Racisme in het boekenweekgeschenk van 2018

Het is misschien wat laat om nog over “Gezien de feiten” (2018) van Griet Op de Beeck te beginnen, maar ik wil het erover hebben omdat ik tijdens het lezen bijna niet kon begrijpen waarom een boek met zulke fucked-up noties over Afrika en Afrikanen door een redactie was gekomen, laat staan gedrukt en uitgedeeld is aan iedereen die voor meer dan twintig euro boeken kocht. De recensies waren destijds overwegend negatief, maar geen ervan ging in op de elementen in het verhaal die mij zo opvielen. Voor zover ze het al over ras hadden, ging het alleen maar om één personage, Roos, die als expliciete racist dient als de antagonist van het verhaal. Hoe zij wordt neergezet, laat vooral zien hoe beperkt Op de Beecks begrip van maatschappelijk racisme is, plus dat het nog een paar oude stereotypes over klasse naar boven haalt (…) Dit is een goed moment om te noemen dat nergens in “Gezien de feiten” wordt genoemd uit welk land Daniel precies komt. Olivia gaat naar ‘Afrika’ en meer dan dat krijgen we niet te weten. Op zichzelf was dit geen ramp geweest, maar de rest van het boek suggereert dat die aanduiding van het continent het enige was dat Op de Beeck nodig had. Er wordt vaag verwezen naar een burgeroorlog, maar er is niet echt interesse in de geopolitieke omstandigheden daar. Het enige dat we moeten weten is dat Olivia naar een ‘exotische’ plek gaat, waar lieve kinderen rondlopen en je in een gat in de grond moet poepen (iets dat opmerkelijk breed wordt uitgemeten).

Max Urai in Gezien de interpretaties (of vooral het gebrek aan een specifiek soort ervan, als we eerlijk zijn) (Dereactor)