Kleur bekennen
Nooit eerder liet een volk het masker van beschaving zo nadrukkelijk vallen als nu bij het verzoek om een racistisch en karikaturaal verzinsel aan te passen. Naar aanleiding van de Zwarte Pietendiscussie en de golf van racisme die Nederland lijkt te overspoelen maakte Sunny Bergmann en documentaire Zwart als roet. Het daarin vertoonde maakte meer los dan ik van tevoren had bedacht en het zorgt ervoor dat ik ook de dag erna nog steeds compleet van slag ben. Gek dat je dan ineens zo verdrietig kunt zijn, terwijl je dit allemaal al wist en hebt ervaren. Plotseling doet het nu enorm veel pijn. Daarnaast merk ik ook dat ik woest ben, op mijn moeder die zelfs vandaag de dag niet over mijn huidskleur en afkomst wil praten en dus alles wat met discriminatie en racisme te maken heeft gewoon negeert, maar vooral ook op mijzelf. Daar waar ik mij aan het begin van dit jaar heilig voornam om niet meer te zwijgen en mij altijd uit te spreken tegen discriminatie en racisme, daar moet ik nu constateren dat ik dat toch veel te vaak achterwege laat. Nog steeds accepteer ik dingen die eigenlijk helemaal niet acceptabel zijn. Te vaak zeg ik niets en geen durf ik geen kleur te bekennen. Dan kies ik ervoor te zwijgen of ongemakkelijk lachen in plaats van te zeggen wat ik denk en voel. Natuurlijk zeg ik in vergelijking met de jaren daarvoor al steeds vaker iets als ik mensen betrap op racistische of discriminerende opmerkingen, maar – eerlijk is eerlijk – soms heb ik gewoon even geen zin in ruzie, vervelende opmerkingen of ongemakkelijke situaties. Ik houd dan, om het gezellig te houden, mijn mond dicht. Dat ik me dat realiseer, maakt mij boos. Hoe kan ik van anderen verwachten dat ze mij respecteren als ik blijkbaar zelf mijn eigen waarde en normen zo gemakkelijk aan de kant schuif. Hoe kan ik verwachten dat mensen mij niet op mijn huidskleur beoordelen als ik mijzelf verschuil en mij in een witte omgeving niet durf te laten zien als sterke gekleurde vrouw? En dat alleen maar omdat ik geen zin heb in gedoe en vaak ook omdat ik het eng en ongemakkelijk vind.
Sandra S in Kleur bekennen (sweetlittledevill.wordpress.com)