Een vriendin vroeg zich af wat het zooitje hooligans hier kwam zoeken

Twitteraar Colapunk heeft zijn ervaringen tijdens de Woonopstand van zondag op papier gezet. We mogen zijn verhaal over het politiegeweld hier overnemen.

Het was een goeie manifestatie op het Afrikaanderplein. De toespraken waren tof, de sfeer was strijdbaar maar gezellig, ik schreef rustig een leus op karton (“huisbazen moeten maar eens een echte baan gaan zoeken”).

Een raar contrast was de sterke politie-aanwezigheid. Gele jassen her en der, streng kijkend. Stillen liepen duidelijk rond te intimideren. Een vriendin van me die ze niet gelijk doorhad, vroeg zich af wat het zooitje hooligans hier kwam zoeken. Ook begreep ik van bekenden dat er al mensen onderweg naar het plein uitgepikt waren voor fouillering en ID-controle. Eruit gepikt omdat ze in het zwart waren, of de verkeerde vlag bij zich hadden.

Toen de demo ging lopen, vormde zich een anarcho-blok. Zoals er ook een SP-blok was, en de FNV samen liep, liep ook de radicalere anti-kapitalistische tak in een groep. We scandeerden leuzen en hadden spandoeken. Er wapperden rood-zwarte vlaggen.

En ook tijdens de tocht was die politie-aanwezigheid weer heftig. Langs de route was veel politie aanwezig, duidelijk voorbereid op een rel. En waar stillen normaal wat afstand houden, liepen ze dit keer tussen de demo in. Hier en daar snauwend en duwend als iemand te dicht bij hen in de buurt kwam of niet genoeg doorliep voor hen. De sfeer was dreigend, terwijl er geen enkele aanleiding voor was.

De reactie daarop in de demo was dan ook duidelijk. Mensen reageerden gestresst en voelden zich duidelijk opgejaagd en bedreigd. Toen net voor de Erasmusbrug iemand zonder voor ons duidelijke reden gearresteerd werd, sloeg bij een aantal mensen de schrik goed toe. Op de Erasmusbrug werd de politie agressiever. Schreeuwend, duwend en porrend met knuppels werd de demonstratie in de rijbaan-bak gedwongen, tussen een halve meter hoge stalen randen aan beide zijden, waar bovenop een haag agenten in volledig ME-pak stond, de helmen aan de riem. Plotseling stond voor en achter onze groep een linie ME en stond de demo stil. We werden duidelijk ingesloten.

Vanuit verder achterin de demo zag ik mensen die door stillen naar ons toe geduwd en getrokken werden, ze werden door de ME-linie in onze groep gegooid. Gewoon, omdat ze eruitzagen als anarchisten. Uiteindelijk stonden er denk ik zo’n honderdvijftig á tweehonderd mensen in de gele kring.

De groep was natuurlijk verward. Er was niks aan de hand, waarom gebeurde dit. Bang ook, want er stond een haag potige lui met knuppels om ons heen, en er was geen redelijk gesprek mogelijk. Maar ook boos, want het was duidelijk wat hier gebeurde: we werden er uitgepikt om wie we zijn en welke mening we uiten.

Toch lieten we ons niet zomaar provoceren. Rustig bleven we staan, we hielden elkaar vast. We riepen naar de andere demonstranten “hoe laat is het?”. Het antwoord was gelukkig “SOLIDARI-TIJD”. De demo bleef staan. “Samen uit, samen thuis” was het devies.

Na een standoff van een half uur of zo kwam vanuit voorin de demo een voor ons heroïsch beeld aanrijden: het Huisje. Gestaag reed die op de ME-linie af, en sloeg er een bres in. Onze groep poogde een uitbraak, die maar deels lukte. De politie reageerde hard en fel, en mepte erop los. Verschillende mensen kwamen terug in de groep met een bloedend gezicht.

