krijgen en de vrije tijd gebruiken voor de echt leuke dingen. En een vakantiebaan vergelijken met dwangarbeid gaat niet aan, meneer Boutkan. Een vakantiebaan doet met uitzicht op beter en als u de vakantiebaan opzegde – wat toen al makkelijk kon, omdat dat ook via uitzendbureaus liep – dan legde u niemand een strobreed in de weg.
“Een mooi voorbeeld is het werk bij ‘De Herstelling’, waar onder andere jongeren door ervaring op te doen met werk doorstromen naar regulier werk. Mede hierdoor heeft het vorige college in 2013 ruim 4.150 Amsterdammers vanuit de bijstand aan werk geholpen.”
Dus 12 jaar volhouden en alle Amsterdammers zijn uit de bijstand? Het lijkt me te mooi om waar te zijn. Volgens mij tellen ze gewoon iedereen, die uit de bijstand verdwijnt in dat jaar (niet, of die er in 2014 of zelfs in 2013 er weer in komt). Verder tellen alle kruimelbaantjes mee, alle tijdelijke contracten. Dit heeft niks met banen creëren te maken, maar met goed luisteren naar hoe Goebbels en consorten het Propagandaministerium hebben opgezet.
En daarbij: een werkgever gaat je niet aannemen, als die er ook maar lucht van krijgt, dat je dwangarbeid gedaan hebt. Veel te confronterend.
Ik heb hem de volgende e-mail gestuurd; doe hetzelfde op: d.boutkan@upstreamconsulting.nl
Beste heer Boutkan,
Onlangs kreeg ik mee, dat u zegt geschrokken te zijn van de term ‘dwangarbeid’ en dat de SP deze bezigt. Ik schrik er eerlijk gezegd van, dat u daarvan schrikt en dus kennelijk de feiten niet kent of hier bewust blind voor wil zijn. Dat het u boos maakt, is terecht, maar wees dan wel boos op de juiste, namelijk de neoliberale baantjesjagers, die dit bedacht en uitgevoerd hebben, en niet een van de laatste eerlijke politieke partijen, die met terechte terminologie opkomt voor de rechten van verdrukten, iets wat de PvdA vroeger toch ook deed. Zit u wel bij de juiste partij?
Het is dwangarbeid, omdat er sprake is van arbeid en van dwang. ‘Arbeid’ moge duidelijk zijn, ‘dwang’, omdat het plaats vindt op straffe van korting of zelfs stopzetting van een uitkering. Dat betekent honger en slapen onder de brug in een economisch dichtgetimmerd land, waar je niet op een kleine boerderij autarkisch in je eigen levensbehoeften kunt voorzien. Iedereen is afhankelijk van het systeem van solliciteren, een baan krijgen, loon, pensioen of uitkering. De weg om zelfstandige te worden is niet voor iedereen weggelegd en werkloosheid lijkt me een slechte motivatie om een bedrijf te beginnen; het gat in de markt een betere. De SP hanteert dus de correcte terminologie en wat u aangeeft met de Arbeidseinsatz of Noordkoreaanse werkkampen zijn slechts gradaties. In alle gevallen worden fundamentele mensenrechten geschonden. Amsterdam treitert en Noord-Korea martelt.
“De SP categoriseert werk vanuit de bijstand stelselmatig als ‘dwangarbeid’.”
Dat doen ze niet stelselmatig, maar wat de SP en anderen wel zien, is, dat dit werk zelden een baan oplevert. Tevens wordt er in overheidsrapporten over dit soort trajecten gesproken als ‘uit de uitkering pesten’. Amsterdam en andere gemeenten zouden zich verre moeten houden van ’trajecten’, die door werkgevers misbruikt worden om aan gratis personeel te komen. Overheden zouden zich daar al helemaal verre van moeten houden.
Het gebruik van de term ‘dwangarbeid’ trof mij recht in het hart. Ik vind het schandalig en verwerpelijk.
