Turkije: leren van de beweging voor het Gezi-park
“The only thing they don’t know how to handle is non-violence and humour” – John Lennon
Miljoenen mensen in Turkije zijn de afgelopen weken de straten opgegaan om hun ongenoegen te uiten over de regering. Wat begon als een protest voor het behoud van het Gezi-park op het Taksim-plein in Istanboel, breidde zich door het harde ingrijpen van de politie uit tot een landelijke beweging. Het is inmiddels duidelijk dat het niet alleen gaat om het behoud van het Gezi-park. De mensen hebben genoeg van het economisch liberale en cultureel conservatieve beleid en het autoritaire optreden van de regering. Het verzet werd heel snel massaal en vanuit de regering kwam even snel een heftige tegencampagne op gang, maar toch hebben de demonstranten zich niet laten verdelen en wegjagen. Ze hebben ervoor gezorgd dat mensen maar bleven komen en ze hebben de sympathie gewonnen van heel de wereld. Wat kunnen wij leren van dit verzet?
Een belangrijke kanttekening is dat ikzelf niet aanwezig ben geweest bij het verzet, maar het wel zo nauw mogelijk heb geprobeerd te volgen via de media, de sociale media en contacten met vrienden die deelnemen aan het verzet. Dit artikel moet vooral gezien worden als een beginproduct, vanwaar we verder kunnen met aanvullingen en discussies.
Dit is het vijfde in onze reeks artikelen van Doorbraak-auteurs over de actuele gebeurtenissen in Turkije. Eerder schreef Bülent Yilmaz:
Meer over de opkomst van het fundamentalisme in Turkije lees je in de artikelen van Mehmet Kirmaci: |
Ervaring met geweld
Op de derde dag dat de demonstranten in het Gezi-park zaten, greep de politie gewelddadig in. Dat was op vrijdag 31 mei de aanleiding voor bewoners van Istanboel, met name linkse activisten, om met grote groepen naar het Taksim-plein te gaan. Het was essentieel voor het vervolg van de protesten dat de activisten daadwerkelijk op het Taksim-plein zouden kunnen komen om te demonstreren. Dat werd echter vrijwel onmogelijk gemaakt door het inzetten door de regering van grote aantallen agenten, en door het gebruik van geweld en veel traangas. Uiteindelijk lukte het de demonstranten toch om op het plein te komen. Daarbij speelde één groep een essentiële rol, namelijk de hooligans van de sportclub Beşiktaş uit Istanbul: Çarşı.
Çarşı is in 1982 opgericht en staat bekend om haar sociaal betrokken leuzen tijdens voetbalwedstrijden. De cirkel om de letter ‘A’ in hun logo en de leus “Çarşı, against everything” benadrukken het anarchistische karakter van deze uit duizenden hooligans bestaande groep. Ook buiten de voetbalwedstrijden om is Çarşı actief. Zo zijn de hooligans bloeddonorcampagnes begonnen en nemen ze elk jaar deel aan de 1 mei-demonstraties. Sinds 1977 is het in Istanboel verboden om de Dag van de Arbeid te vieren op het Taksim-plein. Elk jaar op 1 mei vinden er daar daarom gevechten plaats tussen de politie en linkse activisten. Ook Çarşı neemt deel aan die strijd en het lukt de hooligans vaak om ondanks het politiegeweld op het plein te komen.
Zo heeft Çarşı zowel tijdens als buiten voetbalwedstrijden om ervaring opgedaan met politiegeweld. Die ervaring kwam goed van pas aan het begin van de strijd om het Gezi-park, toen men op het Taksim-plein wilde komen. Twitter was het medium waarmee de actievoerders elkaar op de hoogte hielden. Zo werd getwitterd waar er veel politie aanwezig was, waar geheime agenten waren, en waar er gewonden waren, zodat mensen met een medische achtergrond konden komen en medische hulpmiddelen gebracht konden worden.
Çarşı schrok niet van het politiegeweld, maar ging er tactisch en beheerst mee om. Doordat het hen lukte om op het plein te geraken, konden er de volgende dag honderdduizenden mensen vanuit heel Istanboel naar Taksim komen, en in bijna vijftig Turkse provincies gingen ook nog eens miljoenen mensen de straten op. Later wist Çarşı op verschillende momenten en manieren mededemonstranten te beschermen, te steunen en te motiveren.
