Zwart zijn is permanent boos zijn

In het vijfde middelbaar kreeg ik voor het eerst les over de Belgische kolonisatie. Onze leerkracht geschiedenis gaf een uitstekende uiteenzetting over de wandaden van Leopold II. Ze toonde een fragment van de film “White King, Red rubber, Black death”. Met het fragment en haar heldere uitleg over het koloniaal systeem was het duidelijk dat de Congolese bevolking het slachtoffer was van de economische hebzucht van België. Tijdens de middagpauze maakte een klasgenoot grapjes over het handen afkappen. Hij zei dat ik me best gedeisd moest houden de komende dagen of hij ging mijn handen afhakken. De jongen maakte zelf(s) gebaren. Een aantal omstanders lachte mee. Anderen keken verontwaardigd naar me. Ik meldde het incident aan de leerkracht die hem onder zijn voeten gaf. Ik dacht: nu wordt hij geschorst of komt hij zich excuseren. Er gebeurde echter niet veel. Klasgenoten kwamen na de middagpauze zeggen dat ik nooit kon lachen met hun mopjes en dat ik een spelbederver was. Ik had het al moeilijk in de klas en besloot uiteindelijk om er verder over te zwijgen. Ik zweeg en leed in stilte. Die nacht belde ik vanuit het internaat huilend naar mijn ouders. Ik voelde me eenzaam en boos. Eenzaam omdat niemand het voor mij opnam. Maar ik was vooral boos. Een boosheid die je moeilijk kan uitleggen. En die boosheid is nooit verdwenen. Malcom X zei ooit : “The most disrespected person in America is the black woman. The most unprotected person in America is the black woman. The most neglected person in America is the black woman.” We zijn niet in de Verenigde Staten. Maar toch zien we, wereldwijd, dat zwarte vrouwen het het moeilijkste hebben en dit op alle domeinen. Het waren twee zwarte meisjes die op de weide van Pukkelpop werden aangevallen. Er werd aan hun haar getrokken, er werd bier naar hen gegooid, ze werden uitgemaakt en er werden racistische liederen naar hen gezongen. Omstanders stemden stilzwijgend toe. Een van de meisjes zei dat ze zich als een beest in een kooi voelde. Ik kreeg het beeld van het jonge meisje in de Human Zoo voor me toen ik dit las. Eenzaam, kwetsbaar, in een kooi. Zo voel ik me elke keer als iemand aan mijn haar komt, ik het woord “neger” hoor, mensen zeggen dat ik best wel knap ben voor een zwarte vrouw of wanneer mensen apengeluiden maken wanneer ik voorbijloop.

Tracy Bibo-Tansia in Zwart zijn is permanent boos zijn (VRT)