Edinburgh Coalition Against Poverty (ECAP) wil dwangarbeid onwerkbaar maken
In December last year a claimant involved with ECAP was ordered under threat of a sanction to go on the Mandatory Work Activity scheme. When he reported for workfare duty at the Salvation Army charity shop on Leith Walk, by strange coincidence at the exact same moment a dozen placard-waving ECAP supporters burst into the shop. The manager totally panicked, locking down all workers, workfare conscripts and any actual volunteers in the backshop while protestors took over the shopfloor eagerly handing out anti-workfare flyers to startled shoppers and explaining the iniquities of compulsory “work-for-your-benefits” schemes to all and sundry. “Come back tomorrow for an interview”, the manager eventually told our friend. He did – and so did we. And so, this time, did the police! You won’t be surprised to learn that the Salvation Army decided our comrade was not suitable for forced unpaid labour in their shop! This made us think that if everyone sent on workfare contacted their local action group and/or their mates to come along and demonstrate at the workfare exploiters at their start date, then workfare would likely become UNworkable. The creation of this kind of grassroots counter-power on a significant scale is our medium-term goal.
Alex Cropley in Ordinary people fight back (Economic survivor)
In Engeland heerst nog een grotere klasse maatschappij dan hier hier in Nederland. Of misschien worden de klasse verschillen daar mee erkend en is het hier nog een taboe. Dat zou ook kunnen? In elk geval kunnen we een groot voorbeeld nemen aan de Britten als het gaat om de strijd tegen dwangarbeid denk ik. Vorige week zag ik een Engelse film op TV (wellicht hebben jullie hem ook gezien?). Die film ging over weeskinderen die naar speciale scholen in Engeland gingen om opgevoed te worden tot verzorgers en donoren voor de rijken. Ze moesten eerst verzorger worden van de rijkere mensen die een donatie hadden ontvangen en vervolgens werden ze zelf donor. Maximaal vier keer konden ze op volwassen leeftijd een orgaan donoren aan een rijk persoon. Daarna waren ze voltooid. Een mooie termijn voor dat ze daarna gingen overlijden. Ook kregen ze schilderlessen op school. Een jongen liet later zijn tekeningen zien aan een dame van stand om op die manier nog wat langer zijn donaties uit te mogen stellen. Hij dacht dat ze moesten tekenen omdat de leraren wilde weten wat er in hun ziel omging. Kreeg hij voor antwoord: Nee, jullie moesten tekenen om te kijken of dat jullie wel een ziel hadden. Moraal van het verhaal. Men moet eerst personen de-humaniseren om ze daarna zonder schuldgevoel te kunnen misbruiken. En dat is ook precies wat het stigmatiseren van bijstandsgerechtigden verklaarbaar maakt.
Raven, films worden vaak gebruikt om de bevolking klaar te masseren voor maffe ideeën, die men later in tracht te voeren. Dat soort rijke mensen zijn ziek; ze hebben geld genoeg, maar ze durven het niet uit te geven.
Ja zou best kunnen wat jij zegt hoor Vilseledd. Ik vond het in elk geval een enge film. En vroeg me af of het nou al echt gebeurd was of niet? En ik moest daarbij ook gelijk denken aan de stigmatisering van bijstandsgerechtigden en waarom dat gebeurd…ik zag gewoon linken.