Sociale media en internet
Nieuws over wat er in Turkije gebeurde, werd snel verspreid via Twitter, Facebook, en Youtube. Berichten, foto’s en filmpjes gingen razendsnel de wereld rond. Op deze manier waren het de demonstranten zelf die het verhaal aan de wereld lieten zien, een reëler beeld bestaat er niet. Ondanks de vele pogingen van de Turkse media om een negatief beeld te schetsen van de demonstranten, kan de hele wereld weten dat die gelijk hebben in hun strijd. Ook is het duidelijk geworden, zover dat nog niet het geval was, dat een groot deel van de Turkse media niet onafhankelijk is. Dankzij het zwijgen van de reguliere media en het gebruik van de sociale media werd het echte verhaal verteld.
Daarnaast zijn de sociale media ook gebruikt tijdens gevechten met de politie. Zoals eerder aangegeven heeft Çarşı via Twitter steeds mededemonstranten op de hoogte gehouden van de stand van zaken op dat moment. Een voordeel was dat Çarşı een goed georganiseerde groep is in de wijk Beşiktaş die dicht in de buurt ligt van het Taksim-plein. De sportclub Beşiktaş is van deze wijk. Op Twitter heeft Çarşı momenteel bijna 230 duizend volgers. De demonstranten in de wijk, voornamelijk Çarşı-aanhangers, wisten via de tweets van de groep welke route ze wel en welke ze niet moesten nemen naar het Taksim-plein.
De onoverzichtelijkheid en ongeordendheid van de berichten, foto’s en filmpjes op internet had zijn eigen charme. Toch was het verstandig van de demonstranten om het Taksim Solidarity Platform, waaraan meer dan honderd organisaties deelnamen, te kiezen als woordvoerder. Taksim Solidarity kondigde via de sociale media van tevoren aan waar en wanneer ze hun persberichten zouden voordragen en publiceren op de site. Daarin werden voornamelijk gebeurtenissen, visies, eisen en vervolgstappen van de demonstranten geformuleerd.
Leef volgens je idealen
De nacht na de eerste rellen begonnen de demonstranten het Taksim-plein schoon te vegen. De volgende dag verschenen er foto’s op Twitter en Facebook van het schone Taksim-plein. Dat liet zien dat de demonstranten niet alleen met woorden, maar ook met daden voor een schonere wereld zijn. Daardoor kregen ze veel sympathie. Ook de daarop volgende dagen werden het Gezi-park en het Taksim-plein elke avond schoongeveegd.
Daarnaast was het opvallend dat er tijdens de gevechten niet alleen berichten verschenen over de mensen – waar er gewonden waren en waar ze welke spullen nodig hadden – maar ook over dieren die last hadden van bijvoorbeeld traangassen. De vrijwillige dierenartsen konden op die manier naar de dieren toe om ze te verzorgen en te beschermen.
In de avonden en soms ook de nachten kwamen de demonstranten die in het Gezi-park bleven, bijeen om te vergaderen over de eisen en later ook over de vervolgstappen. Het was belangrijk dat de eisen die werden gesteld doodnormaal en haalbaar waren.(1) Dat zorgde ervoor dat er een helder perspectief ontstond waar ook het brede publiek zich in kon vinden. Iedereen kon deelnemen en zijn of haar bijdrage leveren aan de bijeenkomsten. Het Taksim Solidarity Platform coördineerde de bijeenkomsten en kwam aan het einde steeds met één verhaal naar buiten. Soms werden er ’s nachts om twee uur nog tweets gestuurd dat de vergadering niet afgelopen was.
Na twee weken in het Gezi-park, verjoeg de politie de demonstranten met wapens als water met chemische middelen, traangas en rubberkogels. De volgende dag kwamen de demonstranten bijeen in ongeveer twintig andere parken en gingen daar door met de vergaderingen. De slogan was: “Overal is Gezi-park, overal is verzet”. De dag daarop stuurde Taksim Solidarity een bericht dat in heel Turkije mensen bijeen konden komen in de parken om met elkaar in gesprek te gaan over de toekomst. Dat werden “parkfora” genoemd. De uitkomsten van deze gesprekken konden ze mailen naar Taksim Solidarity. Op die manier zorgden ze voor structuren die het iedereen mogelijk maakten een bijdrage te leveren, en waardoor iedereen zich meer betrokken kon voelen bij het verzet.
