Cedric Krolis: “Met je rotte appel-verhaal, gooi die hele fucking mand weg als het niet werkt dan!” (video)

Cedric Krolis achter de microfoon. Hij kijkt ernstig terwijl hij spreekt.

Op het Marconiplein in Rotterdam, voor het politiebureau, demonstreerden zondag ruim 500 mensen voor het ontslag van racistische en seksistische agenten. De ophef in de media over hun walgelijke berichtjes, en over de omgang daarmee door de korpsleiding en burgemeester Aboutaleb, groeit nog met de dag. Het is onacceptabel dat Rotterdammers nog met dit soort agenten te maken kunnen krijgen. Het motto van het protest, georganiseerd door BIJ1 Rotterdam en Doorbraak, was dan ook #GeenFoeiMaarDoei, geen berisping, maar ontslag! Met de demonstratie wilden we een extra duw geven aan de korpsleiding om nu echt maatregelen te nemen. Er waren zeven sterke sprekers en er werden flink wat leuzen geroepen. Lees en bekijk hier de speech van jongerenwerker Cedric Krolis, van Stichting RUTU Rotterdam. En als je het nog niet gedaan hebt: teken ook onze petitie, net als inmiddels ruim 13.000 anderen!

Ik ben Cedric, voorzitter Rutu Rotterdam en net als Daryll ook jongerenwerker met z´n hart op z´n tong. Ik kan niet heel veel zeggen wat alle vorige sprekers al niet hebben gezegd. Het enige wat ik wil zeggen is: je bent echt moe van het constant teleurgesteld worden, lezen dat de organisatie die voor alle Rotterdammers er moet staan, er gewoon een apart potje van maakt. Er letterlijk gewoon wordt gescholden, mensen gewoon worden weggezet als paupervolk, niet serieus worden genomen en vervolgens ermee weg komt. Ik zag het net al staan: #GeenFoeiMaarDoei. Hoeveel hashtags moeten we nog bedenken? Hoe vaak moeten we nog denken, okay, weet je, nu gaat het gebeuren, nu gaat er daadwerkelijk wat veranderen. Er gebeurt helemaal niks.

Kennen jullie de vier kernwaarden van de politie? Ik ken ze wel. Want ik, als klein jongetje, had ook een keer de ambitie om dit mooie beroep uit te gaan voeren. Totdat ik wat ouder werd en in de trein, samen met mijn vrienden, werd lastig gevallen omdat we, zogenaamd, onze vriendinnen die samen met ons in de trein zaten, aan het vervelen waren. Deze meisjes waren wit en we gingen naar een dubstep party. En ja, wij waren die zwarte jongens in de trein die even lastig gevallen moesten worden. En daar had je dan die ene donkere agent die erbij stond, en je zag dat zijn trots van binnenuit werd opgevreten. Ja, want groepsgevoel hè, je moet erbij horen. Je kan niet tegen je buddy ingaan. Dat is de mentaliteit. Dat is de mentaliteit die je ook gewoon ziet hier zo. Ze staan er wel met z’n allen, but they don’t give a shit! De een zit op z’n telefoon en ze staan gewoon te wachten tot het ‘feestje’ voorbij is. En dan vervolgens doorgaan alsof er niks aan de hand is. Want deze vergiftigde sekte, zoals je het een beetje kan noemen soms, speelt met ons. Who’s gonna watch the watchmen, is een spreekwoord dat vaak wordt gezegd. Wie halen wij wanneer de politie het fout doet?

Moedig, integer, betrouwbaar en verbindend: dat zijn de vier kernwaarden van de politie. Is geen moer van terug te zien tegenwoordig. En dat doet ons pijn, het doet pijn dat je moet lezen, o ja “Weer een Turk minder”. Het doet pijn als Rotterdammer om te zien van dat je, sorry, dat je – ja, ik schiet gewoon vol. Dat je kinderen nu ze nog jong zijn en vrij misschien opgroeien en fouten gaan maken, dat misschien met de dood kunnen bekopen.

Of nog erger, een choke hold, want we hebben niet alleen in Amerika onze George Floyds. We hebben ze ook hier in Nederland. Mitch Henriquez, Rishi Chandrikasing! En dan te bedenken dat er nog meer van dit soort smerige regels zijn die er doorheen worden gejaagd met wetgeving. Dat een ‘notitie’ tegenwoordig al genoeg is om niet in aanmerking te komen voor een VOG. Dat er minimale straffen zijn voor een agent die binnenkort over de streep gaat. Dat zijn allemaal regeltjes waar waarschijnlijk in de toekomst, als een agent zich verveelt of weer iets vervelends wil doen, onze zwarte jongetjes en meisjes en transgenders, en noem het maar op, last van kunnen krijgen.

Het heeft heel veel vergelijkingen met de paddy patrol van vroeger. De paddy patrol waren de mensen die weggevluchte slaven gingen najagen, die er voor zorgden dat de machtsstructuur in stand gehouden werd. Deze berisping – ja, laten we ze eens heftig berispen – voelt hetzelfde aan: je gaat over de schreef, je bent niet verbindend, je bent niet betrouwbaar. Jullie zijn alleen maar met jullie zelf en jullie eigen kliekje bezig om die machtsverhouding vast te houden.

Er komen een hoop agenten, en niet allemaal natuurlijk want je hebt ook het rotte appel-verhaal, maar gooi die hele fucking mand weg als het niet werkt dan. Er komen een hoop agenten, die willen politie worden voor de sensatie. Ik ken de verhalen. Ga naar Rotterdam-Zuid, want daar is veel actie. Ja ja ja, daar gebeurt het. Je wilt erbij horen. Dat moet niet de maatstaf zijn. We moeten niet veranderen in een “bananenrepubliek”, zoals ze dat vaak zeggen. Want wat komt er dan? Ze zeggen wel eens: macht wijkt voor niets anders dan voor haar of zijn gelijke. Laat het niet zo ver komen, mensen.

#GeenFoeiMaarDoei!

Cedric Krolis