Richt uw woede op het verschijnsel en niet op de term. U geeft aan, dat uw grootvader er alles aan gedaan heeft om onder de Arbeitseinsatz uit te komen. Kennelijk ziet u een bijstandsgerechtigde als tweederangsburger, want die dicht u niet dezelfde gevoelens toe, als het gaat om fundamentele mensenrechten, als u aan uw opa toedicht. Die had in uw ogen natuurlijk gelijk om onder de Arbeitseinsatz uit te komen. De bijstandsgerechtigde moet maar slikken, dat uw vakantiebaantje ook niet altijd leuk was en dat het ‘eerlijk werk’ is. Als u meeleest op sites als Doorbraak of Stop Dwangarbeid, dan komt u precies dezelfde gevoelens tegen als wat de slachtoffers van de bezetting meegemaakt hebben, namelijk verlies aan autonomie, betrokkenheid (bij de normale maatschappij) en competentie. Een dwangarbeidtraject degradeert mensen tot onmondig kind. Je kunt het afzien aan de manier, waarop ze door de stad sjokken. Valt het u overigens ook niet op, dat alleen de rotbaantjes in aanmerking komen voor dwangarbeidtrajecten? Kennelijk zit straffen en pesten er toch meer achter dan u wil geloven.
“In het politieke debat moet je jezelf rekenschap geven van historische verantwoordelijkheid.”
Precies, dus dezelfde fouten niet gaan herhalen. Maar u bedoelt waarschijnlijk: “Doen alsof onze neus bloedt en lekker doorgaan.” Dat is precies, waarom mensen zich van de politiek afkeren.
“Mijn eerste vakantiebanen als krantenbezorger, dozensorteerder of productiemedewerker waren niet altijd plezierig. Maar wat heb ik er veel van geleerd.”
Fijn, of het waar is valt niet te controleren; misschien heeft uw vader of moeder elke dag op u moeten inpraten om toch te gaan en vindt u het nu handig om te zeggen er veel van geleerd te hebben, omdat dat bij uw P&O-carrière goed uitkwam. Maar zelfs al is dat allemaal zo, hoe haalt u het in uw hoofd om een studentenbaantje, dat u niet uw leven lang hoeft te doen, te vergelijken met een uitzichtloze situatie in de bijstand van mensen, die van traject naar traject zijn gesleept en heel goed weten, evenals hun behandelend ambtenaren, dat ook dit weer niets gaat uithalen? Ze kunnen ervan leren, wat ze willen; in de praktijk brengen zal ze nooit lukken, wanneer het huidige beleid doorgezet en geïntensiveerd wordt. Over dat u gewoon loon kreeg over uw vakantiebaantje en ieder uur mocht opzeggen, hoef ik het toch niet te hebben?
“Het leerde mij dat werk niet altijd leuk is, maar dat bezig zijn en zelf geld verdienen veel voldoening kan geven.”
U doet nu net, alsof een werklozen er vanuit gaan, dat werken wel altijd leuk is. Sterker nog: hun wordt in de mond gelegd, dat ze naar een ‘droombaan’ op zoek zijn. Dit is echter terminolgie van sociale diensten en de reïntegratiebaan zelf. Een werkloze zoekt in de meeste gevallen naar een normale baan, waarmee hij tot de middenklasse kan toetreden. Dat is toch niet te veel gevraagd?
“De PvdA Amsterdam vindt het belangrijk dat reïntegratietrajecten zinvol zijn en dat mensen dit ook zelf ervaren.”
Volgens mij lopen reïntegratie en tegenprestatie door elkaar. Het eerste is gericht op het verkrijgen van arbeid; het tweede maakt van de uitkering een verkapt en te laag loon en exploiteert de onderbuikgevoelens van de (nog) werkende bevolking, dat zij ook moeten werken voor hun geld.
“Mede hierdoor heeft het vorige college in 2013 ruim 4.150 Amsterdammers vanuit de bijstand aan werk geholpen.”
Deze cijfers worden helemaal niet bijgehouden. Hier valt uitval uit de bijstand naar beneden toe onder alsmede aan het werk komen in zeer tijdelijke flexbaantjes. Een flexbaantje gaat iemands vaste lasten niet betalen. Die ziet u hetzelfde jaar weer terug in de uitkering. Zou dit bovenste namelijk waar zijn, dan zou je binnen 12 jaar iedereen uit de uitkering hebben.
“Belangrijk omdat werk dé manier is om uit een ellendige armoedeval te komen.”
