“Ik betaalde Lupi Coffee eigenlijk om proefdagen te werken”

Op dit moment voert Horeca United campagne tegen Lupi Coffee. We vroegen twee van de medewerkers, Theodore en Niklas, om hun ervaringen te delen. Dit is hun verhaal.

Theodore

Mijn naam is Theodore, ik ben 30 jaar oud. Ik heb mijn studie in Griekenland afgerond en heb toen besloten om voor werk naar Nederland te verhuizen, omdat het in Griekenland erg moeilijk was om een baan met een goed salaris te vinden.

Twee jaar geleden kwam ik hier op zoek naar een werkplek met goede voorwaarden en salaris. Sindsdien heb ik in veel bars en cafés in Den Haag gewerkt. Uiteindelijk belandde ik bij Lupi Coffee. Ik heb er drie maanden gewerkt. Het was de slechtste werkervaring die ik ooit had.

Ik had op dat moment meer dan drie maanden niet gewerkt, dus ik had geld nodig voor mijn uitgaven. Bij het interview leek alles in orde, maar de realiteit was anders. Eerst moest ik bijna 300 euro betalen voor de baristacursus, ook al had ik al eerder als barista gewerkt. Acht uur lang was ik alleen maar zeep aan het schuimen. Zonder pauzes. Meneer Akef was nooit blij met het resultaat.

Ik had het geld nodig, dus accepteerde ik het aanbod. De hele cursus kostte duizend euro die ik nooit terugkreeg. Toen begon ik me te realiseren dat het een slechte plek was: de diensten duurden tien uur zonder pauzes. Er werd geen eten verstrekt. Ik mocht niet eens zitten! Ik moest er altijd druk uitzien. Ze verwachtten van mij dat ik altijd blij zou zijn en mensen zou vragen om ons beoordelingen te geven. Het toilet werkte niet goed, dus ik moest manieren vinden om “mezelf te helpen”.

Management was helemaal niet behulpzaam. Mijn vragen werden nooit beantwoord en ze gaven ons steeds meer verantwoordelijkheden, ook al was het geen onderdeel van het contract. Ik moest leidinggevend werk doen. Deze dingen beïnvloedden mijn persoonlijke leven.

Ik was van 7:15 uur ’s ochtends tot 19:00 uur van huis, ik was altijd moe, zowel mentaal als fysiek. Het geld dat ik aan het einde van de maand ontving, was nooit genoeg en nooit het bedrag dat ik had berekend. Ik werd betaald voor 8,5 uur en niet voor tien, wat mijn dienst was. De opening en schoonmaak waren niet inbegrepen. Er waren tijden dat ik het land wilde verlaten, het voelde erger dan Griekenland. Ik had geen tijd voor mijn kat en andere hobby’s en ik voelde me ellendig. Betalingen waren te laat en nooit volledig, de factuur was nep. Toen ik erover sprak, probeerden ze me te manipuleren door te zeggen dat we hulp nodig hebben en dat we je manager zullen maken. In werkelijkheid was ik al manager, aangezien ik alle diensten alleen draaide en bestellingen afhandelde.

Met mijn collega’s hebben we een goede band en al snel raakten we in gesprek over wat er allemaal gebeurde. We besloten dat het genoeg was, we zijn geen slaven. We besloten contact op te nemen met Horeca United om ons te informeren over wat we kunnen doen. Ons doel is om dat niet nog een keer te laten gebeuren. Deze mensen zouden geen bedrijf moeten hebben en mensen zo blijven behandelen.

We geloven dat we met de hulp van de vakbond meer mensen over deze zaak kunnen informeren en er zeker van kunnen zijn dat dit niemand nog een keer zal overkomen. Het voelt heel goed om deze campagne te doen, wij arbeiders kunnen dingen doen en het management en de eigenaren moeten ons met respect behandelen, zonder ons kan hun bedrijf niet overleven. Steun ons alstublieft op welke manier dan ook, door lid te worden bij Horeca United, of door ons te helpen met flyers, recensies. Een ding dat ik meneer Akef en het management wil vertellen, is dat ze hun aanpak moeten veranderen, stoppen met profiteren van mensen in nood. We hebben allemaal heel hard gewerkt en dit werd nooit erkend.

