Anti-fascistische victorie, maar met een zwakke plek

Pegida was zo slim geweest om weer een salafistische moskee te kiezen als doelwit. Een moskee dus waarin de ongelijke behandeling van mensen net zo centraal staat als in het Pegida-fascisme, een moskee die als organisatie dus geen bondgenoot is in de strijd voor een maatschappij van solidariteit en gelijkwaardigheid. Punt was echter nu: via deze moskee viel Pegida de héle moslim-gemeenschap aan. Het aangekondigde doel: “We willen het ware gezicht van de islam laten zien”. De suggestie zoals Ender Kaya die op de website van Doorbraak die afgelopen zondag in een artikel wekte, dat we hier een strijd tussen twee soorten van extreem-rechts tegemoet konden zien, klopt dan ook niet. Pegida vecht niet tegen het salafisme. Pegida vecht tegen de moslimgemeenschap in Nederland, en daarmee tegen de solidariteit tussen mensen van verschillende bevolkingsgroepen. Het dubieuze karakter van de moskee als organisatie was slechts een voorwendsel voor de Pegida-racisten. Met de aanval op deze specifieke moskee viel Pegida alle moslims aan. Ter wille van de solidariteit was het dan ook nodig tegen deze aanval stelling te nemen. Dat is wat deze samenkomst met bloemen en dergelijke deed. En de hele aanpak van de actie was niet bepaald salafist friendly, ook al werd die kritische afstand nergens expliciet gemaakt. Kenmerkend voor het salafisme is immers juist de neiging om moslims af te schermen van de ‘verdorven’ westerse maatschappij. Waar de mensen van de bloemensamenkomst actief interactie tussen mensen van verschillende gemeenschappen zochten en ook tot stand wisten te brengen, werken salafistische organisaties – en kennelijk ook dit moskeebestuur – die bij voorkeur tegen. En die bloemen in het hek, zijn dat ‘steunbetuigingen aan de moskee’ en haar dubieuze identiteit? Of zijn het vooral uitingen van mensen die verlangen om samen te leven in de wijk en de stad, moslims en niet moslims – zij aan zij? Het moskeebestuur is door deze actie mogelijk wel meer in verlegenheid gebracht door al die treurige Pegida-mensen bij elkaar. Wat gaat dat bestuur zeggen als moskeegangers zich hardop afvragen: waarom waren het vooral van die rare witte Nederlandse ongelovigen die voor ons opkwamen? Waar waren jullie? Intussen was ook een ander initiatief op gang gekomen, zij aan zij met de bloemenactie en in toenemende mate ook in onderlinge samenspraak. Alleen al die groeiende banden maakten de hele episode al waardevol! Enkele anti-fascisten uit Eindhoven en Tilburg zetten een plannetje op voor een aangekondigde tegendemonstratie, onder het motto: “Samen tegen racisme en moslimhaat! Pegida niet welkom in Eindhoven!” De initiatiefnemers noemden zich de Praktische Anti-Fascisten. Niet afkorten, die naam, want dan krijg je een taakstraf. In de oproep hadden we na enige tijd wèl een kritische opmerking over de aard van de moskee verwerkt, op aanraden vanuit Doorbraak die in het ontbreken daarvan een obstakel zag om steun aan de actie te geven. Het weghalen van dat obstakel heeft helaas niet tot die ondersteuning geleid. Evengoed beschouw ik het maken van die kritische opmerking principieel wel als juist. Overigens nam Doorbraak tenminste nog wel de moeite om uiteen te zetten waarom ze niet meededen. En daarbij verwezen ze netjes en uitvoerig naar de diverse oproepen. Dat dan weer wel. De lijst van linkse, progressieve en anti-racistische clubs die daarentegen de hele actie gewoon maar hebben verzwegen of genegeerd – of over het hoofd gezien?! – is beschamend lang. Ik zag onze oproep op de website van de Vrije Bond en op Krapuul, en ik had het ding op Indymedia gezet. Dat was het wel ongeveer, qua ondersteuning.

Peter Storm in Antifascistische victorie, maar met een zwakke plek (Ravotr)