Tijdens het verblijf in het Gezi-park was er ruimte voor iedereen. Overal hingen spandoeken van uiteenlopende bewegingen, bijvoorbeeld milieu- en LGTB-groepen, maar ook Turkse vlaggen en vlaggen van de Koerdische partij BDP. Eten en drinken was gratis. Er werd een bibliotheek gebouwd waar iedereen boeken kon lenen. Als er een zakkenroller werd geïdentificeerd, dan werd die snel door de activisten verwijderd. Dagelijks was er muziek en theater. Er waren veel acteurs, zangers en kunstenaars aanwezig. Gezi-park werd een gezellige plek om te zijn. Er waren niet slechts jongeren, zoals wel werd gesuggereerd, maar veel mensen kwamen ook met hun families. In een cartoon werd gegrapt: “Bedankt Erdoğan, onze kinderen zaten altijd asociaal achter de computer. Nu zijn ze dagelijks met hun kameraden in het park.” Er werd alvast een solidaire en gezellige wereld gecreëerd waarin de mensen altijd wel zouden willen leven, een wereld waar mensen voor willen strijden.
Eind juni concentreerde het verzet zich meer in de wijken Beşiktaş en Kadıköy. Maar ook in andere wijken komen mensen nog dagelijks bijeen om te vergaderen. Ook elders in het land gaan de vergaderingen door. Daarbij wordt bijvoorbeeld besloten om de volgende dag actie te voeren omdat de moordenaar van een demonstrant is vrijgesproken, of om de volgende dag naar het hoofdkantoor van een krant of tv-zender te gaan om te protesteren. In Ankara vinden er tijdens deze acties nog dagelijks gevechten plaats met de politie. Iedere keer als men in Istanboel besluit om weer naar het Taksim-plein te gaan, komt de politie in actie om de mensen met geweld te verdrijven. In de wijk Kadıköy worden de demonstranten aangevallen door groepen van ongeveer dertig mannen, waarvan het onbekend is wie ze zijn.
Een van de beslissingen tijdens de parkvergaderingen was dat er actie gevoerd zou gaan worden voor Lice. Dat is een stad in de provincie Diyarbakır. Op 28 juni werd daar geprotesteerd tegen een bouw van een gendarmeriebureau, waarbij de politie weer overging tot het gebruik van geweld en een demonstrant vermoordde. Het is uniek dat op deze manier actie gevoerd wordt in het westen van Turkije tegen het politiegeweld tegen de Koerden in het oosten van het land. Het was goed van de demonstranten om zo het verzet te verbreden.
Op zaterdag 29 juni kreeg ik een mail van een vriend: “Het is een klein beetje rustiger geworden hier [Istanboel], maar een klein beetje maar. […] Gisternacht is zowel in Beşiktaş als in Kadıköy gedemonstreerd voor Lice. Beide wijken zijn vrij seculier en kemalistisch, maar op de straten zijn Koerdische leuzen geroepen. Mensen gaven steun door vanuit hun ramen tegen potten en pannen te slaan. Dat is voor het eerst in de geschiedenis van Istanboel. De geest van Gezi gaat door. Als mensen twitteren voor Lice, zetten ze er #resistlice, maar daarnaast ook #resistgezi voor. Het lijkt de goede kant op te gaan. […] In de parkvergaderingen komen steeds nieuwe ideeën. Het feit dat we leren te vergaderen is zelfs een winst. Gisteren is bij de parkvergadering van Abbasağapark [in Beşiktaş] besloten om drie demonstranten naar Lice te sturen. Er wordt nagedacht over nieuwe manieren van actievoeren. Dit is allemaal voor het eerst in de Turkse geschiedenis. Zelfs op het eiland [Heybeliada, één van de eilanden van Istanboel] vergaderen we twee avonden in de week.”
Gebruik van humor
Humor werd opvallend veel gebruikt door demonstranten. Daardoor werd het verzet toegankelijk voor een groot publiek. Als slechts het politiegeweld en de ellende die daardoor ontstond in beeld waren gekomen, dan had het verzet voor het grote publiek eng kunnen worden. Door het gebruik van humor werd het ook iets gezelligs waar mensen bij wilden horen en iets dat mensen wilden volgen.
