Genoeg is genoeg
Wat zich vandaag manifesteert, lijkt toch echt verdacht veel op iets dat we in de jaren 1930 ten aanzien van Joden en communisten zagen. Diezelfde ontkenning van racisme en discriminatie, omdat wegkijken nu eenmaal gemakkelijk is, zeker als het jou niet persoonlijk raakt. Het is verleidelijk om te denken dat ook dit een Nederlandse traditie is die hoognodig aan verandering toe is. Het is de wegkijkende meerderheid die de verder zo aardige buurman niet aanspreekt wanneer hij tijdens de buurt-BBQ klaagt over al die buitenlanders. Mensen die ook die beste vriend van op de middelbare school ongemoeid laten als deze discriminerende opmerkingen maakt over moslims. Zo ook de persoon die ik eerder deze week sprak en die zei: “Ja, ik weet echt wel dat mijn vriendin te vaak racistische opmerkingen maakt, maar verder is ze superaardig en enorm betrokken en ook kan ik altijd bij haar terecht.” Het echte probleem met dit grote zwijgen tegen de omgeving die er racistische opvattingen op na houdt, is niet zozeer dat je niet graag het contact zou verliezen, maar juist het feit dat je om die reden bewust zwijgt en daarmee actief bijdraagt aan het in stand houden van racisme. De groep mensen die zichzelf graag ziet als links en progressief, zou met alles wat er vandaag de dag gaande is, moeten besluiten om zich vooral wel uit te gaan spreken. Zelfs of misschien juist wel als dat ongemakkelijk voelt. Op die manier maak je op een positieve manier gebruik van het privilege dat je hebt en draag je daadwerkelijk bij aan het bestrijden van racisme. Voor witte mensen is het actief bijdragen aan het bestrijden van racisme een keuze. Ze zitten in de luxe positie dat ze zich, als ze dat willen, uit deze strijd kunnen terugtrekken. Ik zie dat met regelmaat gebeuren, vaak op het moment dat het niet meer leuk is en dat deze mensen zelf kritiek krijgen te verduren of dat er vragen worden gesteld waarop men liever geen antwoord geeft. Anti-racisme is nu eenmaal geen hobby, geen leuk tijdverdrijf of iets waar je karmapunten mee kunt verdienen. Voor POC is deze strijd van levensbelang. Racisme beschadigt mensen, iedere dag opnieuw. Witte anti-racisten die hun eigen privilege niet zien en erkennen, zijn onderdeel van het probleem en dragen zeker niet bij aan de oplossing.
Sandra in Genoeg is genoeg (Sweetlittledevil)
Herkenbaar. Er zijn echt wel situaties dat ik mijn mond houd. Liever niet. Maar als ik bijvoorbeeld met ouderen aan het werk ben, samen iets leuks doen, en ik hoor op de achtergrond iemand anders aan een ander tafeltje heftig racistische uitlatingen doen, dan zeg ik niks. Want ik ben op dat moment bezig met quality time met iemand die niet meer dan een paar uur recreatie in de week heeft. En dan ga ik niet haar of zijn tijd verpesten omdat ik in discussie moet. In mijn “eigen tijd” reageer ik meestal wel als het gebeurt.