Hoe racisme een aanslag pleegt op het zwarte lichaam

Door de commotie in de VS vraag ik me af of je afro inruilen voor glanzende veren, je dreadlocks eraf scheren, of je huid een paar tinten lichter maken niet alleen voortkomt uit de behoefte om je aan te passen aan het schoonheidsideaal en zo geaccepteerd te worden, maar ook uit een instinctieve overlevingsdrang. Ik zou een stadion kunnen vullen met verhalen van Nederlandse mannen en vrouwen die, hoewel minder vaak met een dodelijke afloop, herhaaldelijk geprofileerd worden vanwege hun huidskleur. De recente incidenten met rapper Typhoon en voetballer Kenneth Vermeer werden breed uitgemeten in de pers, maar dat ging nog niet eens over alle onbekende mensen van kleur die ik (alleen al) ken, en die hetzelfde ervaren – vaak succesvolle donkere mensen die zich ingevochten hebben in de samenleving, maar nog altijd op het hoogste niveau tot het gevecht uitgedaagd blijven worden. Het lichaam is het eerste wat je ziet, en dus is het niet zo gek dat mensen – die afwijken van de witte norm – zich willen transformeren in iets dat makkelijker te verteren is. Ze tuigen zich op als kerstbomen, in de hoop dat de fonkelende, gekunstelde lichtjes doen afleiden van de werkelijke vorm. En denken: heel misschien, als je ons mooi vindt omdat we op jou lijken, zal je ons ook geen pijn meer willen doen.

Clarice Gargard in Hoe racisme een aanslag pleegt op het zwarte lichaam (Vice)