Boven het racisme staan? Het maar laten waaien? Deze Brabantse moeder is er klaar mee
Miangue kwam op haar vierde vanuit Congo met haar moeder in het Noord-Brabantse Lieshout wonen. Als een van de weinige donkere kinderen daar werd ze enorm gepest door leeftijdsgenoten. Ook werd hun huis met racistische teksten, zoals “White Power”, beklad. Toen ik tevens op mijn vierde van Liberia naar Nederland kwam, werd ook ik geconfronteerd met racisme. Ik zeg altijd dat ik niet wist hoe zwart ik was totdat ik hier arriveerde. Maar het geweld waar Miangue mee te maken kreeg, schokte ook mij. Wat deden de kinderen nog meer, wil ik weten. “Er werd aan mijn haar getrokken, ze sloegen me een bloedneus, ik kwam altijd huilend thuis”, vertelt ze. “Op een gegeven moment ging ik terugslaan en merkte ik: ‘Oeh, ik sla harder’. Toen ik op de middelbare school kwam, was het klaar. Toen was ik die boze tiener. Kutzwarte? Bam! Ga terug naar je eigen land? Bam! Ik moest naar jeugdzorg. Ik had ineens ADHD en was radicaal. Maar dat was het niet, ik was boos en onbegrepen. Als ik naar mijn mentor ging omdat ik door een of andere skinhead met kistjes en geschoren hoofd de hele tijd voor kutzwarte werd uitgemaakt, zei hij ‘Laat het waaien’. I am reaching for help, maar jullie helpen mij niet, dacht ik. Sorry, als het de zesde keer gebeurt, haal ik uit.”
Clarice Gargard in Boven het racisme staan? Het maar laten waaien? Deze Brabantse moeder is er klaar mee (De Correspondent)