Anousha Nzume’s brief voor Rishi en andere donkere jongetjes

Dus tijdens mijn eerste schooldag op de nieuwe school duwde ik het populairste meisje uit de klas in het water onder schoolzwemmen en vocht ik in de pauze met de sterkste jongen van de klas. Ik won niet, maar was wel de grote overwinnaar. Vanaf toen werd mijn leven een stuk makkelijker – en al snel droomde ik er niet meer van om een donker jongetje te zijn, maar om later moeder te worden van een donker jongetje. Mijn eigen kleine, stoere, stoute, mega-getalenteerde donkere jongetje. Vanavond zou ik hier kunnen schermen met cijfers en feiten: het ECRI-rapport, de bevindingen van de Mensenrechtencommissie van de VN en het Amnesty-rapport… De uitkomsten liegen er allemaal niet om. Het is anno 2013 geen feest om een donker jongetje te zijn. Het postcodebeleid heeft een gigantisch effect op de studieprestaties van donkere jongens. Donkere jongens krijgen gemiddeld bij dezelfde CITO-score een lager schooladvies. De jeugdwerkloosheid ligt bij donkere jongens bijna drie keer hoger. Zelfs een stageplaats is bijna onmogelijk te vinden. Donkere jongens zitten gemiddeld drieënvijftig dagen langer vast voor hetzelfde vergrijp. Donkere jongens hebben veel minder kans op een taakstraf en worden door de Wet Preventief Fouilleren veelal etnisch geprofileerd. Dat brengt risico’s met zich mee. Grote risico’s. Vraag het de moeder van Rishi Chandrikasing.

Uit Lees Anousha Nzume’s brief voor Rishi en andere donkere jongetjes (Roet in het eten)