Niklas

Mijn naam is Niklas en ik kom uit Duitsland.

Ik ben 25 jaar en studeer psychologie in Leiden. In de jaren dat ik hier in Leiden woon, deed ik eerst veel bezorgklusjes op de fiets voor Thuisbezorgd en andere bedrijven. Dit waren de meest toegankelijke banen voor een internationale student die niet vloeiend Nederlands spreekt, vooral tijdens de covidpandemie.

Ik wilde altijd al meer in contact met mensen werken en was blij toen ik daar eindelijk een baan voor vond als barista bij Lupi. Toen ik mijn sollicitatiegesprek had, was ik erg enthousiast en voelde ik dat ik op de juiste plek was gekomen. De eigenaar vertelde dat in zijn zaak iedereen blij is, de werknemers graag werken en de klanten blij zijn. Concepten als het Lupi happy hour waarbij dertig minuten lang de muziek hard staat en er voor iedereen een gratis espresso is spraken mij aan, het was iets nieuws voor mij. Toen ik het sollicitatiegesprek verliet, dacht ik een werkplek te hebben gevonden waar positiviteit, geluk, teamwork en eerlijkheid kernwaarden zijn. Ik had het niet meer mis kunnen hebben…

Ik kreeg te horen dat ik een barista-opleiding moet volgen voordat ik daar aan de slag kan, wat me 290 euro zou kosten. Omdat ik weinig horeca-ervaring had, dacht ik dat dit normaal was. Verder had ik er zin in om samen met anderen een officiële baristatraining te doen en meer te leren over koffie, om alles te leren wat een goede barista moet weten en kunnen. Ik had geen referentie of 290 euro duur is, dus ik heb het gewoon betaald. Opgewonden en nerveus ging ik naar de eerste dag van de “baristacursus”.

Het was waarschijnlijk de meest teleurstellende werkgerelateerde ervaring die ik ooit heb gehad. In plaats van met anderen in een professionele setting te leren hoe je een goede barista wordt, stond ik alleen in de winkel met meneer Akef. Het enige dat ik de hele dag heb geleerd, is water met zeep schuimen. Aan het einde van de dag, na vier uur schuimend water, vertelde meneer Akef me dat als ik twintig keer achter elkaar perfect kan schuimen, ik er klaar voor ben en kan gaan, anders moet ik opnieuw beginnen. Ik weet niet zeker of dat psychologisch zo gunstig is.

“Baristacursusdag” 2, 3 en 4 waren in de winkel in Leiden, waar ik met de assistent bedrijfsleider heb geleerd hoe je de winkel opent, de kassa gebruikt, klanten bedient etc. Dit verdient eerder de omschrijving proefdag in plaats van baristacursus. Ik weet niet zeker of stofzuigen, dweilen en schoonmaken van de winkel deel uitmaken van een baristacursus.

Eigenlijk betaalde ik ze om proefdagen te werken, klanten te bedienen en winst te maken voor het bedrijf. Ik kreeg te horen dat mijn “baristacursus” was afgelopen en dat ik betaald krijg voor mijn werk zodra ik de winkel alleen kan runnen. Ik had toen al moeten vluchten. Maar aangezien ik al 290 euro aan hen had betaald, wilde ik het de moeite waard maken en mijn geld terugverdienen. Ik kreeg ook pas te horen dat ik niet zou worden betaald voor het schoonmaken nadat ik al voor de cursus had betaald. Dus bonden ze me in feite aan de plek door me te laten betalen voordat ze hun belachelijke werkomstandigheden onthulden. Ik denk dat ik me goed kan voorstellen hoe ik het werk vanaf dat moment heb ervaren. De lijst met problemen waarmee ik te maken kreeg, was erg lang. We waren doordeweeks altijd alleen in de winkel en een dienst was zo’n tien uur. Aangezien er niemand anders was, was het onmogelijk om een lunchpauze te nemen. Toch werd een lunchpauze van één uur van onze lonen ingehouden.