De demonstranten werden door premier Recep Tayyip Erdoğan “çapulcu” genoemd, wat zoiets betekent als “sloeber”. Letterlijk zei hij: “We kunnen niet toekijken wat enkele çapulcu’s onze mensen aandoen”. Het woord çapulcu werd snel als een geuzennaam overgenomen door de demonstranten en er werd gezegd: “We zijn allen çapulcu”. Dat ging snel de hele wereld over en er kwam overal respons. Onder meer van Noam Chomsky die zei: “I’m a chapuller as well”. Het woord werd verengelst door chapuller te gebruiken en er werd een werkwoord van gemaakt: chapulling. De Turkse Instelling voor Taal veranderde in hun online woordenboek de betekenis van het woord çapulcu van “sloeber” naar “rebel”, en het woord chapulling kwam snel op Wikipedia.
Ook werd er met humor en een mooie boodschap gereageerd op het verzoek van Erdoğan aan de moeders van de demonstranten. “Beste moeders”, zei hij, “haal jullie kinderen voor hun eigen veiligheid weg van het Gezi-park”. De moeders reageerden daarop door hand in hand een menselijke ketting te creëren rondom het Gezi-park om hun kinderen te beschermen tegen het politiegeweld. Er werd een spandoek opgehangen met de tekst: “Beste moeders van de politieagenten, haal jullie kinderen weg van het Gezi-park voor hun eigen veiligheid”.
Er zijn ook veel acties gevoerd bij de hoofdkantoren van verschillende televisiestations, omdat die weigerden het verzet uit te zenden. Sterker nog, ongeveer op de vierde dag van het verzet werden provocateurs ingezet om geweld met de politie uit te lokken, en juist dat werd wél uitgezonden door vele tv-zenders. De vier zenders die wel alles lieten zien zoals het gebeurde, kregen een boete van de regering. Tijdens heftige rellen op het Taksim-plein was op de Turkse versie van CNN, CNN Türk, een documentaire te zien over pinguïns. De volgende dag liepen de demonstranten met T-shirts met een pinguïn erop en daaronder de tekst “#resistantartica”. Ook hadden demonstranten pinguïnpoppen meegenomen met de tekst: “Ik ben hier, waar is CNN Türk?”
Eerder al had Erdoğan gezegd dat iedereen drie kinderen moest maken. Demonstranten hielden een spandoek omhoog met de tekst: “Wil je drie kinderen zoals wij?”
Er werd een helikopterlandingsplaats getekend op het Taksim-plein met de tekst eronder: “Kom maar naar beneden als je durft”.
Het logo van de partij van Erdoğan is een gloeilamp. Op een stuk karton was geschreven: “Zelfs Edison heeft spijt”.
En tot slot: op een getekend windows-venster stond “Installing Democracy”, en op een tweede venster: “Cannot install democracy. Please remove the system”.
Trap niet in de val
Erdoğan heeft op veel manieren geprobeerd om een einde te maken aan het verzet. De eerste dag heeft hij politiegeweld ingezet, maar de mensen hadden eenmaal de angst overwonnen en het aantal demonstranten bleef maar groeien. Vervolgens zei Erdoğan dat de kleine sociaal-democratische partij CHP achter het verzet zat. Ook daar werd direct een grap over gemaakt: “De kortste mop van de wereld: ‘sociaal-democraten zitten achter het verzet’”.
Daarna zei Erdoğan dat de demonstranten allemaal terroristen waren, maar niemand trapte daar in. De premier zag dat het allemaal niet werkte en probeerde het via de eeuwenoude tactiek van verdeel en heers. Hij zei dat de mensen die het Gezi-park willen beschermen alle recht hebben om dat te doen. Maar er zouden radicale groepen zijn die misbruik maakten van de actie van de milieuactivisten. Die zouden de milieuactivisten misbruiken om geweld te kunnen plegen tegen de politie. Na deze uitspraken had er mogelijk een verdeeldheid kunnen ontstaan tussen de demonstranten. Er had een groep kunnen zijn die Erdoğan gelijk zou geven. Maar niemand gaf hem gelijk. De demonstranten waren te slim voor de premier.
Ook werden er provocateurs ingezet die winkels gingen vernielen zodat Erdoğan dat vervolgens in een toespraak kon misbruiken. Er werden provocateurs ingezet die geweld gingen gebruiken tegen de politie. Maar steeds werd snel door de demonstranten, voornamelijk door Taksim Solidarity en Çarşı, het bericht verspreid dat niemand zich moest laten provoceren. Demonstranten hebben sommige provocateurs ook gevolgd en gefotografeerd, waarbij het gelijk duidelijk werd dat het geheime agenten waren. Toen de provocateurs slaags raakten met de politie, waren het de demonstranten die hen uit elkaar probeerden te halen. Toen dat mislukte, gingen de demonstranten aan de zijlijn staan met de armen over elkaar, kijkend naar het theater dat werd gespeeld.
