Polderen met Claudia de Breij

Deze week werd duidelijk dat voor De Breij ‘doen’ tevens betekent: instemmend knikken terwijl Marianne Zwagerman in De Wereld Draait Door een ontmenselijkende kop over vluchtelingen in De Telegraaf zit goed te praten. Ook Matthijs noemde de inhoud van het stuk goed en toonde zo wederom aan dat hij zich alleen goed voorbereidt op gesprekken waar hijzelf gepassioneerd over is. Manju Reijmer had op Twitter al laten zien waar we het precies over hebben en wees erop dat het bewuste artikel stigmatiserend, tendentieus en misleidend was. Dat de journalist in kwestie bovendien altijd een negatieve invalshoek kiest in zijn berichtgeving over vluchtelingen. Aan tafel zat ook Dolf Jansen over andermans mensenrechten te polderen. Jansen, ambassadeur van ontwikkelingsorganisatie Oxfam Novib, gaf aan alleen over de kop vragen te hebben en wilde geen oordeel vellen over de journalist, het stuk of de krant. Daarnaast was hij stellig dat hij de hashtag #StopXenofoobTelegraaf niet ondersteunde, de hashtag die de feitelijke aanleiding was dat hij daar aan tafel zat. Meteen nadat Arzu Aslan de hashtag had gelanceerd, was die trending geworden op Twitter. Dat Aslan zelf niet aan tafel zat, liet zien hoe ongemakkelijk de verhouding van DWDD tot diversiteit is – tenminste, zolang die niet muziek- of sportgerelateerd is. Naar mijn mening begon De Breij’s fout met het aanvaarden van de structurele uitsluiting van vluchtelingen door de redactie van DWDD. Het was een volledig witte tafel die over bruine en zwarte lichamen sprak. Vluchtelingen en asielzoekers zijn tot het rijtje migranten, gastarbeiders, moslims, koloniale subjecten en tot slaaf gemaakten gaan behoren en worden door de staat en media benaderd als objecten zonder zelfbeschikkingsrecht.

Quinsy Gario in Polderen met Claudia de Breij (Oneworld)