We sloten de zaak elke dag om 18:00 uur nadat we tien uur achter elkaar hadden gewerkt. We moesten uitloggen bij het systeem en vervolgens bij de kassa. Daarna moesten we de winkel schoonmaken. Omdat we werden betaald op basis van ons inklokken en uitklokken bij de kassa, kregen we niet betaald voor het schoonmaken. Bovendien dreigden ze ons dat we niet betaald zouden krijgen als we niet goed genoeg zouden schoonmaken. Op zondag was het drukker, maar toch was er maar één arbeider in de winkel.

Om ons te “steunen”, werd ons verteld om geen borden te gebruiken, maar de plastic bekers en borden. Elke zondag moest ik vier of vijf enorme zakken wegwerpbekers en -borden weggooien. Ik heb nog nooit zo’n onnodige afvalproductie gezien om het geld te sparen om werkers te betalen. Het is gewoon krankzinnig dat mensen 290 euro moeten betalen voor een niet bestaande cursus en in plaats daarvan moeten betalen voor werken. Het hele bedrijf van meneer Akef is gebouwd op het uitbuiten van mensen die het geld nodig hebben. Voor hem is 300 euro niet veel geld, voor ons wel. De behandeling door meneer Akef is zonder enige menselijkheid.

Hij profiteert gewoon van elke werknemer die hij inhuurt. Hij neemt graag minderjarige of internationale mensen in dienst, want minderjarigen zijn goedkoper en internationals kennen de wet niet en hebben geen plek om hulp te krijgen, zodat ze niet zullen klagen over de belachelijke omstandigheden. De zaak ademt een sfeer van kritiek, druk en uitbuiting. De relatie met mijn collega’s was goed, maar aangezien we normaal gesproken alleen werkten, zagen we elkaar nooit echt, alleen tijdens de verplichte maandelijkse vergadering of wanneer de een de dienst beëindigde en de ander begon.

Iedereen was heel voorzichtig met klagen, maar langzaamaan begon ik met een, twee mensen te praten en te vragen hoe zij de werkomstandigheden ervaarden. Op een gegeven moment hebben we een WhatsApp-groep van acht personen opgericht en konden we eindelijk open praten over onze meningen en ervaringen uitwisselen. Binnen een maand stopte iedereen van ons, waarbij de meesten van ons betalingskortingen kregen. Ik kon pas stoppen toen ik een nieuwe baan vond omdat ik het geld nodig had. Ik vond een nieuwe baan bij een ander koffietentje, maar was erg sceptisch of de behandeling daar hetzelfde was en ik wantrouwde mijn nieuwe baas in het begin, vroeg mij af of hij wel eerlijk was over de werkomstandigheden. Gelukkig is het een erg leuke winkel en ben ik blij om nu daar te werken.

We zijn allemaal studenten of jonge werkende mensen, dus we hebben niet zoveel geld om een advocaat te betalen. We zijn erg blij om met Horeca United een andere manier en optie te vinden om gerechtigheid te vinden. Deel het verhaal alsjeblieft met zoveel mensen als je wilt en kent. Ga naar een van de zaken, kijk rond en proef de sfeer. Kijk zelf of je denkt dat ons verhaal waar is en of dit een goede of slechte plek is. Als je het ermee eens bent, laat anderen weten wat daar gebeurt. Hiermee kun je voorkomen dat nieuwe mensen worden uitgebuit omdat ze daar zijn aangenomen. Deze uitbuiting moet stoppen. Hij moet dit niet meer kunnen, anders zullen steeds meer mensen slachtoffer worden.

Als ik één ding kon zeggen tegen meneer Akef, zou ik hem vertellen dat ik medelijden heb met iedereen die voor hem moet werken.

Dit artikel is hier voor het eerst gepubliceerd: Baristas doen hun verhaal over de werkomstandigheden bij Lupi Coffee (horeca-united.nl)