De armoedeval is al lang opgelost. Inkomensondersteuning is ook mogelijk voor inkomens op het bijstandsniveau, niet alleen voor bijstand zelf. Wel is het zo, dat elke extra verdiende euro weinig oplevert aan de onderkant. Daarnaast is werk bij de Herstelling juist armoedevalbevorderend, omdat mensen hun eigen onkosten moeten betalen.
“Het is belangrijk dat mensen weer arbeidsfit worden, voor mensen die langs langs de kant hebben gestaan soms een lange weg waar ruimte voor moet zijn.”
Ook mensen, die kort langs de kant hebben gestaan, worden er ingezet.
“Doorstromen naar regulier werk is geen vanzelfsprekendheid.”
Daar mag de politiek dan eens grote vraagtekens bij zetten. Van de ene kant demt de hele maatschappij uit, dat iedereen moet werken; van de andere kant wordt het zo moeilijk gemaakt, dat een baan voor velen onbereikbaar is.
“Laat de SP vooral werk maken van mensen uit de bijstand krijgen, dat is een mooi streven.”
Welke partij had ook weer ‘arbeid’ in zijn naam staan dan?
We kunnen er uren over doorgaan, maar wou het hier bij laten. Ik hoop, dat u en uw partij snel tot inkeer komen en inzien, dat dit een heilloze weg is, die alleen maar leidt tot opstanden. Maak werk van fatsoenlijke banen tegen fatsoenlijk loon en pak de misstanden zelf aan en niet de terminologie.
Geweldig!!!!!
Ik hoop dat je een reactie van de heer Boutkan krijgt en wat hij op deze mail te vertellen heeft.
in navolging van jou, Vilseledd, Boutkan een mail gestuurd! Hoop dat vele volgen!
Hallo Paul,
Dat lijkt er vooralsnog niet op; de meeste politici reageren daar niet op. Ik weet in ieder geval dat het aankomt en er altijd een reactie is, al zien we die dan niet. Erover nadenken zal hij zeker. En laat er inderdaad vele mails volgen.
Erik van den Muijzenberg stuurde ons deze reactie, die ingekort verscheen in Het Parool van
30 juni 2014. Omdat hij een aantal nieuwe argumenten inbrengt willen we jullie zijn tekst niet onthouden.
Dwangarbeid
Dennis Boutkan verwijt de SP dat deze partij het verplicht tewerkstellen van werklozen tot dwangarbeid bestempelt. Maar hij doet daarbij zelf aan framing; hij gebruikt welbewust termen als ‘slavenarbeid’, ‘Arbeitseinsatz’ en ‘Noord-Koreaanse werkkampen’ om de opvatting van de SP in een kwaad daglicht te stellen. Bovendien wekt hij welbewust de suggestie dat mensen die zich verzetten tegen het onder dwang moeten verrichten van arbeid zonder dat daar loon tegenover staat, zich verzetten tegen het idee dat werken goed is. Ook dat is framing, en wel van een zeer geniepige soort. Die mensen willen slechts een normaal loon ontvangen voor hun arbeid.
Volgens de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) wordt onder dwangarbeid verstaan: arbeid die mensen onder bedreiging van straf, tegen hun wil, verrichten. Zo beschouwd heeft de SP gelijk. Amsterdammers die te werk worden gesteld bij De Herstelling of op het Hembrugterrein worden onder dreiging van stopzetten van hun uitkering gedwongen onbetaald arbeid te verrichten. Gelet op de definitie kan dit inderdaad niet anders dan dwangarbeid worden genoemd.
De PvdA Amsterdam vindt het volgens Boutkan “belangrijk dat reïntegratietrajecten zinvol zijn en dat mensen dit ook zelf ervaren”. Maar als arbeids- & organisatiepsycholoog moet hij toch weten dat je niet kunt afdwingen dat mensen een reïntegratietraject als zinvol ervaren.
Ook beweert Boutkan dat het Amsterdamse reïntegratiebeleid tot resultaat leidt. Als voorbeeld geeft hij de gedwongen arbeid bij ‘De Herstelling’. Maar uit het feit dat sommige mensen die bij ‘De Herstelling’ zijn ingezet doorstromen naar de reguliere arbeidsmarkt, volgt niet dat het Amsterdamse reïntegratiebeleid tot resultaat leidt. We weten namelijk niet of deze mensen niet ook naar de reguliere arbeidsmarkt zouden zijn doorgestroomd indien ze niet bij ‘De Herstelling’ te werk waren gesteld.