Ook werden er geheime agenten ingezet die alcohol gingen uitdelen aan de demonstranten, maar ook daarbij vielen ze door de mand. Het was voornamelijk Çarşı die twitterde dat diegenen die alcohol uitdeelden geheime agenten waren en dat niemand het dus moest aannemen. Het lukte de demonstranten op deze manier goed om één groep te blijven. Maar Erdoğan ging door met zijn uitlatingen. De demonstranten zouden met schoenen aan een moskee zijn binnengegaan en ze zouden daar alcohol hebben gedronken. De imam van de moskee ontkende dat. Hij had de moskee juist opengesteld zodat er gewonde mensen konden worden verzorgd. In een interview zei hij: “Ik ben een religieus man. Ik kan niet liegen. Ik heb niemand gezien die alcohol dronk in het moskee”. Hoe meer Erdoğan zijn mond opendeed, hoe belachelijker hijzelf werd.
Erdoğans verdeel en heers-tactieken werken dus niet. De demonstranten gaan door met de acties, ook op het Taksim-plein. In een andere poging om het verzet te smoren liet Erdoğan invallen doen om actievoerders, voornamelijk linkse activisten, op te pakken. Zo zijn er ook invallen gedaan bij de actieleiders van Çarşı. Die razzia’s gaan nog steeds door.
Na de ontruiming van het Gezi-park ontstond spontaan de “standing man”-actie. Een choreograaf stond urenlang stil op het Taksim-plein. Later sloten mensen zich bij hem aan en de volgende dagen stonden er ook mensen stil in andere steden en landen. Hoewel ze stil stonden, werden sommigen toch gearresteerd.
In dit artikel heb ik geprobeerd, zonder zelf bij het verzet aanwezig te zijn geweest, een aantal lessen te trekken. Die kunnen van pas komen bij onze toekomstige protesten. Wat er momenteel in Turkije gebeurt, en inmiddels ook in Brazilië, is niet los te zien van de mondiale Occupy-beweging en de opstanden in het Midden Oosten. Voor ons de taak om uit elk verzet lessen te trekken om het bij een volgende opstand beter te doen.
Emek Egeli
Noot
1. De eisen van de demonstranten luiden: 1) Het Gezi-park moet een park blijven; 2) De politiechef en alle andere voor het geweld verantwoordelijke ambtenaren moeten ontslagen worden; 3) Het gebruik van traangas moet verboden worden; 4) Alle arrestanten moeten onmiddellijk vrijgelaten worden; en 5) Het verbod op bijeenkomsten en protesten in openbare ruimten moet opgeheven worden.
Wees wel zo eerlijk en geef ook aan wat de overige eisen waren.
Ik zal het wel even aanvullen voor je:
– annuleren van bouw 3e brug in Istanbul.
-annuleren van bouw 3e vliegveld in Istanbul (grootste ter wereld cap.150 miljoen passagiers jaarbasis)
-Annuleren van bouw kerncentrales (hard nodig aangezien Turkije voor 70% afhankelijk is van buitenlandse energiebronnen)
– annuleren van ‘Kanal Istanbul’ zeestraat dat Middelandse zee met Zwarte zee zal verbinden.
Dit zijn o.a de eisen geweest van overlegplatform Taksim, welke namens demonstranten sprak. Door deze eisen kenbaar te maken heeft het in de ogen van hrt volk alle geloofwaardigheid verloren. Derhalve niets meer te maken met vreedzaam protest om bomen.
De eisen waren voor het laatst gepubliceerd op 12 juni op deze site http://taksimdayanisma.org/12-06-2013-tarihli-basina-ve-kamuoyuna-duyuru?lang=en
Eric,
De eisen die je opsomt zijn correct. Alleen je verwart de eisen van het verzet als geheel (dit zijn er wel veel meer) met de (voorlopige) eisen van Taksim Solidariteit die zijn voorgelegd aan Premier Erdogan. De eisen van Taksim soladariteit zijn samengevat in aantal punten zoals hieronder:
– De politie moet zich terugtrekken.
– Er moeten duidelijke toezeggingen gedaan worden dat het Gezi-park niet vernietigd wordt.
– Alle opgepakte actievoerders moeten worden vrijgelaten.
