Een open brief aan de inlichtingendienst van de politie
“Je bent ons positief opgevallen”, zo begonnen de gesprekken met ons, klimaatverdedigers die actief zijn bij de Fossielvrij-beweging, Code Rood en Extinction Rebellion. Daarna kwam de vraag of we informant wilden worden. Of we een relatie wilden opbouwen om op regelmatige basis informatie te delen over de klimaatbeweging. “Dat kan bijvoorbeeld op een bankje in het park. Dan spreken we af dat we oud-collega’s zijn.” We mochten met niemand over het bezoek praten. Een van ons werd gevolgd op weg naar zijn werk en in de bus aangesproken. Een ander kreeg een brief thuis en werd vervolgens in zijn voortuin verrast met een bezoekje van twee geheimagenten. Waarom hij nog niet had gereageerd op de brief. En bij weer een ander stonden twee agenten opeens voor de deur. De agenten vertelden ons dat ze op het politiebureau werkten, op een afgesloten afdeling waar ook de politie niet bij kan. Deze afdeling, de inlichtingendienst, valt rechtstreeks onder de AIVD. Deze onverwachte benaderingen zijn intimiderend en ongelijkwaardig: de ‘agenten’ weigerden hun echte identiteit prijs te geven en gebruikten nep-legitimatie. Tegelijkertijd lieten ze duidelijk merken dat ze wel veel van ons wisten. Zo beschreven ze foto’s van onze social media-accounts en wensten ze ons “veel plezier morgen” bij een evenement, dat in het gesprek niet ter sprake was gekomen. Zulke bezoeken van een inlichtingendienst grijpen ook op persoonlijk vlak in: wildvreemden lopen door je huis, ze scannen je boekenkast en laten je heel expliciet weten dat ze je Facebook strak in de gaten houden. In alle gesprekken werden we onderhuids bedreigd: we weten wie je bent. Niet meewerken kan consequenties hebben. Maar binnen onze beweging staan zorg voor elkaar en solidariteit hoog in het vaandel. We bespreken deze intimiderende ervaringen en vinden steun bij elkaar. Dit is ons gezamenlijke en publieke antwoord aan de inlichtingendienst.
Femke Sleegers, Bas Oudenaarden, Ernst-Jan Kuiper en Lena Hartog in Een open brief aan de inlichtingendienst van de politie (Code Rood)
Toen ik 35 jaar geleden rechten studeerde , leerde ik dat de politie onder het ministerie van Binnenlandse zaken viel en niet onder justitie, zoals nu sinds een paar jaar.
De achterliggende gedachte was door de bewindvoerders van toen, waarvan velen toen de tweede wereldoorlog hadden meegemaakt, dat je zo een eventuele staatsgreep kon voorkomen.
Kennelijk heiligt het doel alle middelen en is de regie zoek bij deze Stasi methoden zoals beschreven in bovenstaand artikel.