Een van de eerste effecten die Boutkan en ik beiden hebben geleerd tijdens onze psychologie-opleiding was het Hawthorne-effect. Als je ingrijpt in de omstandigheden van mensen heeft dat effect. De aard van het ingrijpen is daarbij minder van belang dan het feit dat er wordt
ingegrepen.
Het is dus helemaal niet gezegd dat dreigen met intrekken van een uitkering een superieure methode is om doorstroming naar de reguliere arbeidsmarkt te bereiken. Maar dwang is het zeker.
Wat mr Boutkan probeert is te zeggen dat we ons niet moeten aanstellen, de ‘slavenarbeid’, ‘Arbeitseinsatz’ en ‘Noord-Koreaanse werkkampen’ zijn in zijn ogen veel erger dan wat er in Nederland gebeurd. In mijn ogen, mr Boutkan, is iedere vorm van het dwingen om jou opgelegde arbeid, onder jou voorwaardes, te accepteren, onder dreiging van een maatregel (lees= straf) altijd dwangarbeid. In welk jasje het verpakt of welke naam je er aangeeft, dat doet er niet toe.
Misschien moet mr Boutkan eens een lesje geschiedenis nemen. Aan het begin van de oorlog werden Nederlanders ook niet gelijk naar een kamp gestuurd, maar moesten ook iets terug doen voor de maatschappij of men kreeg een straf. Een korte tijd later waren ze al op transport naar Duitsland om daar gedwongen te werken en een korte tijd later zaten de tewerkgestelde Nederlanders, opgesloten in kampen.
99% van alle mensen, dus ook uitkeringsgerechtigden, zal niet zeggen dat werken slecht is.
Die mensen, dus ook de uitkeringsgerechtigden willen gewoon werken, maar wel voor een normaal loon. Mr Boutkan, u werkt ook niet voor niks en ook u zult en wilt echt niet gaan werken voor 700 euro in de maand en dat onder dreiging van een straf en gestript van u rechten?
Waarom moet ik voor gaan werken voor een bedrag, ver onder het minimum, zelf opdraaiend voor de reiskosten, onder dreiging van een straf en moet ik maar accepteren dat ik opeens alleen nog maar plichten heb, maar geen rechten?
Als er een normaal loon betaald word en onze rechten gerespecteerd worden, dan waren de meeste uitkeringsgerechtigden, niet morgen begonnen, maar waren ze al aan het werk.
Maar gestaafd kan het niet worden omdat dit nooit bij gehouden is.
Er word weer een marketing verhaaltje opgehouden en dat gaat zo.
Er stroomde eens 1000 uitkeringsgerechtigden het re-integratie bedrijf binnen.
Van die groep waren er een deel bemiddelbaar, laten we zeggen 50 mensen. (en nu vergeten we die 950 andere mensen maar en praten nooit meer over die groep)
Van die 50 mensen, kunnen er 20 geplaatst worden bij een werkgever met behoud van een uitkering ( maar dat zeggen we er niet bij) en vinden er nog eens 20 mensen zelf werk = 80% van de mensen is uitgestroomd. Kijk dat re-integratie of werkbedrijf en de gemeente zich eens op de borst kloppen.
Als we de werkelijke aantal mensen eens gaan tellen (iets dat jullie niet willen) hebben van de 1000 mensen, er maar 20 echt werk gevonden. De rest, de overige 980 mensen zitten nog altijd in de uitkering of moeten werken met behoud van een uitkering. Er is dus maar 2% daadwerkelijk uitgestroomd naar normaal betaald en deze cijfer, die 2% is eigenlijk het landelijke echte uitstroom gemiddelde, ooit berekend door een groep studenten voor hun scriptie.
Gegoochel met cijfers met als doel meer mensen in die trajecten en projecten te krijgen met als einddoel, meer geld te verdienen.
Tja mr Boutkan. U mag dan wel veel weten over marketing. Wij kennen die geintjes ook wel.
Hallo Paul,
Zo als een echte politicus betaamd zal hij nooit zijn fouten toegeven en als het niet anders kan, de fouten afschuiven naar iemand anders. De SP of de uitkeringsgerechtigden is dan wel een makkelijke zondebok.