– Pleinen zoals Taksim in Istanboel en Kizilay in Ankara moeten worden opengesteld voor publieke acties en demonstraties, zoals op 1 mei.
– Alle verantwoordelijken voor de harde opstelling van de politie moeten worden opgespoord en aangeklaagd.
Alleen je constatering dat “door deze eisen kenbaar te maken heeft het in de ogen van het volk alle geloofwaardigheid verloren” klopt van geen kant. De hele dynamiek zorgt ervoor dat mensen met meer en met verschillende eisen komen. Niet dat dit meteen gehoord wordt, totaal niet. Maar puur omdat ze recht hebben als bewoners van een land of een stad om dit te doen. “Dit is pas het begin, de strijd gaat door”, roepen ze. Ik kan je wel tal van voorbeelden geven, maar alleen al dat in twee parken in Istanboel dagelijks honderd mensen bij elkaar komen om te discussiëren over “hoe nu verder” en dagelijks activiteiten en demo’s organiseren zegt al genoeg. Gisteren waren op een doordeweekse dag in de wijk Kadikkoy meer dan 15.000 mensen bij elkaar gekomen om te protesteren tegen moord op 37 mensen in stad Sivas in 1993 door moslimfundamentalisten en nationalisten.
De grote megaprojecten van Erdogan, die je hierboven opnoemt, betekenen voor rijke lui meer winst, maar voor de gewone man en vrouw alleen maar ellende. Ik kan hier niet op al die punten ingaan, maar neem nou de derde brug die je hierboven aankaart. Deze brug gaat gebouwd worden aan de noordkant, het groenste gebied van Istanboel. Experts op dit gebied stellen in hun rapporten dat dit project het merendeel van de zoetwaterbronnen, die de bewoners van Istanboel voorzien van water, gaat vernietigen. Plus duizenden bomen, plus woongebieden waar mensen generaties lang wonen. Wat moet je met een brug als je geen druppel water meer hebt om te drinken, geen boom hebt om eronder te schuilen. Verzet daartegen is juist daarom zo noodzakelijk.
Aanvullend op Bülent: er komen honderden mensen dagelijks bijeen in Kadiköy en Besiktas, maar ook in parken van andere wijken van Istanbul en andere steden van Turkije komen mensen bijeen. Niet overal dagelijks, maar bijvoorbeeld twee keer per week.
Wat de demonstranten willen is zeggenschap over hun woongebied. Een doodnormale eis. En zeker ook geloofwaardig.
De Turkse politie in burger loopt nu met enorme machetes in de hand op Taksimplein rond. Zodoende probeert Tayyip Erdoğan angst te zaaien onder demonstranten om ze weg te jagen. Het lukt ook aardig goed.
Of is het de tussenkomst van vakantieperiode waardoor de demonstraties afgezwakt zijn?
Beste Timur, de strijd gaat door. Parkvergaderingen worden nog druk bezocht. Woensdag waren weer tienduizenden mensen de straten op. Politie heeft weer hard ingegrepen, vnl in Ankara en Hatay. In Hatay is zelfs het leger ingezet.
De strijd gaat door. Zie daarvoor ook het artikel http://www.doorbraak.eu/turkije-de-strijd-gaat-door-tot-taksim-van-ons-is/
gezi park opstand is door de buitenlandse geheime diensten en door de extreme linkse groeperingen gepland en door aantal grote jongens financiel gesteund zoals koc holding (turkse engelse grote magnaat landen zols israel ,duitsland engeland, frankrijk en belangrijkste cia amerieka onder andere een aantal geheime dienst agenten waaronder een iranse opgepakt tijdens deze opstand ) het is eerst begonnen met zogenaamd verwijdering van een aantal bomen al gauw bleek dat er totaal anders achter zat en dat hebben we gezien nl regering laten omvallen alles is geprobeerd zelfs muziekanten, dansers en piano spelers ingehuurd, alles was gepland tot de kleinste detail wat ze vergetrn waren dat we dit soorten dingen niet meer in trappen en achter onze president staan. vorige president hebben ze ook geprobeert om af te laten treden is niet gelukt toen hebben ze hem willen vermoorden in de soort 2e kamer maar hij is licht gewond geraakt uiteindelijk hebben ze hem vergiftigd.Nu willen ze deze present ook vermoorden maar volk staat achter erdogan ze zeggen dat hij dictator is nou ik heb geen dictator gezien die protesten toelaat en het waren niet eens vreedzame protesten maar alles werd vernield beschadigt en verbrandt een ding was duidelijk ze wilden chaos creeren.
braaf azirila, braaf… goedzo, goed gedaan. Hier heb je een koekje van ome Tayp. En rustig verder slapen he.