Met enkele tientallen stonden we weer ingesloten. De rest van de demo bleef echter nog steeds staan, en was inmiddels duidelijk boos. Ze maakten zeer duidelijk dat er niet gelopen ging worden zonder ons. Ook toen de ME ons met geweld naar de andere rijbaan dwong, blijkbaar met de gedachte dat de andere demonstranten ons dan gewoon zouden passeren, liep de demonstratie niet door. Blijkbaar had de politie hier niet op gerekend. Voor mijn gevoel hebben we zeker twee uur op die brug stilgestaan, met de intimiderende politie om ons heen.

Toen kwam de tram. Achteraf blijkt dat ze de passagiers daar agressief uitgejaagd hadden, inclusief de man die amper kon lopen zonder hulp, waar ze de rollator van afgepakt hadden. De tram werd voor ons neergezet. We werden toegeschreeuwd dat we erin moesten, en met knuppels porrend erin geduwd. We werden dreigend gecommandeerd door naar achter te lopen. Toen we er eenmaal in zaten, kwamen er bij de achterdeur weer ME-ers binnen. Die schreeuwden weer dat we naar voren moesten. Er was geen moment van redelijkheid, alles dat we zagen, was een agressief masker dat dreigde met geweld als we de onredelijke orders niet direct opvolgden.

Door het glas zagen we hoe de demonstratie met geweld naar voren werd geslagen. Mensen gingen zitten met de handen in de lucht, maar werden door kuddes stillen, inmiddels met steekvrij vest, helm en lange lat, door de paardenpoep gesleept. Er waren honden, en charges met paarden. Achteraf heb ik van kameraden gehoord hoe niet-witte demonstranten er door de politie extra uitgepikt werden, achterna gezeten door stillen en politie te paard.

De tram reed weg, de brug zuidwaarts af, linksaf en daar werd hij weer stilgezet. We zagen de waterwerper voorbijrijden. Hier werd ons duidelijk gemaakt dat we gefouilleerd zouden worden, ID-controle en foto’s, en dan konden we gaan. Een voor een werden aan de voorkant mensen eruit gehaald. Ik zat achterin, en de ME-er achter me schreeuwde dat ik door moest lopen. Dat kon niet, want de tram voor me was vol. Hij bleef schreeuwen en dreigen, er was geen moment van rust of redelijkheid.

Vanuit de tram zagen we vlaggen afgepakt worden, en een paar mensen werden gearresteerd. Waarom was ons een raadsel. Het was mijn beurt, ik werd gefouilleerd, gefotografeerd en ik kon gaan.

Al die tijd is er niemand die me verteld heeft wat er nou aan de hand was. Waarom dit gebeurde. Waar ik van verdacht werd. Wat ik misdaan had. Het was mij toen al wel duidelijk, en dit blijkt ook uit beelden achteraf, dat de politie hier bepaalde wie er wel en geen recht om te demonstreren had. En dan mensen die hun linkse idealen in het anarchisme terugvinden dat recht niet hadden die dag.

Daarbij heeft de politie duidelijk het protest bewust geprovoceerd om escalatie uit te lokken, zodat het negatief in het nieuws zou komen en om een wig te drijven tussen ‘die enge antifa-krakers’ en ‘normale demonstranten’. Ik ben trots dat we dat niet hebben laten gebeuren. Geen moment is de escalatie vanuit demonstranten gekomen, en heel de demo, van FNV-er tot zolderkamercommunist, bleef staan tot ze weggeknuppeld werden. Samen uit, Samen thuis.

Met mij gaat het inmiddels wel weer. Ik heb er een paar nachten slecht van geslapen, maar ben blij zelf geen serieuze klappen gehad te hebben. Ik hoop dat het met mijn tramkameraden goed gaat. Een aantal daarvan was wel gewond, en ik zag een aantal mensen die in een lichte shock op de stoeprand zaten toen ze vrij kwamen.

Zondag was een rotdag. De politie heeft voor mij een mooie, positieve demonstratie gevoegelijk kapot weten te maken. En als ze daarbij één ding hebben weten te bewerkstelligen: ze hebben voor mij bevestigd, en een hoop nieuwe mensen overtuigd van het feit dat de politie niet te vertrouwen is als je kritiek hebt op de kapitalistische, onderdrukkende status quo.

Colapunk