“Als je ingrijpt in de omstandigheden van mensen heeft dat effect.”
Ik haak hier op in. In specifieke gevallen kan dit een positief effect hebben. Echter het kan ook een tegenover gesteld effect hebben namelijk door middel van repressie en ontnemen van bestaanszekerheden worden mensen in constante stress situatie gebracht en al hun menselijke waardigheden wordt ontnomen. Het omgekeerde gebeurt ook. Door bepaalde functies zo hoog te kwalificeren en belonen dat ze immoreel gaan handelen en hun kritisch denkvermogen ernstig wordt aangetast.
Bijkomend effect, daar zit mijn vrees dat ambtenaren in een positie worden gezet die veel macht krijgen en niet ieder kan daar juist mee omgaan. Zeker nu de politiek schaamteloos over ruggen van minderheden de werkelijkheid aan het verhullen is. Recent voorbeeld de huurexplosie om de koopmarkt uit het slop te trekken waarbij de enige bank het aantal klanten niet meer aan kan, de voedselbank.
Dan staan dan mensen met een Wwb papiertjes te prikken, wat eerder eens een taakstraf was dan denk ik: waarom gooien mensen hun papiertjes niet in de prullebak wordt rotzooi op straat gooien nu niet beloond? Ik ben dit sociale experiment zat dat waarbij mijn integriteit ter discussie staat. Daarbij dien ik op te merken dat universele waardes steeds ziet aangerand worden door politieke markteringbureau´s. Idealen en waardes zijn niet te koop en/of te verkopen. Het maakt ze hol en betekenisloos.
“In mijn ogen, mr Boutkan, is iedere vorm van het dwingen om jou opgelegde arbeid, onder jou voorwaardes, te accepteren, onder dreiging van een maatregel (lees= straf) altijd dwangarbeid.”
Met dat soort mensen doe ik altijd de ‘uw-kind-proef’. Meestal snappen ze dan, wat er mis mee is. Dat toegeven is wat anders, maar aan de mimieke reacties kun je merken, dat ze zoon of dochter niet aan een dergelijk regime willen blootstellen.
“Mr Boutkan, u werkt ook niet voor niks en ook u zult en wilt echt niet gaan werken voor 700 euro in de maand en dat onder dreiging van een straf en gestript van u rechten?”
Dat soort mensen begint al onbedaarlijk te lachen, wanneer ze de vraag krijgen, of ze als uitzendkracht werken, dus laat staan in een dwangtraject.
“Van die groep waren er een deel bemiddelbaar, laten we zeggen 50 mensen. (en nu vergeten we die 950 andere mensen maar en praten nooit meer over die groep)”
Een selecte steekproef nemen, terwijl er geen reden is om een steekproef te nemen. Iedere janboerelul kan dit met Excel op de gehele populatie. Ze zouden ook kunnen zeggen, dat 100% van de mensen, die uitgestroomd zijn, uitgestroomd zijn. Maar het ergste is wel het disrespect voor de gewone bevolking waarmee deze al lang doorprikte leugen wordt volgehouden.
De heer Boutkan heeft gereageerd.
Zijn reactie komt erop neer, dat werken goed is voor de betrokkenen; dat het beter is dan mensen thuis in de bijstand laten zitten. Hij zegt niet neer te kijken op mensen in de bijstand (uit het goedpraten van gedrag van medepolitici en -ambtenaren blijkt iets anders). Ook kon ik niet op de hoogte zijn van de situatie in Amsterdam. De cijfers kloppen volgens hem (dan hebben ze dus goud in handen, binnen 12 jaar de bijstand leeg). Hij gelooft nog steeds heilig in reïntegratietrajecten. Ik zou ook stigmatiserend doen over laaggeschoold werk (zijn gemeente zet het zelf in als maatregel).
Verder gelooft hij nogal in de werking van Arbeidsinspectie en ARBO-diensten; de mensen moesten daar maar naar toe stappen, als er iets niet deugde. Mijn antwoord daarop is (in een retourmail gegeven), dat de overheid in dat geval door de overheid gedwongen wordt zich aan haar eigen wetten te houden. Wijs mensen niet alleen op hun rechten wat betreft tegemoetkomingen, maar ook op hun arbeidsrechten.