Dit soort conspiracytheorie-achtige analyses (of je dit een serieuze analyse kunt noemen is natuurlijk de vraag) dat de Juni-opstand werk zou zijn van buitenlandse krachten is een veel gebruikt propaganda-middel geweest van de Turkse staat in de jaren 60 en 70 tegen linkse/communistische krachten om zo de opstand te marginaliseren. Toen kwam het gevaar vanuit Sovjet Unie, daar zou van alles bedacht worden om de Turkse staat omver te werpen. De AKP gebruikt ditzelfde oude concept van de Turkse staat zonder enige schroom tegen de Juni-opstand nog steeds, terwijl het eigenlijk allang verouderd is, en daarmee schiet de partij zichzelf in de voeten. Want het is uiteindelijk de AKP zelf die met de in deze reactie genoemde krachten in een kamp zit, tegen het regime van Assad (niet lang geleden nog een goede vriend van Erdogan trouwens) of tegen Iran. Het is de AK Partij die economische en politieke relaties onderhoud met deze landen.
De AKP en de Turkse staat zijn sinds de jaren 60 en 70 blijkbaar niet veranderd, maar groep die in opstand komt is wel degelijk anders dan in de jaren 60. Om een voorbeeld te noemen: anti-kapitalistische moslims strijden zij aan zij met LGBT en socialisten tegen de macht van het kapitaal, iets wat toentertijd ondenkbaar was geweest. Het kost de AKP en haar aanhang moeite om dit nieuwe nieuwe fenomeen, om de nieuwe opstand te begrijpen, om die vervolgens te kunnen onderdrukken. Het past niet in hun verouderde discours om hier een antwoord op te formulieren. De groep die in opstand komt is zo divers en diffuus dat die ongrijpbaar lijkt. Eerder konden de machthebbers een organisatie lamleggen door bepaalde kaders of leiders uit te schakelen. Anno 2013 is dit niet meer zo makkelijk, zo lijkt het.
Wat wel gebeurd, is dat men als een doorgedraaide cowboy uit het Wilde Westen, om zich heen schiet en hoopt het juiste doel te treffen. Zo moesten zelfs de laatste zes vertegenwoordigers van Taksim-solidariteit, die overleg voerden met Erdogan ten tijde van de opstand, bij de politie komen voor een verhoor. Eerder zijn mensen van de architecten- en ingenieurs-organisatie TMMOB en leiders van de fanclub “Carsi” van voetbalclub Besiktas opgepakt.
Erdogan, is hij een dictator of niet. Als we Azirila moeten geloven is hij dat niet, want zoals Azirila beweerd laat hij demonstraties toe. Ja, hij heeft demonstraties toegelaten, die van hemzelf, van zijn eigen partij. Verder heb ik geen demonstratie gezien die niet zonder politie-ingrijpen is geëindigd, en er zijn echt er hoop geweest. Erdogan zegt zelf dat je niet zomaar ergens kan gaan demonstreren. Je moet eerst toestemming vragen, en als je geluk hebt, dan mag je ergens heen waar autoriteiten er toestemming voor geven. “Je kan de pot op”, zeggen de activisten, “wij demonstreren waar en wanneer we willen”. Op 1 mei, bijvoorbeeld, mocht men het Taksim-plein niet op, zogenaamd omdat het gevaarlijk zou zijn wegens bouwwerkzaamheden. Toen mensen dat negeerden werden ze door de politie uit elkaar gejaagd met gas en knuppels. Aan het begin van de Gezi-park opstand waren er daar duizenden mensen aanwezig en gebeurde er helemaal niets.
