Natuurlijk bespioneerde de geheime dienst advocaten (en alle anderen) die de RAF verdedigden

Ik denk dat de Duitse en Nederlandse staat, vanuit hun perspectief gezien, redenen hadden om op te treden zoals ze optraden. De RAF daagde de hele kapitalistische orde uit en streed voor een soort van anti-kapitalistische revolutie. Daarbij doorbrak ze een fundamentele grens, iets waar geen staat lichtzinnig over denkt: het geweldsmonopolie van de staat. Door de wapens op te nemen tegen de gewapende staatsmacht – politie en leger – van de Bondsrepubliek Duitsland doorbrak ze dat geweldsmonopolie. Het idee dat de staat geweld mag gebruiken tegen de bevolking, maar de bevolking geen geweld mag gebruiken tegen de staat, is een heilig dogma van het gezag. Precies dat dogma doorbraken de RAF-activisten, door terug te schieten als de politie hen hardhandig poogde aan te houden, door aanslagen te plegen en ook ontvoeringen. Daarom moest de RAF hoe dan ook worden verpletterd, wat de staat betreft, want dat geweldsmonopolie dient onaantastbaar in ieders bewustzijn – met name ook dat van maatschappijveranderaars! – te worden gebeiteld. Daarom moesten niet alleen RAF-activisten worden vervolgd, opgesloten of de dood in gejaagd, maar ook iedereen die niet compleet afwijzend tegenover de RAF stond, te worden uitgebannen, verdacht gemaakt, gecriminaliseerd. De RAF moest wat de West-Duitse staat betreft kapot. Niet om wat de RAF precies deed – zo heel effectief was die stadsguerrilla helemaal niet – maar om de boodschap die het pure bestaan van een links-radicale gewapende strijdgroep uitstraalde: gewapenderhand terugvechten tegen staat en kapitaal is vast niet legaal, maar wel legitiem. Met die boodschap ondermijnde ze een wezenlijke pijler van orde en gezag. De Nederlandse staat deelde die houding met de West-Duitse, en hielp dus mee. Daar vloeide het BVD-optreden tegen Bakker Schut vrij logisch uit voort. Met dat doorbreken van het taboe op links-radicaal tegengeweld deed de RAF iets nuttigs! Dat betekent niet automatisch instemming met methode, strategie en filosofie van de groepering. Die strategie en filosofie was bepaald niet boven kritiek verheven, maar daar gaat het hier niet om. We hoeven ons niet met de RAF te identificeren om toch te erkennen dat het hier om serieuze mensen ging die we maar beter kunnen verdedigen tegen de staat en het kapitaal. Belangrijk in dit verband: de repressie tegen de RAF heeft indirect iedereen als doelwit die verder wil gaan dan voorgeschreven demonstratieroutes en door dogmatisch pacifisme en bijbehorende actieconsensus ingeperkte actievormen. Het is dus logisch dat de staat de RAF criminaliseert! Wat de staat deed, ook met het bespioneren van Bakker Schut, is geen irrationele overreactie. Dit soort praktijken vloeien tamelijk consistent uit het staatsbelang voort. Radicale mensen, ook als ze een loopbaan als advocaat hebben, horen niet zo verbaasd en geschokt te zijn, maar doen er goed aan dit staatsbelang zelf aan te klagen en te bestrijden.

Peter Storm in Verbazing over verbazing: inlichtingendiensten op hol (Peterstormt.nl)