In Amsterdam is er een werkloosheidspercentage van 24% onder jongeren, waar ze hard tegen aan zullen gaan. Ik vraag me daarbij af, wie de hardheid gaat merken, de jongeren of de afwijzende werkgevers. Bij dergelijke percentages kun je niet meer volhouden (en dan vooral in gedrag, waar ik politici op afreken), dat werkloosheid tussen de oren van de werkloze zit. In dat geval zou je in Spanje één op de twee jongeren naar de psychiater kunnen doorsturen.
Ook valt nog op, dat de PvdA het weer in dienst nemen als overheid van schoonmakers op haar conto schrijft. Het is echter de SP, in de persoon van Ron Meijer, die hiervoor gestreden heeft.
Tot slot heeft hij het erover, dat de banken aangepakt moeten worden, vanwege hun bonusbeleid. In het laatste feit hierover, de ING die dreigt te vertrekken, heb ik de PvdA niet gehoord. Ik heb de heer Boutkan erop gewezen, dat de methoden om slapend rijk te worden veel te talrijk zijn. De mensen, die zich volvreten aan de rentes op staatsobligaties, maar ook aandelen, kennen we niet. Aan hen wordt geen enkele participatie-eis gesteld.
We hebben het niet over of het goed is dat mensen werken.
Waar we het over hebben is dat mensen onder dreiging van een maatregel (lees straf) werkzaamheden moeten accepteren en verrichten, met slechte voorwaardes en omstandigheden, dus het accepteren van betaling ver onder het minimum (CAO) loon en gestript worden van de arbeids en andere rechten, waarbij ook een verweer van de “werknemer” tegen deze praktijken bestraft word.
Ik heb het nog niet eens gehad over hoe de overheid en de deelnemende bedrijven ingrijpen op en in het privé leven van deze mensen om ze op die manier nog verder onder druk te kunnen zetten om volgens de bewoording van de overheid, te kunnen bijsturen, om de gestelde voorwaardes (werken onder het minimum loon en zonder rechten) te accepteren.
Dwangarbeid dus.
Het enige verschil wat er nog is tussen ‘slavenarbeid’, ‘Arbeitseinsatz’ en ‘Noord-Koreaanse werkkampen’ en wat er in Nederland gebeurd is dat de mensen nog naar huis mogen en er nog geen lijfstraffen zijn.
Het opsluiten van uitkeringsgerechtigden en mensen met een vlekje is trouwens al diverse keren geopperd en de overheid heeft al diverse keren onderzoek gedaan om dit mogelijk te maken, wat gelukkig tot nu toe, nog niet gelukt is.
“Waar we het over hebben is dat mensen onder dreiging van een maatregel (lees straf) werkzaamheden moeten accepteren en verrichten,”
Precies; al stuur je ze op straffe van korting op hun uitkering op een luxueze vakantie, dan zou ik het nog fout vinden. Het gaat erom, dat op deze manier mensen naar de hand van ambtenaren gezet worden.
Het enige verschil tussen Noord-Korea en Nederland is, dat Noord-Korea martelt en Nederland, treitert.
“Het opsluiten van uitkeringsgerechtigden en mensen met een vlekje is trouwens al diverse keren geopperd en de overheid heeft al diverse keren onderzoek gedaan om dit mogelijk te maken, wat gelukkig tot nu toe, nog niet gelukt is.”
Is dat zo? Ik zou me wel kunnen voorstellen, dat de ‘verhuisplicht’ niet over verhuizen gaat, maar over het transporteren van mensen naar werkkampen.
nou, wat dacht je van opsluiten in leegstaande kazerne’s. had je dat verhaal niet gehoord?
Henny van der Most of iets dergelijk? Fortuyn kon er overigens ook wat van.
De verhuisplicht is in strijd met het EVRM, Nederlands en Europees recht, die garandeert dat iedere burger zich kan vestigen waar hij of zij dat wil.
De overheid zal met een zeer goed en sluitend argument moeten komen en alleen het argument : omdat er in het noorden van het land (tijdelijk) werk is, moet men verplicht verhuizen is natuurlijk de grootste onzin.