De reputatie van een dictator krijg je niet zomaar. Zo bestaat er geen enkele onafhankelijke rechtbank meer in Turkije, ook niet in de zin van een kapitalistische rechtsstaat volgens westerse maatstaven, om zo maar te zeggen. Alles functioneert onder de strikte controle van de AK-Partij. Want het onderscheid tussen wetgevende macht en uitvoerende en rechterlijke macht is helemaal opgeheven. Er is geen sprake meer van een onafhankelijke rechtbank als een staatshoofd, in dit geval Erdogan, openlijk aankondigt dat hij de rechter opdracht heeft gegeven om te doen wat noodzakelijk is. De gevolgen van zijn alleenheerschappij zijn natuurlijk desastreus voor de oppositionele krachten. Zo zitten in Turkije meer journalisten gevangen (rond de 70 volgens officiële cijfers) dan in China en Iran, en talloze kritische journalisten zijn op straat gezet. Erdogan heeft bijna de gehele mainstream media in zijn macht gekregen. Parlementariërs die zogenaamd onschendbaar zijn worden door de politie in elkaar gemept. Kunstenaars die een kritische geluid laten horen krijgen een aanklacht aan de broek, of ze worden gelyncht of gevangen gezet. Er wordt over gesproken om politie in de universiteiten en stadions te plaatsen om daar de opstand te kunnen onderdrukken. Alevieten en Koerden worden al tien jaar aan het lijntje gehouden dat ze meer democratische rechten zouden gaan krijgen. Maar aan de Grondwet uit de jaren 80 (van de militaire coup) is niets veranderd en er is geen enkele generaal, of andere schuldige aan de coup bestraft, voor zijn daden. In tegendeel, misdadigers worden door de AKP beloond met betere functies. Zo zijn bijvoorbeeld de mensen die schuldig waren aan de dood van 38 intellectuelen in Sivas beloond door de AKP. Ze kregen allemaal een goede baan binnen de partij. Dat is de democratie die de AKP heeft gerealiseerd in de tien jaar dat ze aan de macht is. En de 34 kinderen en jongeren die in opdracht van Erdogan zijn gebombardeerd in Roboski in Koerdistan, hadden dat aan zichzelf te danken, volgens hem, want ze waren smokkelaars. De staat kan geen verschil zien tussen een smokkelaar en een PKK-strijder.
Duizenden mensen hebben in het Gezi-park een commune gecreëerd. Ze bouwden een ziekenhuis, een keuken waar je gratis eten kreeg, een plaats voor kinderen waar ze rustig konden spelen, een gebedsruimte voor gelovigen, een bibliotheek waar je kon lezen. Er ontstond een onafhankelijke tv die live verslag deed daar ter plekke. Er was geen criminaliteit, geen onderdrukking, geen discriminatie, uitsluiting of wat dan ook. Zelfs zwervers en straatkinderen zochten er hun bescherming. De AKP-politie maakte daar bruut een einde aan. De mensen werden met gas en knuppels weggejaagd, en alles wat daar was opgebouwd werd vernield en in brand gestoken. Propaganda dat activisten auto’s in brand hebben gestoken, winkels hebben geplunderd, ramen hebben kapot gegooid werd vanaf het begin puur gebruikt om activisten te criminaliseren. Er is geen enkel bewijsmateriaal, in beeld of geluid, dat laat zien dat activisten doelbewust dingen aan het vernielen zijn geweest. Ondanks herhaalde pogingen konden de autoriteiten niets vinden. Zelfs de leugen dat activisten die bescherming zochten bij een moskee daar alcohol zouden hebben gedronken. De imam van die moskee heeft tijdens een verhoor op het politiebureau, dat zes uur duurde, vol gehouden dat hij man van god is en niet kan liegen, en dat daar niets gebeurd is buiten mensen medische hulp verlenen. Daarentegen zijn er tal van beelden en geluidsmateriaal dat laat zien dat de politie onschuldige mensen aanvalt, verwondt, in elkaar slaat, doodschiet. Er zijn tal van beelden waarop de politie lukraak gascapsules in huizen, auto’s en winkels schiet, branden veroorzaakt, mensen probeert te arresteren door ergens naar binnen te gaan terwijl ze daar eerst toestemming voor moeten hebben.
Terwijl er duidelijk beeldmateriaal is opgedoken waarop te zien is hoe de politie samen met burgerfascisten activist Ali Ismail Korkmaz meerdere keren in elkaar slaat, lopen deze mensen nog steeds vrij rond. Dat geldt ook voor andere vermoorde activisten. De agent die Berkin Elvan, een veertienjarige, onschuldige jongen in zijn hoofd heeft geschoten tijdens een demonstratie, toen hij brood ging halen, en die sindsdien in een coma ligt, loopt nog steeds vrij rond. En als je ondanks dit alles vol kan houden dat Erdogan geen dictator is, dan heb je niet alleen je kop in zand gestoken, maar ook je kont, Aziril. Ik zou, als ik jou was, niet nog dieper gaan zinken.