How unions can flourish again: break out of the workplace and think local
But there’s a way to turn the tide on decades of decline and reinvigorate unions as vehicles for change in the workplace and the wider community. In the US this has taken the form of “bargaining for the common good”, where unions use strike action to lift up community concerns outside the workplace, going far beyond the traditional demands of wages, benefits and job security. The Chicago Teachers Union (CTU) coordinated strike action with the union representing school support staff. It also formed alliances with groups outside the workplace, such as with Black Lives Matter, in a shared recognition that “education justice is racial justice”. In a school district where nearly half of students are Latinx and nearly one in five don’t have English as a first language, the CTU demanded new guarantees for bilingual education. It called for more dedicated teachers for English language learners, and a declaration that Chicago schools are sanctuary spaces for students who are immigrants, Muslims or LGBTQI+. The union also demanded reduced class sizes, as well as a nurse, counsellor, librarian and social worker in every school. Most ambitiously, it demanded an expansion of affordable housing for educators, students and parents. Coordinated action led to 30.000 workers going on strike for 11 days, impacting more than 300.000 students. The strike had enormous public support and piled pressure on the city’s mayor, Lori Lightfoot, who was elected on a progressive platform. Although the city did not meet all their demands, it agreed to spend millions of dollars on reducing class sizes, hiring hundreds more social workers, nurses and librarians, and increasing school staff salaries by 16% over five years.
Aidan Harper in How unions can flourish again: break out of the workplace and think local (Guardian)
Het gaat niet om lokaal, maar om koopkracht en belangenbehartiging.
Een mooi voorbeeld is het klimaatakkoord, De FNV gaf daar ca €3000 koopkracht per huishouden weg, door met de klimaatakkoord partijen, burgers geen voordeel van duurzaam te gunnen. De ingrepen die burgers voor aardgasvrij Wonen moeten ondergaan, kosten veel geld. Die kosten worden tot decennia in de toekomst uitgesmeerd, zodat de FNV kan zeggen dat het “niet duurder wordt dan nu”. Daarmee dient de FNV de verdienmodellen van de klimaatakkoord partijen. En niet haar eigen leden
Maar aardgasvrij wonen kan ook veel goedkoper,
Bij die aanpak krijgt elk huishouden de kans een kavel windpark of zonneweide te kopen, voor eigen gebruik
En ze mogen de stroom die ze opwekken, thuis gebruiken, met salderen
Door dat salderen, hebben deze huishoudens hun stroom voor de kostprijs, 4 cent per kWh ipv 22 cent bij een energiebedrijf.
Met die goedkope stroom kan het huis elektrisch verwarmd worden, voor de helft van de kosten van aardgas.
Een gemiddeld huishouden heeft daardoor een voordeel tot €3000 per jaar
http://www.duurzamebrabanders.nl/blog/2020/01/claim-e3000-extra-koopkracht-als-fnv-lid-uit-de-energietransitie/
Leuk verhaal, hoor. Maar daar gaat dit artikel natuurlijk helemaal niet over. De auteur laat zien dat vakbonden succes kunnen hebben als ze zich niet beperken tot een specifieke groep arbeiders en ook verder kijken dan alleen hun bestaan als arbeiders.
Ik heb eerlijk gezegd een beetje het gevoel dat je gewoon een stokpaardje hebt dat graag kwijt wilt, en dat dit je de beste plek leek op onze site. En daarbij komt dat stokpaardje van je me nogal neo-liberaal over: ieder voor zich eco-vriendelijk en dan onderling in energie gaan handelen. Ik zie meer in collectieve oplossingen, die juist zorgen dat het kapitalisme stukje bij beetje, meer en meer, uit onze levens verdwijnt. En nee, dit is niet de plek voor een puur eco-discussie.