Over een echte verhuisplicht, hoef je je geen zorgen te maken. Gemeenten kunnen niks voor je betekenen met betrekking tot huisvesting in een andere gemeente. Zo’n verhuisplicht zullen ze helemaal vanaf de grond moeten opbouwen. Ik zou de verhuisplicht alleen in de gaten houden, waar het internering betekent. Je kent de NLP-strategieën met betrekking tot het veranderen van woordbetekenissen immers.
Overigens: dwangarbeid kan men voor familie en vrienden verborgen houden; internering wordt wat lastiger.
Internering is in het algemeen: het gevangen zetten van mensen.
De term wordt vooral gebruikt in oorlogstijd. Daarbij moeten twee situaties onderscheiden worden:
[1]een verhouding tussen twee oorlogvoerende landen. Krijgsgevangen militairen worden dan opgesloten in een krijgsgevangenenkamp. Burgers worden geïnterneerd en komen terecht in een interneringskamp. Voorbeeld: het interneringskamp Vught (vanaf oktober 1944).
[2]een verhouding tussen een neutraal en een oorlogvoerend land. Militairen uit het oorlogvoerende land worden in het neutrale land geïnterneerd, overeenkomstig de Tweede Vredesconferentie van Den Haag in 1907. Voorbeeld: de internering van Belgische militairen in Nederland ten tijde van de Eerste Wereldoorlog
Met de 2e situatie hebben we niks te maken, maar de 1e situatie is wel van toepassing.
Zo als eerder gemeld, Het in kampen plaatsen van uitkeringsgerechtigden is al diverse keren geopperd. Tot heden zijn deze plannen gestrand op juridische gronden. Iemand opsluiten mag alleen maar als een rechter daartoe opdracht geeft in een gerechtelijke uitspraak of als iemand in een dergelijke geestelijke toestand verkeerd of een misdaad of wanbedrijf dat hij of zij een gevaar is voor zich zelf en voor de maatschappij.
Een andere manier zou terbeschikkingstelling zijn. Maar ook hier is de tussenkomst van een rechter nodig. Voorwaarde is dat de rechter ervan overtuigd is dat de verdachte ten tijde van het delict lijdende was aan een gebrekkige ontwikkeling of ziekelijke stoornis van de geestvermogens.
Nu we dit weten , kunnen we eens gaan kijken naar de situatie van bijstandsgerechtigden. In 2 artikelen in de WWB wetgeving staat dat bijstandsgerechtigden verplicht kunnen worden tot een medisch of psychologische onderzoek. Het zou dan wel erg makkelijk zijn om de onderzochte mensen, een “vlekje” aan te hangen en om dat ze een “vlekje” hebben, moeten ze volgens de WWB wetgeving, “geholpen” worden. Dit zou de basis kunnen zijn of vormen voor ingrepen zoals internering. Aangezien de Nederlandse overheid steeds meer afstand wil nemen van bv het EVRM of andere verdragen en ook haar eigen wetten niet toetst aan de Nederlandse grondwet, bestaat inderdaad het gevaar dat men de regel zo danig verandert dat dit mogelijk word, zonder dat juridisch verweer mogelijk is.
Inderdaad iets om in de gaten te houden.
Paul@in de Nederlandse geschiedenis is dit al gebeurd bij arme mensen die afhankelijk waren van de staat. Twee interessante boeken zijn daarover geschreven: Het Pauperparadijs en de Bedelaarskolonie.
Will Schackmann is de schrijver van het boek. Ik zal een stukje citeren speciaal voor jou Paul. De Ommerschans, het eerste landelijk gesticht voor lui levende armen (zo rond de helft van de 19 e eeuw). “Daar waar de vrije kolonieën erop gericht waren dat gezonde gezinnen met een gezonde werkopvatting die buiten hun schuld tot armoede waren vervallen, weer terug zouden worden gebracht in de maatschappij, was er een veel grotere groep Nederlanders waarbij er allerminst sprake was van een gezonde werkopvatting (jawel, daar hebben we “het vlekje”). Daar zou de vrijwillige basis die – in elk geval op papier – essentieel was voor toelating tot de vrije kolonieën, niet werken. Daarom was er een grote behoefte aan instellingen waar bedelaars verplicht naartoe zouden kunnen worden gestuurd”.