De post-raciale mythe – Het witwassen van racisme en racistische uitspraken

Waar het post-raciale argument dus enerzijds het racisme verbergt, schept ze dus anderzijds ruimte om de raciale hiërarchieën te uiten en te beschermen. Dat wordt nog eens versterkt door een ander aspect van het racistische werk van het post-raciale argument: het centreren van de opvattingen en ervaringen van witte mensen (die dus onschuldig zouden zijn aan racisme). Het post-raciale is een vorm van wit narcisme. De verwijten naar zwarte anti-racisme activisten dat zij de racisten, beledigers en haatzaaiers zijn, centreren de gevoelens van de witte persoon in de discussie die, volkomen “onschuldig”, “per ongeluk” racistische uitlatingen doet. Het meest duidelijke voorbeeld daarvan is het optreden van Giel Beelen bij DWDD die vooral probeerde te laten zien hoe zwaar hij het heeft gehad met de shitstorm die hij over zich heen gekregen zou hebben. Hij vond ook dat we er toch vooral over moeten praten. Hij zei, dat is dan wel weer eerlijk, dat hij niet in de gaten heeft gehad hoe zwaar racistische uitspraken wegen voor het doelwit van die uitspraken. Niet dat hij voor het eerst racistische uitspraken deed overigens.

Martijn de Koning in De post-raciale mythe – Het witwassen van racisme en racistische uitspraken (Religionresearch)